zondag 24 mei 2009

De tatami als lunchroom en hangplek

Het talententeamtoernooi in Eindhoven was een plezier om naar te kijken. Leuk judo, een ontspannen sfeer. Veel talent en veel ippons. Mijn judovrienden die op de mat stonden, lieten een paar prachtige partijen zien. Genieten dus.

Hoe ontspannen de sfeer was, kon je helaas ook nog op een andere manier waarnemen. En daarover gaat dit stukje. Wie zwijgt stemt toe, zegt men, en dat moet nu niet.

Er was een tijd dat de tatami een soort heilige plek was, en de dojo een tempel. Nu hoeven we niet in alles het oude Japan na te apen. Het kan wel waar zijn dat men in de Kodokan nog steeds de regel heeft dat wie met blote voeten buiten de mat heeft gelopen niet meer met diezelfde voeten op de mat komt. Maar wat de talentenjeugd van de JBN heden ten dage leert, is wel precies het tegenovergestelde.

Als men nog 'rei' geeft, dan toch niet meer naar de mat - althans niet van binnen.
- Judoka lopen op blote voeten de hele zaal door, en stappen zomaar op de mat. Niemand draagt iets van slippers of sandalen. Sommigen doen sokken aan, zeker om de zaak een beetje warm te houden. (Was niet nodig met 23 graden op de thermometer.)
- Judoka gebruiken de tatami als lunchroom. Ze stappen nog net niet met hun lunchpakketten in het wedstrijdgedeelte, maar in de buitenspelzone word van alles genuttigd. En opruimen? De organisatie heeft meer dan eens omgeroepen dat de rommel moest worden opgeruimd. Uit zichzelf laat men alles maar slingeren.



- Judoka die niet aan het judoën zijn, hangen maar wat tegen elkaar op de rand van de mat, kletsen en klieren, in plaats van stil te zitten wachten op hun beurt. Een hangplek voor drukke pubers?

Eerlijk gezegd. Ik zal wel een hele ouderwetse zijn als ik vind dat veel judoka van zo'n toernooi maar een ongedisciplineerd zootje maken. Het ware veel beter als de dames en heren jeugdjudoka zich wat geconcentreerder en ordelijker zouden opstellen. Netjes klaarzitten, opletten. Buigen voor de mat met hun hart. En natúúrlijk niets eten of drinken, zelfs niet op de rand.

Bovendien is het een zaak van normale hygiene, dat judoka alleen met de blote voeten de mat betreden en daarbuiten geschoeid zijn met wat dan ook. Normaal dragen judoka een soort flipflops of slippers. Geen sokken, geen trainers. Waarom is dat allemaal niet meer?

Judo is toch óók een zaak van discipline en rituelen? Nou dan!

Judofoto's (2)

Dit weekend was er in Eindhoven het talententeamtoernooi en de talentenstage van de JBN. Eindhoven, dat is om de hoek - en dus ik op pad met de camera om weer eens lekker te kunnen oefenen. Ook met een spiegelreflexcamera moet je heel wat 'uchi-komi' doen voor de worp lekker op je kaartje zit...

Geen leukere sport dan judofoto's maken, zullen we maar denken.

Deze keer maar eens wat geprobeerd op een langere sluitertijd. 1/320 is heel snel, maar kun je ook meer licht binnenzuigen als je wat meer tijd laat? Of worden de plaatjes dan bewogen. Je moet het een keer proberen. In plaats van de 1/320 van het NK heb ik nu maar eens geschoten op 1/125. En zowaar. Je kunt nog wat inzoomen en met een beetje extra licht toevoegen naderhand (ik schiet ze raw) kom je een heel eind.



Hieronder gooit Ruben van der Steen de Brabantse judoka Thomas Snijders vol op zijn rug. Hij walst bijna letterlijk over hem heen, zo rolt hij door. Een mooie ippon en een mooie foto-serie. Dubbel genieten dan. (klik op beide foto's om te vergroten)

vrijdag 15 mei 2009

Witte judopakken: puur natuur

Anton Geesink wordt genoemd als degene die de blauwe judopakken introduceerde. Lekker makkelijk om op tv te zien wie welk beentje heeft gepakt. Traditionele judoka gruwen van al dat blauw. (Net als van alle rugreclame of merknamen, strepen enzovoorts.) In de Kodokan in Tokyo mag je niet eens binnen met een blauw pak aan. Een judopak hoort wit te zijn. Wit als teken van zuiverheid van de principes. Geen poespas, want elke judoka is in principe gelijk. Judoka zijn geen modepopjes. Of wel?

Wat de meeste Nederlandse judoka niet weten, is dat witte judopakken nooit zo wit zijn geweest als ze nu zijn. Wit en wit is namelijk twee. Het wit dat we nu kennen is gebleekt en dus meestal geprepareerd katoen. (Adidas verkoopt ook al pakken met polyester er in.) De oorspronkelijke judopakken zijn puur natuur. Katoen zoals het is. 'Ju' ook in je pak: zonder kunstmatige toevoegingen. Zuiver...

Op het plaatje rechts zie je alle kleuren. Spierwit is: gebleekt katoen. Ivoorkleur: dat is de ongebleekte.

In Japan vindt men het nog heel gewoon om ongebleekte judopakken te dragen. De allerbeste pakken ter wereld zijn bijna altijd ongebleekt. Tel maar rustig 2000 dollar neer voor zo'n stuk Japans handwerk! In Nederland voert geen enkel merk meer ongebleekte judogi. Jammer eigenlijk.

Ik heb zelf een ongebleekt pak uit Engeland gehaald. Made in Pakistan. Tsja. Het scheelt nogal wat euries met de Japanse pakken. Maar katoen is katoen en judo is voor mij in alles 'ju', de weg van puur naturel.

dinsdag 5 mei 2009

Nage no Kata (3)

Het zal me benieuwen of Nederland zoveel Nage no Kata deskundigen heeft, dat iemand mijn brandende harai-goshi-vraag goed kan beantwoorden. Daarom bij deze.

Omdat Eddie-sensei met zijn judoka gedurende deze weken nogal eens in het buitenland is, hebben we wat minder met kata kunnen doen. Helaas. Maar om de kata-technieken goed te kunnen doen, moet ik beslist nog wat spieren versterken, dus de tijd in de sportschool komen we wel door.

Zoals gezegd, is er een vraag bij me opgekomen waar niemand me totnutoe een goed antwoord op heeft kunnen geven, zelfs de vrienden op judoforum.com niet. Ik ben benieuwd of er iemand in Nederland een sluitend antwoord op heeft. (Je kunt reageren, op deze blogspot-site of op mitesco.hyves.nl.)

In NNK serie 2 is harai goshi de tweede techniek. Maar de kumi kata is verschillend van wat we gewoonlijk doen. Ik was zelf hoogst verbaasd bij het trainen onder de arm van uke te moeten grijpen en een uki-goshi-achtige pakking te hebben. Nu houd ik erg van uki-goshi sinds mijn jeugdtijd . Daarmee ben ik overigens in goed gezelschap van Jigoro Kano die - zoals ik later leerde - dit als een van zijn tokui-waza (favoriet) had. De harai goshi in NNK is erg effectief overigens. Maar nu de vraag: waarom is de pakking zo anders in de 'gewone' harai goshi?

Let op, ik weet dat de NNK-harai goshi teruggaat tot de oude jujutsu-school waar Kano op teruggreep en omdat Kano een klein mannetje was, is te begrijpen waarom hij deze greep effectief kon toepassen. Aan de andere kant, vanuit de kuzushi-volgorde (en daar gaat het me om) is het natuurlijk véél beter om de 'moderne' harai goshi pakking te doen. Je pakt uke aan de kraag, trekt hem enigszins naar voren en omhoog, waardoor hij als het ware op zijn tenen staat en de balans verliest, en dan draai je in, veegt en pang. Kuzushi voorafgaand aan de eigenlijke techniek. De volgorde die later in zwang kwam met Tokio Hirano. Maar: door uke zo uit balans te brengen, gebruik je véél meer zijn kracht/zwaartekracht en dus lijkt het me beter judo. Efficienter met energie. Bij de NNK-versie ontstaat de kuzushi van uke pas effectief na het indraaien en eigenlijk tijdens het inzetten van de worp. Want als je onder de arm grijpt, trek je uke nog niet echt voorover.

Wat kan kata toch een hoop diepere gedachten oproepen, hè?