Doelgerichtheid of jezelf kwellen?

waar doe ik het voor...?

Vorige week schreef ik over de JBN en de nieuwe opleidingsstructuur, in verband met het krantenartikel twee weken geleden in de Wegener Pers. Een blog wat fundamentele vragen stelt.

Uiteindelijk is een groot probleem met jongere judoka (of pubers) dat ze nog niet echt geleerd hebben om doelen vast te stellen (waarom doe je het allemaal) en hoe de weg daarheen gepland moet worden. En hoe ze die weg consequent moeten gaan. Moderne jongeren worden op dat punt al totaal overvraagd voor ze zestien zijn. Hun studiekeuze is al meteen na de brugklas gemaakt, met een richtinggevend profiel waar ze in feite de rest van hun leven aan vast zitten. Hoe kan een kind dat beslissen - alle mooie begeleidingsprojecten ten spijt?

In zekere zin geldt dat ook voor judo en andere vormen van (top-)sport. Waarom zou je jezelf kwellen met zoveel inspanning als je niet eens zou weten waarom? Waarom zou je allerlei coaches vertrouwen op hun woord als je niet een hele goede band met ze hebt? Anders ga je toch niet alle plezier van je jonge sociale leven opofferen voor judo? Waarom jezelf zo aftobben?

De kunst van een goede coach, is ergens naar toewerken, maar in de stappen en het tempo die de leerling aankan. Pastoors en dominees probeerden vroeger om mensen - ook kinderen - dingen te laten doen zodat ze later in de hemel zouden komen. Prima perspectief, daar niet van, maar kinderen denken nog niet aan de dood en wat daarna komt, ze moeten eerst gaan ervaren waarom het goed is om nu dingen wel of niet te doen. Zo moeten ook judoleraren en coaches niet de 'wedstrijdhemel' beloven terwijl het kind zo ver nog niet kijken kan, of gaat verdrinken in een Olympische droom waar het de eerste stapjes nog niet van kan bevatten. Jaja, alle jongetjes willen profvoetballer worden voor het salaris van Messi, maar als ze zien hoeveel uur ze moeten hardlopen om in de C1 te komen, is de droom van Messi al voorbij. Zo is het met de judoka in de dop net zo. Discipline is een kwelling als je niet helder hebt waarvoor. En dat kunnen velen nog niet...

Nu zijn deze pedagogische vragen niet nieuw. Het is al weer een tijdje geleden dat ik met citaten van Jigoro Kano kwam aanzetten - en inmiddels ben ik me meer dan ooit bewust dat men alle mooie idealen van de stichter ook met een korreltje zout moet nemen - maar deze woorden klinken nog steeds goed:

Op die manier, als je doel helder wordt, zul je weten dat je je energie op de meest effectieve manier moet toepassen om je doel te bereiken. Maar als je het doel van lichamelijke opvoeding niet hebt vastgesteld, zal het niet duidelijk zijn hoe je je energie op de meest effectieve manier kunt gebruiken. Als je vandaag de dag de landen van de wereld bereist, zul je merken dat de mensen wel een vaag begrip hiervan hebben, maar dat ze nog geen vastgestelde doelen lijken te hebben. Verschillende methoden van lichamelijke opvoeding in de wereld hebben nog geen doel dat volledig wordt begrepen. Zoals ik het zie, is het doel van lichamelijke opvoeding om een sterk en gezond lichaam te ontwikkelen, en dat lichaam zo te trainen dat het van nut is voor de samenleving, terwijl tegelijkertijd de vaardigheid wordt ontwikkeld om het verstand te cultiveren. Ik stel me voor dat de meeste mensen daarmee kunnen instemmen. (Mind over Muscle p. 52-53)

Uiteindelijk moet je je doelen verhelderen. Als die eenmaal zijn verhelderd, moet je al je geestelijke en lichamelijke energie op de meest effectieve manier aanwenden om die doelen te bereiken. Leraren en studenten moeten samen ook een duidelijk streven hebben. Alleen als we heldere, duidelijke doelen hebben, zal intellectuele training betere resultaten voorbrengen dan we heden ten dage zien. Wat ik bedoel met doelen, zijn eigenlijk de fundamentele ‘strevingen’. Jezelf overbelasten met allerlei triviale doelen is contraproductief. Als je niet tot op zekere hoogte helder hebt waar je groter belang aan hecht in je emoties of verstand, en geen helder doel hebt, kun je seiryoku zenyo niet echt in de praktijk brengen. Je moet eerst een doel vaststellen en je energie daar efficiënt op richten; vervolgens zullen de opvoedkundige methoden helder worden vanuit het grote geheel, en zo zal de weg die iedere individuele persoon moet volgen duidelijk zijn. (Mind over Muscle p. 61-62)

De rest is alleen maar jezelf kwellen. Of goedbedoelende judocoaches die hun judoka kwellen door ze zich suf te laten trainen zonder te zien dat de judoka nog niet helder heeft waarom eigenlijk.