Arme armworpen

De laatste tijd heb ik nogal eens wat extra gejudood omdat een goede judovriend graag op examen wilde voor zijn ikkyu. Hij is inmiddels geslaagd en draagt zijn bruine band met trots en waardigheid!

Maar bij zo'n training neem je het hele worpenschema nog eens door. Voor de gemiddelde judoka is zo'n oefening natuurlijk een feest, want je komt weer een heel aantal worpen tegen die je niet alle dagen meer doet in je eigen dojo. Althans, niet in de groep waar ik train.

Dat de 20 (ma- en yoko-) sutemi-waza niet zo bekend meer zijn, is begrijpelijk. De meeste daarvan worden bij de kleintjes niet snel getraind, en als de kindertjes wat groter zijn, zijn de meesten óf wedstrijdjudoka, óf gestopt. En wedstrijdjudoka trainen gewoon enkele technieken waar ze goed in zijn (en die bij hun lichaam passen) en geen ingewikkelde rijtjes. Wat zou de reden zijn waarom ze 67 erkende worpen (de Gokyo van de Kodokan en wat later is goedgekeurd) goed moeten kennen? Beter twee worpen duizend keer oefenen, dan 67 een beetje, of niet?

Toch besef ik pas goed wat er door het wedstrijdjudo voor slagveld is aangericht in het judo-curriculum als ik deze trainingen consequent doe. Nog meer dan bij het doen van nage-no-kata, besef je bij deze 67 hoe veel er gesneuveld is door opeenvolgende regelwijzigingen van de IJF. Mooier judo door steeds meer worpen weg te laten? Hmmm... weten we nog wat we missen?

(Uiteraard is het niet verboden bij IJF-decreet om technieken te oefenen die bij wedstrijden verboden zijn, maar laten we eerlijk zijn: welke sensei traint ze alsnog?)

Wat het meeste in de verdrukking is gekomen bij het tachi-waza, zijn de te-waza, ofwel de armworpen. Bij de te-waza horen volgens de Kodokan ook de zogenaamde schouderworpen (die door Kawaishi zijn afgesplitst van de te-waza). 

De bekendste techniek die gesneuveld is, is kata-guruma. Door Jigoro Kano hoogstpersoonlijk in het nage-no-kata geplaatst omdat het blijkbaar een belangrijk judo-principe uitdrukt (guruma, het 'wiel'). Door de IJF hoogstpersoonlijk er uit geknikkerd, omdat het 'been gepakt' wordt. Hmmm terwijl het eerder een kwestie van 'armpje trekken' is dan 'beentje pakken', maar goed...

Maar wat is er verder nog over van te-waza als sukui-nage, en de echte 'beenpakkers' als morote-gari, kuchiki-taoshi en kibisu-gaeshi?

En ook los van de wedstrijdregels, wie oefent er nog ooit uki-otoshi (buiten het kata) of sumi-otoshi of obi-otoshi?

Als je dit serieus beziet, worden van de klassieke te-waza van de Kodokan, alleen nog tai-otoshi en de drie seoi-technieken serieus geoefend. In het Kawaishi-systeem is dat er dus nog één. De rest raakt in de vergetelheid.

Dan vraag ik me echt af: hoe hebben we het judo zó kunnen 'verarmen'?

de oorspronkelijkste 40 technieken