zondag 15 december 2013

Intellectuele training (10) tomaru tokoro o shire

In 2009 schreef ik al een blogje over dit Japanse begrip: Tomaru tokoro o shire. Maar in het kader van de intellectuele training in het judo wil ik het graag wat verdiepen.

Als we alles hebben begrepen, dan weten we niet alleen wanneer we slagvaardig moeten handelen, na zorgvuldige observaties. Dan zouden we ook moeten snappen wanneer het genoeg is, wanneer je moet ophouden.

In het judo wordt het slagvaardig handelen uiteindelijk begrensd door de twee judoprincipes.

  • Seiryoku zenyo.  Wanneer moet je ophouden? Als je merkt dat wat je gaat doen te veel energie gaat kosten. Dan kost het meer moed om op dat moment te zeggen: ik kán wel, maar ik doe het niet. Ik beslis nu slagvaardig om iets niet te doen, al heb ik de kans.
  • Jita Kyoei. Wanneer moet je ophouden? Als het welzijn van de ander in gevaar zou kunnen komen. Ook als ik slagvaardig kan handelen en ik heel scherp zie waar mijn partner een kans geeft aan mij, kan ik soms moediger zijn om te besluiten mijn partner te sparen omwille van hem. Dat zal niet zo snel gelden in wedstrijden, waar medelijden een moeilijk woord is. Maar toch... ook dáár zou de ander de norm moeten zijn voor de beslissing wanneer je doorgaat of... stopt.

Jigoro Kano zegt niet voor niets:
Als je de twee principes leert - jukuryo danko en tomaru tokoro o shire - en leert hoe je zo correct moet toepassen, zul je er groot voordeel van hebben, niet alleen bij judotraining, maar ook in je rol als lid van de samenleving. (Jigoro Kano: Mind over Muscle  p. 121)
Het komt er dus, als slotstuk en climax van alles wat we met ons verstand kunnen begrijpen, op aan dat we de juiste balans vinden in actie en ophouden. Weten wanneer je wél iets moet doen en weten wanneer je níet iets moet doen. 

Veel judoka vinden het laatste misschien nog het allermoeilijkste. Judo is passie, gedrevenheid, en vaak ook de drive om te winnen en niet te verliezen. Dan geef je gemakkelijk nét dat kleine beetje meer. Dan wil je nét even doorzetten, over je eigen grens heen...

Fanatiek?

O ja. Weten wanneer je te ver gaat... nu we het daar over hebben. Er zijn nogal wat judoka die zo fanatiek zijn dat ze niet luisteren naar de signalen van hun eigen lichaam en dat van een ander. Zó gedreven. Zó sterk. Maar is het mentaal wel sterk om jezelf te over-trainen? Is het wel zo weloverwogen om je spieren zo te belasten dat je vemijdbare blessures kunt oplopen? Is het wel zo verstandig om je te laten leiden door gevoelens van fanatisme en daarmee wellicht te verliezen wat je zo mooi hebt opgebouwd? Intellectuele vorming in judo is altijd balans zoeken. Is altijd met je verstand je lichaam en emoties beheersen. Weten wanneer je moet ophouden...

Uiteindelijk is de hele training van het judo een leerschool voor ons totale gedrag in de maatschappij. Als we weten wanneer we moeten ophouden, is dat ook een wijze weg voor elke dag. Niemand zit te wachten op drammerige en opdringerige mensen die in hun fanatisme over anderen heenwalsen. Het is een teken van innerlijke kracht om je zó te laten leiden door 'rei' en eerbied voor anderen en jezelf, dat je vanuit je verstand de juiste maat en beheersing hebt. "tomaru tokoro o shire"...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten