Judo verslaving?

Soms kan men wel eens de indruk krijgen dat er mensen zijn die leven voor en met judo. Misschien denken mensen dat ook wel van de schrijver dezes blogs. Judogek?

"Word een meester in de Kunst, niet haar slaaf."

Sommige 'judogekken' trainen werkelijk als een gek, óf omdat ze wellicht echt gek zijn, óf omdat ze geen doel of structuur hebben. Of omdat ze leven in een illusie en hun doel dus te hoog stellen, of het te snel willen bereiken. We kennen allemaal wel enkele mensen die zeggen dat ze wel klaar zijn om een zwarte (of om het even welke hogere) band te halen, terwijl ze dan nog wel iets moeten leren - vooral zelfkennis.  De mensen om hen heen kunnen wel eens ooit meegaan in de ideeën van gedreven en gemotiveerde judoka die echter meer vertrouwen op de coulance van degene die het examen afneemt, of om ze niet te demotiveren, dan dat de werkelijkheid echt onder ogen wordt gezien. Hard trainen en optimistisch zijn is één, maar sommige mensen moet men soms afremmen om het huisje bij het schuurtje te laten en de andere judoka in een groep niet gek te maken.

Onvrij

Een van de problemen die ik heb met zulke situaties, is dat mensen gaan streven naar illusies en daardoor onvrij worden. Het judo als weg naar een doel, moet ook altijd een haalbaar doel zijn. Anders word je gek en ga je dingen doen die niet bij je passen, met frustratie of blessure tot gevolg. 

En op die manier word je nooit een echte meester. Want de ware meester kent zichzelf, accepteert zijn eigen kunnen en falen, en stelt zijn doelen realistisch, zonder krampachtigheid.

Vrijheid

In die zin voel ik mezelf soms wel een 'judogek' dat ik er veel mee bezig ben. Maar ik heb daarnaast een heel actief leven wat helemaal niet met judo samenhangt, waarbij ik me hooguit door judo laat inspireren. En het is ook niet elke dag judo. Gelukkig maar, zeg ik dan - en ik meen dat serieus. Met beide beentjes op de grond en het huisje bij het schuurtje. Mijn persoonlijk doel in judo? Heel beperkt. Iets van 'helpen om een beter mens te worden' en 'fysiek een goed lichaam te hebben' en verder iets van 'ontspanning' en vooral 'vriendschap'. Maar geen onhaalbare doelen van hoge graden of prachtige kata die niet bij mijn lijf passen. Hou toch op !

Hmmm als ik het zo lees ben ik geen slaaf van de 'weg', maar erg vrij. En of ik dan een meester ben, ach, wat IS dat eigenlijk? Wellicht ben ik meer een 'meester' als ik gewoon doorga op mijn niveau, blijf groeien, blijf vallen, blijf opstaan, en verder gewoon lekker lééf.  Ik wens iedereen veel wijsheid toe. En relaxed judo.