Een resolute geest in een gewoon lichaam

Jezelf onderwerpen aan straffe training is meer omwille van het verwerven van een resolute geest dan om een sterk lichaam te ontwikkelen.

Dank u wel, Masutatsu Oyama. U zult het zeker uit ervaring kunnen zeggen. Ik eigenlijk ook wel. Want ik train nu al jaren en jaren elke week in de fitness en als ik nou moet zeggen: hoeveel druk ik nu? Dan is dat.... niet eens wat ik 5 jaar geleden als maximum had. Erg hè?
Nou ja, veel jongelui gaan daar groot op: hoe zwaar, hoe vaak, aargghh... pompen! Voor mij hoeft dat dus niet. Ik kom goed genoeg mee met judo, kan met veel jongere judoka gewoon randori doen zonder me een 'ouwe zak' te voelen, en heb verder geen wedstrijdambities. Wel is mijn lichaam vooruit gegaan. In uithoudingsvermogen, soepelheid (relatief, want ik blijf stijf en kan niet alles meer na mijn ziektes) en balans. Maar sterk? Tsja dat valt dus tegen. Echt geen 100 kilo drukken met één hand. Maar wel makkelijk meer dan een uur judo - en dat kon ik niet toen ik in onze sportschool binnenliep.

Wat is mijn winst? Lichamelijk zeker wel. Maar niet zo sterk. Het is meer het mentale aspect. Met frisse moed steeds weer dezelfde dingen doen, dezelfde oefeningen, dezelfde bewegingen. Week in week uit. Niet opgeven. Tijd maken. Geen smoesjes. Vaste prik. Dat ritme, dat is die resolute geest die me ook de discipline geeft om elke week judo te blijven doen, ondanks mijn zeer drukke baan. Ja ik ga op vakantie. Dat is de enige tijd in het jaar dat ik er niet ben. Verder het hele jaar er elke week zijn. Trouw.

Jarenlange training vormt een geest. Om trouw en loyaal te zijn. Om door te zetten.  Een 'resolute geest'. Daar doe ik het voor.

Sterker willen worden dan alle anderen heeft geen betekenis