Ik voel me de komende tijd in de dojo net een hoekscheidsrechter die bewegingloos aan de kant zit terwijl hij toekijkt hoe anderen plezier beleven aan het judo.
Vandaag een kleine operatie ondergaan waarbij er iets gehecht moest worden in mijn gezicht. Op zich niks bijzonders. Maar wel drie weken (!) geen judo of andere sport.
Toen ik de operatie ging afspreken was dát het ergste wat ik te horen kreeg. Geen judo. AARGH...
Nou ja, niet zelf trainen dan. Wel kijken. Kijken mag altijd. Van kijken leer je. Ik heb daar vier jaar geleden al eens in een grijs verleden over geschreven in twee delen: Mitori Geiko 見取稽古. Kijk nog maar eens terug. Deel 1 en deel 2.
Wat niet wegneemt dat ik nu al weer zin heb om na de carnaval weer gewoon mee te kunnen doen. Ben ik nou gewoon gedreven of obsessed? :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten