Leerbereidheid

Enkele weken geleden schreef ik over dankbaarheid op de mat. Onze medejudoka en sensei leren ons heel veel en de klassieke rituelen voorzien er in dat we dat na een les ook zéggen. 

Waarom zijn we dankbaar? Omdat we van de les veel leren. Dat lijkt heel normaal. We hebben 'les' en dus 'leren' we. Desondanks is het niet altijd de houding waarmee we op de mat staan.

Fouten en mislukking

Leren betekent in de eerste plaats: je mislukking kunnen erkennen. Mensen die denken dat ze nooit iets fout doen, zíen hun fouten dus niet en léren dus niet van hun fouten. Als iemand tijdens randori flink wordt geworpen, kan men daarvoor allerlei redenen buiten zichzelf aanwijzen (velen doen dat) maar ook als er allerlei redenen zouden kunnen bestaan, ben je wel zélf op je rug gegaan. En dan is het alleen leerzaam als je dan naar jezelf kijkt en wijst en niet naar een andere judoka.

Bij wedstrijden zien we dat nog het sterkste. Wie was de reden van je verlies? De scheidsrechter? De ander die je een straf aansmeerde of vuil spel speelde. Zal best. Maar wat deed je zelf? En zelfs áls je zelf echt goed was en kans had op het podium, waarom stond je er dan niet en wat leer je daar dan van voor een volgende keer?

De drift en zelfs woede bij sommige judoka na een verliespotje metselt hen helemaal dicht om er de unieke leer-ervaring uit te halen en dus te groeien. Geef je fout nou toe man, denk ik dan...

Over groeien gesproken. Judo is een dô, een weg dus. Wie op weg is, is niet op zijn bestemming, zo simpel is dat. Wie op weg is, zegt daarmee: ik heb een weg te gaan. Ik ben er nog niet. Dus... 

Kritiek positief waarderen

Maar goed. In onze tijd is nederigheid niet zo'n deugd meer, en heel veel mensen (judoka niet uitgezonderd) kunnen slecht tegen kritiek. Of het arrogantie of onkunde is, willen we niet weten. Maar als mensen de tegenslagen en kritiek van anderen op hun gedrag niet positief weten te waarderen, missen ze een heel stuk leerbereidheid. Missen ze de waardevolste kansen.

Je partner is je leraar

Die leer-ervaring is trouwens in de eerste plaats iets wat je met de partners en medejudoka leert. De sensei/trainer kan een kei zijn, maar als de rest van de groep zuigt, leer je niks. Een houding dat je van elke andere judoka wat kunt leren, of ze nu hoger gegradueerd zijn of beginners, of ze heel soepel of heel beperkt zijn, is de basis van alles. Je partner is je leraar, zo simpel is het eigenlijk, en hij leert jou het meest door je gigantisch te laten vallen, of enorm te laten aftikken.

Uiteindelijk is leren een kwestie van je eigen mindset. Wil je open staan om van alle kansen iets op te steken? Dan is geen enkele training mislukt. Mis geen enkele les. Als je echt wílt en je bewust bent van al die verschillende momenten dat je kunt groeien, kan judo werkelijk een les voor het leven zijn. Als je er maar voor openstaat.