Hikitate geiko 引き立て稽古

Japanse taal...

We kennen in het judo allemaal de trekbeweging hiki-te (引き手) met de linkerhand als we een rechtse techniek maken. Hoog optrekken alsof we op ons horloge kijken.  Een trekbeweging met de hand:  引 = hiki = trekken. 手 = te = hand/arm.

Hikitate geiko 引き立て稽古. Is dat een oefening (keiko 稽古) in 'trekken met je hand'? Nope. Let op de Japanse letters, Daar zit niet het kanji te 手 in, maar wel ritsu 立 (wat we kennen van 'rechtop staan' en de ritsu-rei) maar wat hier als te(ru) betekent: je opstellen, positioneren.

Hikitate geiko is een oefening waarbij je je 'opstelt, gedraagt' als iemand die 'trekt', in dit geval niet uke aan de mouw, maar een soort senpai 先輩 (waarover we vorige week schreven) die de jongere kōhai 後輩 (onervarener judoka) meetrekt in de training. Het is een woord wat meer in de kendo-kringen wordt gebruikt, maar wat we in het judo ook toepassen.

Als training...

De Japanners beschouwen het als een teken van vaardigheid, als een judoka of budoka van welke tak dan ook, in staat is een jongere mee te trekken in de training. Wat bedoelen ze daar mee?

Heel simpel, wat ik zelf ook leuk vind bij mijn eigen trainen en wat andere hogere danhouders die ik ken ook met mij doen. Het is: dat je bij je trainen met judoka die minder bedreven zijn, je eigen kracht en vaardigheid zó vermindert dat je bijna op hun niveau afdaalt. Zeg maar dat als je partner op niveau 1.0 zit, dat degene die 'trekt' op niveau 1,1 of maximaal 1,5 gaat zitten. De junior leert dan heel veel. Want de senior trekt door dat niveauverschil de junior een beetje vooruit en helpt hem bij zijn ontwikkeling. Maar hij gaat er niet vol in, want dan is het alleen brute overwinning en leert niemand iets.

Bij randori is heel goed te zien hoe een senior zich gedraagt bij een minder ervaren judoka. Natuurlijk, sommige jongere judoka dagen de oudere gewoon uit, zo van 'pick a fight'. Dan krijgen ze uiteraard wat ze willen. Maar anders past de oudere zich zo aan, dat de jongere niet alleen werpvlees is (zoals ze dat noemen) maar kansen krijgt. Kansen die echter niet zó simpel zijn dat het hem uitdaagt om niet meer zijn best te doen. Het niveau moet zó zijn dat de junior wordt geprikkeld om er nóg meer voor te gaan, en zo te leren.

Op deze manier is het echt trainen van twee partners, al zijn ze niet gelijk. Maar de oudere is zo 'goed' dat hij zijn kracht en mogelijkheid kan beheersen ten dienste van de ander. Dát is klasse en... super leuk moet ik zelf ook zeggen. Zowel om het te doen als de senior, alswel als ik de junior ben voor veel ervarener judoka als ik.  

Hikitate geiko is een prachtige lesvorm voor beide judoka. En ook als iemand niet in de les echt optreedt als senpai, kan iedereen met zijn niveauverschil op deze manier anderen of nieuwe judoka helpen. En zo wat opbouwen samen, zowel voor de leerling, als voor degene die zijn krachten speels leert te beheersen en hanteren. Een mooie oefening dus!