Haalbare comprimissen of no limits?

Als je je keuze beperkt tot wat mogelijk of haalbaar is,
maak je jezelf los van wat je echt wilt en alles wat dan overblijft is een compromis

Het woord 'compromis' heeft taalkundig verwantschap met 'compromitteren' en dat heeft een heel wat negatievere betekenis. Als je het toepast op de bovenstaande spreuk, zou je er gemakkelijk in kunnen lezen, dat je jezelf compromitteert als je je beperkt in wat je wilt. 

Uiteraard is het niet goed als je je beperkt. Je wil is een van je sterkste instrumenten om in het judo en het gewone leven vooruit te komen. "Waar een wil is, is een weg" en nil volentibus arduum, ofwel "niets is moeilijk voor wie het wil". Het is bekend dat de echte doorzetters met de sterkste wil, bijna alles kunnen overwinnen in het leven. Sommige mensen zeggen zelfs dat ze erge ziekten onder controle kunnen krijgen, en inderdaad ken ik wel enkele mensen die op pure wilskracht nog steeds leven, hoewel ze volgens de doktoren al jaren dood hadden moeten zijn.

In de wereld van Martial Arts is het dan ook een veelgehoorde aansporing voor de kampioenen in de dop: ga er helemaal voor, sterk je wil door zware en aanhoudende training en je komt er.

Toch ken ik ook mensen die ondanks een enorme wilskracht hun hoge doelen moesten bijstellen. Niet omdat ze een beperking wilden, maar omdat het lijf het gewoon niet aankon. Ook aankomende kampioenen kunnen soms bezwijken onder de onhaalbaarheid van hun doelen. Vorig jaar schreef ik over het boek van Bastiaan Ruitenga, een judoka met 100% wilskracht, maar wel een beschadigd lijf. Is luisteren naar je lichaam dan een ondeugd of een compromis?

Ik ben er zelf van overtuigd dat je je als mens nooit compromitteert als je leert een goed gevoel te hebben voor je grenzen. No limits is een idee van een maakbare wereld, maar helaas is onze wereld en ons leven niet maakbaar. Strijdbaarheid is goed, een sterke wil nodig, maar onhaalbare doelen stellen is verspilling van energie en tegen de doelen van het judo - al moet ik helaas toegeven dat onze stichter soms niet uitblonk in realisme. Je moet streven naar perfectie (jiko no kansei) maar niet al je energie inzetten om een weg recht te trekken als die nu eenmaal kronkelt. You can't push the river', zeggen we dan: een rivier stroomt en die kun je niet van koers veranderen. Ook dat is de weg van 'jû', de natuur respecteren.

Daarom ben ik noch een voorstander van compromissen, noch van no limits. We moeten haalbaar denken, ook al is onze wil nog zo sterk. Niks forceren. Grenzen verleggen, maar over sommige grenzen mag je niet heen. Weet wanneer je moet ophouden, zei Kano dan... daarmee maak je jezelf niet los van wat je werkelijk wil, maar vind je pas wat je werkelijk wilt.