Hebben en zijn

We werken hard om te worden, niet om te verwerven

Een gedicht: 

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed. Hoornik

Om midden in de vakantie eens stil te staan bij onze doelen als judoka.
Even écht filosofisch bezig zijn.
Wat is belangrijk?
-- Het hebben van een hogere band of dangraad?
-- Het hebben van een medaille of een nieuw doel als 'Nederlands Kampioen'?
-- Het beheersen van ...-no-kata?
-- Het verwerven van technische vaardigheden, leraar worden, etc...?

Dan zijn we bezig met 'verwerven' en dus uiteindelijk met 'hebben'.
Zelfs de literaire schrijvers weten al dat het hem daar niet in zit.
De Oosterse 'wijzen' nog veel meer.
Boeddhistische stromingen onthechten zich aan het hebben en bezit.

Belangrijker dan dat is wie we worden. We zijn meer dan ons bezit. Hebben blijft aan de buitenkant, heeft geen hart. Judo en andere gevechtskunsten willen meer bijdragen aan wie we zijn en hoe we zijn. In relatie tot andere mensen.

Ja, wie door judo en andere budo ontdekt dat het diepste wezen van je eigen ik, niet je overbeladen ego is, maar het pure leren en ontmoeten van een ander, het omgaan met zwakke medemensen, de natuur van ons leven en bestaan, de eenheid met de schepping om zich heen en even stil wordt om daar bij stil te staan, die wordt misschien overstroomd met een geluk van binnen.

Judo kan dat laatste leren, en wat je verwerft is dan bijzaak.

Wat is dan belangrijk?