Enkele weken geleden kwam ik 's avonds thuis en wilde mijn spullen pakken voor een judotraining, toen ik merkte dat er boven een raam openstond wat normaal niet kan openstaan... en jawel, verdere inspectie maakte duidelijk dat ik tijdens mijn afwezigheid 'bezoek' had gehad van het snelle grijpgrage gilde. Geen training dus. Hoewel?
Allereerst merkte ik (en mijn trainingspartner die met mij aankwam en het huis mee mocht inspecteren) dat ik niet bang was, of van mijn stuk. Integendeel, ik bleef best wel koel en rustig, ook toen ik merkte wat de inbrekers overhoop hadden gehaald.
Wel was ik zorgvuldig. Alles nalopen, zeker weten dat het 'bezoek' weer weg was. Een judoka zou zo moeten handelen. Geen paniek, en veiligheid voor alles.
De 'kater' komt naderhand. Niet de angst, maar wel het gevoel dat ik onvoorzichtig was geworden na alle jaren waarin ik dit soort bezoek niet meer had gehad. De overmoed van 'ik ben veilig' en 'mij kan niets gebeuren'. Een overmoed die je slordig maakt, zodat niet alles op slot zit wat wel zou moeten. Dat je het alarm niet aanzet als je 'even' weg bent. Dat je nooit meer had nagedacht over de zwakke plekken in je 'verdediging'. Terwijl die zwakke plekken van mijzelf, de kansen waen die meneer de inbreker kon pakken... de kater is dus dat je ondanks je mooie blogje over waakzaamheid (kyo) je dus zelf tóch hebt laten verrassen.
Geen judo op de mat die avond, maar wel judo in mijn geest. En de leer-ervaring van de 'trainingen' die er op volgden. Wél alles goed afsluiten en het alarm gebruiken. Wél de plekken waar mensen kunnen binnendringen effectief verdedigen. Wél weer eens goed kijken naar verlichting en sluitwerk. Alertheidstraining.
Eigenlijk was het ook een positieve leerervaring dus. Het is alsof iemand me met ippon verrast heeft en me heeft geleerd hoe ik mijn verdediging beter kan maken. Je hebt even een flinke smak gemaakt, maar je staat weer op, houdt je hoofd koel en gaat dóór. Hajime en nu ik weet wat er beter kon, zal ik me niet weer laten verrassen.
Nou ja, dat laatste is dus overmoed. Oom agent zei meteen al: "als ze binnen willen komen, komen ze binnen". Op de mat en het leven is het niet anders. Laten we niet de illusie hebben dat we nooit geworpen worden. Laten we liever het spel beheersen om de ander nét een slag voor te willen zijn en áls hij slimmer is dan jij, dat jij goed kunt vallen en weer opstaan. Het was dus een nuttige judo-avond, al dacht mijn trainingspartner daar op dat moment beslist anders over. Hij leest mee dus hij mag reageren haha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten