zondag 30 november 2014

Shikai (3) 疑 Gi

We begonnen deze maand met heijoshin, de permanente mindset van vredigheid. Maar zo gemakkelijk is dat dus echt niet. We hebben allemaal onze onrustige gevoelens. De klassieke budo zeggen dat we dan vier dingen moeten vermijden, en dan hebben we vrede. Die vier taboe's noemen ze Shikai, en na 驚 Kyô (verrast worden) en 懼 Ku of gu (Angst), vandaag een derde: 疑 Gi.

Gi

We moeten het kanji 疑 (Gi) niet verwarren met 着, ons judopak (ook wel:  dōgi (道着). Je zegt ook 'gi' maar het is dus heel wat anders.

疑 (Gi) is een ziekte. Een taboe. Het is twijfel, onzekerheid, argwaan. Een negatief begrip.

Nu kunnen we twijfel en onzekerheid toepassen op wedstrijden en de tegenstander. Natuurlijk moet je zeker op de tatami staan en zeker aanvoelen/weten wat de ander gaat doen. Je moet goed observeren en vervolgens overtuigend beslissen. In het judo noemen we dat:  熟慮断行 Jukuryo danko Het is één van de basis-elementen van Jigoro Kano's intellectuele training. Wie twijfelt en niks zeker weet, kan niet judoën. Simpel.

OMG... :(
De grootste twijfel is de innerlijke onzekerheid waarmee veel judoka op de mat staan. En niet alleen in de dojo. Ontzettend veel mensen, en zeker ook kinderen, zijn in hun leven mentaal al zo gewond geraakt, dat ze onzekere poppetjes zijn geworden. Ze geloven niet echt in zichzelf, kennen hun sterke en zwakke kanten niet, en kunnen er sowieso niet mee omgaan. De angst om te vallen en te verliezen is heel vaak gebaseerd op een laag zelfbeeld. Een partijtje verliezen wordt gevoeld als een persoonlijke nederlaag, een vernedering en men voelt zich een loser, een mislukkeling. Omgekeerd kunnen kinderen die winnen, soms ook meedogenloos en trots worden. Men overdrijft in een winnaarsmentaliteit en neigt naar vernedering van anderen en onsportiviteit. Allemaal tekenen van onbalans in het zelfbeeld. Niet kunnen relativeren. Dingen te sterk persoonlijk opvatten. En uiteraard diepe dalen en hoge bergen. Himelhoch jauchzend zum Tode betrübt, zeggen de Duitsers dan. Maar ook erg onevenwichtig, onzeker en dus ook triest.

Medicatie

Wat is het medicijn tegen deze ziekte?
Heel simpel en héél moeilijk. Liefde en goede feedback.

Bij kinderen moet dit volgens mij allereerst in een gezond gezin plaatsvinden en met gezonde vriendschappen. Waarbij het kind zichzelf kan zijn en gedragen wordt door de juiste reacties op zijn/haar doen en laten. Een hond wordt vals als je hem onzeker maakt en het beest niet weet waar hij met de baas aan toe is. Een kind wordt onzeker en soms vals of depressief als het geen goede feedback krijgt. 

Goede feedback wordt gegeven met liefde en warmte. Een kind moet voelen dat de ander om hem geeft. Een kind voelt dat ook (of niet). Maar als een kind eenmaal besmet is met de ziekte gi, duurt het meestal langer voor het herstel intreedt. Judo kan enorm helpen om zelfvertrouwen te winnen, maar het vraagt veel van een sensei/trainer en de medejudoka om zo'n project te laten slagen.

Overigens geldt dit ook voor volwassenen! Er zijn steeds meer mensen die later in hun leven zoveel deuken zitten te verwerken dat ze aan de pillen raken of erger. Een verkeerd zelfbeeld wordt steeds moeilijker te repareren hoe ouder men wordt. 

Judo kan helpen om geleidelijk een verstoord zelfbeeld te corrigeren en twijfel of onzekerheid te overwinnen. Het maakt een mens sterk als hij zich aanvaard en gedragen weet in een groep medejudoka, er mag zijn zoals hij is, en de reden om aan zichzelf te twijfelen, verdwijnen.
Voorbeeld, waar gebeurd. In een judogroep zag ik laatst zo'n onzekere judoka. Witte band, net begonnen. Breekbaar postuur. Wat stil van zichzelf. Op een gegeven moment: zempo kaiten oefenen op de dikke mat. Over een bokje springen. Je zag de jongen verstijven. "Dat kan ik niet!" "Dat durf ik niet!" Hij moest. Het ging best. Een andere judoka pakte het signaal op. Hij ging de jongen prijzen hoe hij het deed. Je zag hem groeien en na een keer of vijf kwam er zelfs een lach bij. De bokjes werden steeds hoger. Toen het de zesde keer niet lukte en hij als een zoutzak neerkwakte, dacht ik even: nu komen de tranen. Maar die kwamen niet. De positieve feedback van de andere judoka had hem al zo veel zelfvertrouwen gegeven dat hij bleef lachen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten