Een paar maanden geleden schreef ik over het adagium van Morihei Ueshiba: Masakatsu Agatsu. "De grootste overwinning is zelf-overwinning". Niet zeuren, maar jezelf in de houdgreep leggen.
In het verlengde daarvan mogen we ook kijken naar competitie. Het wedstrijdelement is in het judo steeds belangrijker geworden. 'Topjudoka' zijn in de beeldvorming zonder uitzondering degenen die succes scoren bij (Olympische) wedstrijden. Toch zijn dat dus niet mijn helden. Ik denk veel meer aan judoka die als ze 's morgens in de spiegel kijken iemand zien waar ze eigenlijk... niet van houden. Iemand die ze minderwaardig of lelijk vinden, een zwakkeling, een mislukkeling, iemand die nergens goed voor is. Iemand die niet gelukkig is...
Die judoka zijn mijn kampioenen, niet omdat ze de taaiste, gemeenste en sterkste tegenstander op de zoveelste Olympiade met ippon hebben gegooid (of een straf hebben aangesmeerd) maar omdat ze dagelijks het gevecht aangaan met hun eigen spiegelbeeld. Een 'tegenstander' die sterker, gemener en taaier kan zijn dan een getrainde Japanner. Ze zijn kampioen als ze de tentakels van hun negatieve gedachten in een armklem hebben weten te krijgen. Als ze hun somberheid hebben plaatgedrukt. Als ze elk moment van de dag hajime kunnen zeggen tegen hun eigen (dwangmatige) gedachten.
We hebben soms geen idee hoeveel mensen die zware en uitputtende competitie dag in dag uit moeten volbrengen. Dát is topsport hoor! Ik heb er bewondering voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten