Zacht en hard.
Het is een gedicht in twee woorden.
Aikido is een zachte kunst. Aikido is een harde kunst.
Aikido is hard omdat het moeilijk is. Aikido is hard omdat het duurzaam is. Het is hard omdat het gepaste onbuigzame structuren schept die je nodig hebt voor je evenwicht. Het is hard omdat het ongepaste onbuigzame structuren vernietigt of ontmantelt. Het is hard omdat het inspannend is.
Aikido is zacht omdat het gemakkelijk is. Aikido is zacht omdat rustige geluiden vaak betekenen dat het goed is uitgevoerd. Het is zacht omdat het op een gepaste manier meegeeft om de beweging te laten vloeien. Het is zacht omdat het datgene wat onbuigzaam is, laat smelten, ermee versmelt, totdat het vloeibaar wordt. Het is zacht omdat het zachtmoedig is.
Als het zachte het harde ontmoet, streelt aikido de zintuigen. Als het harde het zachte ontmoet, is aikido praktisch, pragmatisch, no-nonsense. Zacht en hard kunnen op gespannen voet staan met elkaar, elkaar ondermijnen en doelbewust elkaars tegenover zijn – maar niet in aikido. Hier ontmoeten zacht en hard elkaar als geliefden.
"Tenzij je versmelt met de leegte, is er geen weg om de Weg van Aiki te begrijpen." Als je wilt weten wat leegte is, weet het in de Bijbelse betekenis. Pas je zelf in. Als je leeg wilt worden, open je poorten en laat de wereld binnen. Versmelt en laat je versmelten.
Wat maakt iets hard? Een harde substantie is een vloeistof die gestold is, en zijn eigen impuls om te bewegen heeft opgegeven. De vloeistof die zijn hitte afgeeft, wordt hard. Maar ook worden sommige harde dingen zo gemaakt door hydrauliek of pneumatiek – een object is hard als het wordt gevuld met een vloeistof, als de vloeistof wordt vastgehouden binnen een dichte membraan.
Wat maakt iets zacht? Laten gaan, laten gaan, en laten gaan en laten gaan. Als een substantie genoeg energie ontvangt en opneemt, begint de beweging. Als er beweging is, is er plooibaarheid. Sommige zachte dingen worden zo door een gewelddadige ontmoeting met iets hards – een hamer of zo – maar als ze niet breekt, kan de zachtgemaakte substantie klap na klap opvangen, en hoewel bewogen, onverstoord blijven. Onverstoord vloeien we. Levend met beweging, verzachten we.
Sommige zachte dingen zijn geen dingen. Het oneindig zachte is ruimte zonder substantie die toch geen vacuüm is. Dat is waar Aikido gedijt.
"Abyssus abyssum invocat." (de ene afgrond roept de andere op, psalm 43(42)) Het deel van jezelf dat je niet zelf bent, wordt aangetrokken tot een wereld die jij niet bent. Laat je er in trekken, de ene onrustige en onverzoenlijke zee roept de andere toe. De oceaan smacht naar water, de atmosfeer naar lucht en het ene trekt het andere aan.
Het deel van jou dat je zelf bent, staat als een vuurtoren op de rots, de nacht binnendringend. Zacht/hard licht dringt door in de stilte en het tumult, verlicht de weg voor medereizigers – reizigers die hard reizen over een zachte weg.
Als een ongemelkte koe is de spirit van Aiki. De paar die komen en drinken brengen opluchting voor de koe en de drinker tezamen. Heb medelijden en wees hebberig.
Als altijd beweegt spanning naar ontspanning en dat is hoe we aikido leren. Het harde wordt verlicht van zijn hardheid in leegte, het lege wordt gevuld en zwelt op.
Zacht en hard spelen de wip op mijn hoofd en wanneer het wiel van de wereld gaat draaien, ben ik dronken, ziek en duizelig. Ik ben niet bang voor het reuzenrad, als het maar met jou is. En bovendien is er een draaipunt of as waar het rustig is. Laten we daar ons verstoppen voor een tijdje en dan naar buiten gaan om te dansen met Derwisj.
Dit aikido is een discipline van liefde en gemeenschap, maar is het een voorbehoud of vernietiging dat ik voel? Hoe zou het zijn als ik mezelf zoals ik me zie zou aantreffen zoals ik niet ben? Dit zijn harde vragen… kun je me een zacht antwoord geven?
"Liefdevolle bescherming tegen alles" moet wel de hardste weg van alles zijn, het meest zachte eisend van het hart. Welke keus hebben we tenzij ons behoeden voor de Vernietiger? En dan, hoe moeten we iets beschermen, als we allemaal zo tijdelijk zijn? Antwoord: door de levensboot te nemen als het schip vertrokken is, de kameel te nemen als de levensboot nutteloos is, om te voet te gaan als de kamelen niet meer kunnen, want de Weg is eeuwig terwijl zijn vormen en voertuigen het niet zijn.
Zo stappen we zacht terwijl onze spieren hard worden.
Mijn geliefden, soms wenen we van droefheid en vreugde, en soms in verwarring omdat we het verschil niet weten.
We huilen en soms janken we. Wees een beetje voyeuristisch en leg je oor te luisteren aan de deur van deze Aiki slaapkamer, en luister naar de geluiden.
O! O! O! zegt Izanami*. Sssss! huilt ze zacht.
Daar is je kotodama**.
En Izanagi? Hij kijkt er nauwelijks van op.
*Izanagi en Izanami waren een Japans godenpaar, die volgens de Japanse mythologie de aarde hebben geschapen.
**Kotodama is de mystieke macht die in taal en woorden besloten ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten