'Als je ouder wordt' en beschaving... nogmaals maar dan beter!

"Je kunt nu tien mensen bevechten en winnen, maar wellicht word je oud. Wellicht kun je dan niet meer vechten. Het is beter om jezelf te cultiveren en mensen te helpen om deze Kunst te gebruiken om hun levens te verbeteren."

Nog bijkomend van een flinke spierpijn na een iets te enthousiaste training, voel ik mijn fysieke grenzen van het ouder worden extra aan den lijve. Als je ouder wordt... pas je je aan, schreef ik februari. Het is waar, en ik zal wel moeten. 

Wat een bemoediging van Shihan Essence, waar een zekere Wang Bo - een meester die ik helemaal niet ken verder - dan met ons deelt wat het beste is voor nu. Niet om te stoppen met judo en trainen uiteraard, geen denken aan. Maar wel precies dát doen wat Jigoro Kano ook deed toen hij zo oud was als ik: aangepast trainen (ju no kata e.d. om soepel te blijven) en verder al je energie geven aan de mensheid, aan de andere kant van de 'kunst'. Jita Kyoei: het welzijn van elkaar en de samenleving. Daarvoor mogen we dan nogmaals terugkomen op het beschavende van judo. Onszelf cultiveren. Zoals ik vorige week ook al schreef, niet wetend dat Wang Bo ook nog zou langskomen.

Daarbij op de mat en daarbuiten oog gaan hebben voor kwetsbaren en mensen die buiten de boot vallen, lijkt me dan in deze wereld een mooie uitdaging. Deze week kwam er weer een nieuwe judoka meedoen in onze groep. Fijne vent, hopelijk blijft hij. Maar ook nu weer iemand met een 'achtergrond' zullen we maar zeggen. De judomat loopt vol met mensen die er meer hopen te vinden dan alleen een potje vechten. Onze wereld schreeuwt om mensen die bereid zijn te vechten voor hun welzijn, om hun kwetsbaarheid om te buigen naar innerlijke kracht. Daarvoor hebben we niet alles aan mensen die hun eigen medailles nastreven, maar wel aan mensen "die zichzelf cultiveren en hen te helpen om deze Kunst te gebruiken om hun levens te verbeteren". Juist, meneer Wang Bo! Op de mat en in het alledaagse leven.