Ei-sho-ji 永昌寺 (eeuwig-geluk-tempel)

Het is dat een bevriende judoka uit Nederland me er op had gewezen dat deze mini-tempel op een paar minuten lopen van mijn hotel ligt... anders had ik het niet gevonden en was ik wellicht nietsvermoedend verder gewandeld.

de poort die je vanaf de straat (asakusa dori) ziet

Toch ligt de bakermat van het judo dus in een rommelige straat in Taito/Ueno niet ver van het historische gebied van Asakusa. Tokyo is een enorm grote stad, en na alle verwoestingen en nieuwbouwpogingen ook vaak spuuglelijk omdat men heeft gemeend perceeltjes van 50 vierkante meter of iets meer met een flat van zes tot tien hoog te moeten bebouwen. Wel knap dat zoiets lukt terwijl je de oude gebouwtjes van twee etages hoog gewoon er naast laat staan. Tsja, de pareltjes liggen soms een 'torii verwijderd' van de drukke verkeersaders. Het is met deze tempel zoals Nooteboom het ook beschrijft over Kyoto: "Alsof de stad hem aan alle kanten heeft opgevreten." (Saigoku, blz. 122)
De hele wijk is trouwens vergeven van de (vergeten) tempels en heiligdommen, als je in Italië op elke straathoek een katholieke kerk hebt, hier in Taito een tempeltje. En als het niet de tempels in het groot zijn, dan wel bij de mensen thuis, ik had er voor gekozen om te wandelen van mijn hotel naar Asakusa (dan zie je nog eens wat onderweg) en op de Asakusa Dori (ons judo-kanji 'do' is ook onderdeel van de straatnaambordjes) tussen Ueno en de rivier bij Asakusa vind je enkele tientallen winkels die boeddhistische en shintoistische schrijnen en huisaltaren verkopen.

een torii zomaar midden op straat

Je ziet ze in Tokyo overigens overal - net als in de andere traditionele plaatsen. De torii (鳥居), een traditionele poort die meestal toegang verschaft tot een Shintō-heiligdomn of jinja (神社). Sommige heiligdommen (zoals boven op de foto) hebben meerdere torii, zelden is er geen. Een torii is de overgang tussen het heilige en profane, iets wat een basis-element van de godsdienstpsychologie is. De oorspronkelijke torii bestaat uit twee verticale balken met twee horizontale balken er bovenop, meestal rood van kleur. Oorspronkelijk van hout, nu vaak van beton.

Jigoro Kano en de Eishoji

In 1882 begon Jigoro Kano met een eigen dojo in deze boeddhistsche Ei-sho-ji tempel. 永昌寺 betekent grofweg iets als 'eeuwig-geluk-tempel', en verwar het karakter 'ei' (永) niet met het 'ei' (栄) in ji-ta kyo-ei. Hij noemde zijn school meteen de 'Kōdōkan' (講道館), letterlijk: "de plaats waar de weg wordt onderwezen." De huidige Kodokan, dat is voor morgen bestemd. Maar nu deze oer-Kodokan. Al snel waren de biddende aanwezigen het constante lawaai van ukemi op de tatami zat, al denk ik ook wel als ik het zo zie dat de ruimte gewoon niet geschikt was. Oordeel daarover maar zelf aan de hand van de plaatjes... 

het huidige heiligdom met tatami voor op de vloer

Het heiligdom was niet open voor publiek ( zoals bijna geen enkele tempel hier) maar een blik via het glas op bovenstaande foto laat zien hoe klein het is/was.

het voorpleintje

een klein bijgebouwtje

Eishoji. 'Heilige grond'. Voor de boeddhistische gelovigen misschien. Ik heb niet zoveel met een dojo als cultusplaats, er wordt een weg gewezen, meer niet. Maar het gevoel van 'hier is dus alles begonnen' is wel leuk, en als deze Japanreis iets wil leren, is het wel: de wortels van het judo en een hele cultuur proberen te zien. Dan moet je juist hier wel geweest zijn, nog meer dan de moderne Kodokan die Kano zelf nooit heeft gezien. Maar voor 'eeuwig geluk' moet ik denk ik nog verder doorrreizen op een andere weg. Of de doden die achter de tempel begraven liggen daarom dit plekje hebben gekregen, stond er niet bij. Wel een mooi stukje oase midden in de drukke stad...

Het tempeltje is heden ten dage meer de plaats waar het judo begon. Aan de straat staat daar ook een gedenkplaat over en een richtingwijzer. Birthplace of Kodokan judo. Tsja, daar kwam ik ook voor.