Deze wijsheidsspreuk komt niet van de Buienradar of als onheilsbode in de herfst, maar is van een Japanse Samurai die er mee wilde zeggen: je moet geen mooi-weer-vechter willen zijn. In onze blogtermen: geen mooi-weer-judoka.
Wat is een mooi-weer-judoka? Dat is een judoka die denkt dat hij binnen een korte tijd (zo kort mogelijk) van een witte naar een zwarte band opgaat, en dat allemaal zonder veel inspanning en vooral zonder blessures, verliezen en pijn.
Judo, een weg door de regen
Dat type Samurai bestond niet in het Oude Japan. En niet in de jujutsu-ryu waar Jigoro Kano zijn judo geboren zag worden. Judo is een 'zachte' weg, maar geen 'softe' weg van/voor watjes. Het is een weg van heel hard werken, soms ook pijn bij wat misgaat, heel veel tegenslag. Kano was zelf een mannetje dat niet zo sterk was, en in Japan heeft men sowieso de neiging om nieuwkomers niet zachtzinnig te bejegenen. Kortom: hij heeft eerst leren valbreken en weer opstaan, niet die paar keer die wij bij onze ukemi-lessen gewoonlijk doen, maar duizenden en duizenden keren. En niet op een lekkere valmat, of een 4cm dikke judomat zoals wij nu doen, maar op echte originele tatami: matten van hard rijststro waar je je voeten aan open haalde en je handen beurs waren na een training. Ik heb die tatami gezien in Japan. Hmmm daar wil ik niet op trainen. Een beetje de weg die mariniers bij het beroemde korps gaan. Beulen en afzien. Hard worden, niet klagen en doorgaan. Samen teamgeest opbouwen door de eindeloze survival van de training.
Judoka worden echte judoka als het regent, hagelt, onweert. Als ze na veel tegenslag nog steeds willen vechten. Als ze na een serie verliespartijen lachend opstaan. Als ze lang moeten wachten op hun felbegeerde promotie. Als ze blessures overwinnen, als ze vernederingen doorstaan.
Maar niet alleen omdat het ze overkomt, maar omdat ze er altijd klaar voor zijn. En dát bedoelde de oude Samurai met zijn spreuk: wees altijd bereid, let altijd op. Het gaat regenen, hoe dan ook.
"I'm singing in de the Rain"...
Zijn judoka nu een stel masochisten, die plezier hebben aan ontberingen? Uiteraard niet. Maar karakter vorm je niet tijdens een zonnig tochtje, maar in de regen. Het lijden is de beste leerschool van het menszijn. Het schept doorzettingsvermogen, een sterke wil, kameraadschap. Net als spierpijn, maakt het je sterker. Enne... dat allemaal zonder klagen. Singing in the Rain. Want ook dat is judo. Blijven lachen. Er van genieten, op de hoogte- en dieptepunten.
Op die manier traint judo voor het hele leven. Want o wee de watjes die in het leven niks meemaken. Verwende generaties zijn de ergste die er zijn. Men zegt wel dat er nu steeds meer verwende mensen rondlopen. Ouderen die een oorlog hebben meegemaakt, spugen er soms op - al hoeft dat nu ook weer niet. Maar het is wél waar. De Samurai waren model voor Japan als geheel, of ze nou echt zo deugdzaam waren als de legenden zeggen (niet dus). Een judoka is model voor het leven als geheel. Geen enkel leven wordt voltooid zonder lijden en tegenslag. Je kunt maar beter trainen om het zingend te doorstaan op de mat, dan huilend in het echte bestaan. Wees er maar klaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten