Suwari Seoi Nage (1)

Op de judoforums gaat regelmatig een draad over de bekende techniek in wedstrijden, waarbij tori op één of twee knieën valt en dan uke over zijn schouders slingert met een seoi-nage-achtige worp. Aangezien er judoka zijn die werkelijk menen dat deze techniek de enige is die ze graag proberen om onder het zwaartepunt van uke te komen (die uiteraard ver naar voren leunt met zijn bovenlichaam als hij met zijn benen buiten bereik van beenworpen blijft) is het een populair ding geworden. "Drop Seoi Nage" noemen de Amerikanen het. "Drop" omdat tori zich op de knie(ën) laat vallen. Jaja. Wat is het eigenlijk?

Vandaag een eerste technisch deel.

Seoi-nage of seoi-otoshi?

Allereerst moet men helder hebben wat het principe is van seoi-nage. Want als de knie(ën) op de mat komen, kan het namelijk ook een seoi-otoshi worden. Beide technieken kunnen dezelfde pakking gebruiken, 1) de 'ippon'-variant met één arm onder de oksel van uke; 2) de 'morote'-variant met beide handen, maar ook 3) de variant waarbij één hand de revers pakt en de andere om het been van uke gaat in één soepele draaibeweging, of zelfs 4) de omgekeerde pakking van ganseki-otoshi, waarover ik eerder schreef. Pakking is dus niet van belang, maar ook de beenpositie kan sterk verschillen. Wat maakt dan wél het verschil?

Toshiro Daigo (10e dan) mag het zeggen, ik vertaal een stukje uit zijn boek over de te-waza:

Beide technieken lijken in zoverre op elkaar, dat de partner op de rug wordt geladen. Maar ze zijn verschillend in de manier waarop hij geworpen wordt.

Seoi-nage: Uke wordt van onderaf op de rug geladen en opgetild en dan over de rechter schouder direct naar voren geworpen. Daarom is het ook dan seoi-nage als tori eerst beide knieën (of ook één knie) op de mat zet, maar dan de knie van de mat opheft en de heup naar boven brengt, en dus uke op de rug laadt en werpt. 

Seoi-otoshi: Terwijl hij uke op de rug trekt, gaat tori diep naar beneden, waarbij hij tegelijkertijd een of beide knieën op de mat zet en dan uke door een trekbeweging direct naar beneden over de rechter schouder werpt. 

Het is zeker moeilijk om in eerste instantie het fijne onderscheid te maken met betrekking tot het werpprincipe van deze beide technieken. Daarom is het belangrijk om het werpprincipe goed te bekijken en zo de naam van de techniek vast te stellen. 

In het algemeen functioneert het werpen als tori een knie op de mat zet zo, dat tori zijn lichaam diep naar beneden brengt en hij uke van daar direct naar beneden trekt. En omgekeerd functioneert het werpen zonder het neerzetten van de knie normaal zo, dat uke op de rug geladen wordt en opgeheven wordt. Daarom kan men van seoi-otoshi spreken als de knie bij het werpen op de mat rust, en van seoi-nage als uit een positie geworpen wordt waarbij de knie weer van de mat wordt opgeheven. (Toshiro Daigo: Wurftechnieken des Kodokan Judo, Band 1, Bonn 2009, p. 51)

Dat is duidelijk, en Daigo is in het Kodokan Judo een autoriteit die ook nog weet uit te leggen hoe het exact zit, een zeldzaamheid. Wie het kan lezen: kopen die boeken, maar dit terzijde.

foto Seoi Otoshi: Kodokan

Eigenlijk zijn dus bijna alle technieken die als 'drop seoi-nage' worden verkocht dan ook eigenlijk een doodgewone seoi-otoshi. Waarbij dan nog kan worden opgemerkt dat een staande tori uiteraard nooit een staande seoi-otoshi kan uitvoeren. Waarom niet? Nou, als hij een dwerg is die een reus werpt, misschien. Maar bij gelijke grootte? Nee hoor. Overigens is de schouder van tori geen 'as' (kantelpunt) bij seoi-otoshi, tenzij uke als een plank er overheen zou gaan. Maar zo is het dus niet, kán ook niet zoals de pakking is en zoals uke staat. Uke wordt echt 'gesmeten' en dat maakt het principe van seoi-otoshi.

Maar goed. Deze 'drop seoi-nage' wordt door sommigen ook suwari seoi-nage genoemd. Huh? Lees ik dat goed. Hahaha als we Daigo goed begrijpen, kán dat dus helemaal nooit!

Wat is dat dan, suwari seoi nage? Wordt vervolgd.