Debana (出端) als een krokodil

Als we denken aan een krokodil, denken we nu niet bepaald aan een flexibel beest. Eerder een lompe dikhuid die wel een erg grote bek opzet. Zijn schubbige huid lijkt eerder een harnas voor kendo dan de jas voor watervlugge judoka.

Debana (出端) is desondanks een begrip wat je in de kendo-wereld meer tegen lijkt te komen dan bij het judo. Logisch. Want als je niet het juiste moment hebt, heeft de ander zijn wapens tegen jou gebruikt. Judoka zeggen al erg snel: je hebt het gevoel. In het geval van debana is dat: het gevoel voor timing. Op exact het juiste moment aanvoelen wanneer je een techniek moet beginnen/inzetten. Op het juiste moment de beweging of onbalans van de ander aanvoelen en toeslaan. Dat moment duurt een fractie van een seconde, de tijd van balansherstel. Ik schreef eerder over de ashi barai (zoek maar op label 'debana') en iedere judoka weet dat die worp perfect is als je nét voordat uke de voet weer op de mat zet, moet vegen. Jim Heijman is een judoka waarvan ik weet dat hij dat gevoel voor timing bij die worp perfect beheerst. Debana.

Toch denk ik vandaag aan een krokodil. Want deze foto die ik op het web vond, is het meest fascinerende voorbeeld van debana. Haha, ik vind hem nog mooier dan twee judoka die echt gigantisch hun best doen. Kroko is snel als water, als een speer schiet hij uit het water, pakt de arme uke-vis en hap. Het laat tevens zien dat het niet aankomt op de dikte van je jas, je gewicht, of weet ik wat. Timing. De perfecte timing. Schitterend voorbeeld.

debana...

"Die komt er wel" een judo-reclame...

Normaal kijk ik per week gemiddeld een uur televisie (denk ik) maar in een wachtkamer staat zo'n ding wel aan en dan kijk je zelfs de reclame. Zo ook vanmorgen. Ik zat er maar vijf minuten maar dat was net genoeg...

Waarschijnlijk had iedereen (ahum) deze commercial van Campina al gezien, maar ik dus niet. Ik vind hem werkelijk beregoed. Zeldzaam gewoon.

Wat vind ik er zo goed aan? 

Allereerst is het heel knap dat ze in 45 seconden zo ontzettend goed een karakter kunnen neerzetten. En hoe haar omgeving er op reageert. Je ziet in elk plaatje hoe vastberaden het meisje is, meesterlijke shots. Wat je óók ziet is dat ze de weg volledig alleen moet gaan, want alle kinderen in haar omgeving en zelfs haar moeder kijken wat bezorgd zo van 'waar is die mee bezig zeg'. De enige trouwe metgezel lijkt wel haar hond die met haar meerent. Die blikken, met alleen een schitterend stukje muziek, zijn zo veelzeggend dat ik zit te genieten.

Helaas voor Campina, maar de boodschap die het reclamebureau heeft neergezet is méér dan melk. Ik denk dat degene die deze commercial heeft ontworpen, méér heeft begrepen van judo dan van het effect van volvette melk op prestaties en toekomstperspectief.  "Die komt er wel" is niet waar vanwege de melk, maar vanwege het sterke karakter van deze jongedame. Ze heeft in 30 seconden alles wat een judoka nodig heeft: keihard trainen ongeacht wat anderen daar van denken. En dus ook vroeg opstaan voor je judo. Haha, EYHO judoka -18 ! Geen bier maar melk? Niet uitgaan maar trainen. Hebben jullie dit filmpje ook gezien xD?

Maar het sterkste komt op het eind. "Heb je gewonnen?" vraagt mama terwijl we zien hoe onze stoere judoka (ondanks haar karaktervolle kom-maar-op-gezicht toen ze de mat op stapte) keihard op haar rug gaat na drie seconden... "Bijna" zegt het meisje lief. Kijk, dát is dus echt judo. Vallen maar weer opstaan. En doortrainen. Niet alleen melk drinken, maar eindeloos het eerste deel van het filmpje herhalen. Dat ze na haar verlies doortraint, zie je in één shot! Op 41-42 seconden als de wekker wéér afgaat om 7.00 uur. Méésterlijke weergave in één flits. Een sterke wil en ijzeren discipline. Ja, dán kom je er wel.

Judo is meer dan winnen op de korte termijn. Judo is een weg en de winst komt altijd later. Als je maar durft door te gaan, je niet laten ontmoedigen door verlies of de meewarige blikken van anderen zoals in het filmpje. Komop meid, zo kom je er wel!

Hoe ver kun je gaan als 'judogek'?

Zeker, judo is een 'weg' in het leven en het betekent meer dan alleen een leuk spel op de mat. Ik ben de eerste die dat beaamt.
Zeker, ik heb ook een t-shirt met een leuke judospreuk van Jigoro Kano er op en ik heb ook eens een andere judoka een shirt met een portret van Kano gegeven.

Maar of ik nu het judo zó dicht op mijn huid zou laten komen dat ik dit zou doen:

Bovendien... als ik judo doe op de mat, heb ik mijn judogi aan en dan ziet niemand al dat moois !
Nee, dan draag ik het judo maar in mijn hart. Werkt ook prima.

Japan en een judo-renaissance (6)

Twee weken geleden begon ik met stukken van een interview van Owaga met Yasuhiro Yamashita, voormalig Olympisch Kampioen en tevens oud-official bij de IJF. Yamashita is ook wereldwijd de aanvuurder van een herstel van het judo naar de oorspronkelijke bedoelingen van de stichter, de 'Judo Renaissance'.

• Vandaag een laatste deel 6 van een zondagse serie.

Het is de rol van Japan om mooi judo te doen 

Ogawa: Mr. Yamashita, wat is in uw optiek de grootste uitdaging van het Japanse Judo vandaag de dag?

Yamashita: Er zijn veel mensen buiten Japan die begonnen met Judo nadat ze opgetogen keken naar geweldige en zelfs kunstzinnige technieken die werden uitgevoerd door Japanse judoka. Tegenwoordig zien we echter heel weinig judoka in Japan nog technieken doen die het hart van de kijker sneller doet kloppen. Japan moet de leiding nemen in het opleiden van judoka die in staat zijn om de innerlijke schoonheid van het judo te laten zien. Om dat te bereiken is het nodig dat zulke judoka in Japan ‘gevoed’ worden. En daarom is het nodig om de basis van de toekomstige training in menselijke kwaliteiten te verbreden. Een Judo wedstrijd is een gevecht tussen twee mensen die elkaar vastgrijpen. Maar het is ook een discipline waarin de beide judoka verondersteld worden elkaar te respecteren. Het is daarom zeer belangrijk voor de judoka om in hun hele leven in de praktijk te brengen wat ze aan kracht en vaardigheid geleerd hebben door de training, alsook om bij te dragen tot wereldvrede, gebaseerd op vriendschap, welke verworven kan worden door internationale competities en uitwisselingen in Judo.

--------------------

Ja, dit is dus de echte judo-renaissance. Een nieuwe mentaliteit, waarbij de echte schoonheid van binnen zit en zich uitdrukt in judo wat een beauty inside laat zien.

Genetische grenzen aan je trainingsresultaat

Het onderzoek

Op een van de judoforums las ik een interessante bijdrage over de relatie tussen je genetische aanleg en de mogelijke resultaten van fitnesstraining. 

Men heeft een wetenschappelijk onderzoek gedaan onder mensen met hartproblemen die een trainingsprogramma van drie maanden ondergingen. Daarbij werden de meetbare resultaten van de training op een bepaalde spier in het bovenbeen (rectus femoris), gelegd naast de gegevens die men had omtrent de 'genetische predispositie'. In gewoon Nederlands: als je van een bepaalde groep weet hoe ze genetisch in elkaar zitten, wat merk je daarvan bij de resultaten van fitnesstraining?

Het resultaat wordt hier besproken, met de verwijzingen naar het originele artikel in het blad 'Medicine and Science in Sports and Exercise'.

De conclusie van het onderzoek is, dat er die relatie bestaat. Slecht nieuws voor de hartpatiënten die zich suf trainden, en waarbij het dus blijkt dat de genetische aanleg maakt dat de een wel en de ander niet profiteert van de cardiac training. Omdat kort-door-de-bocht het reageren van de spieren op deze training niet bepaald wordt door de training maar door de aanleg...

Interessant voor judo

Ik vind dit soort onderzoeken buitengewoon interessant. Want ik zie wel vaker rondom mij heen dat er mensen zijn die een perfect lichaam hebben voor judo, en dat het 'in de familie' zit dat ze daarin redelijk gemakkelijk uitblinken. Is talent iets wat je meekrijgt? Waar zit dat dan in? Dat is op veel terreinen zo, bij muziek is dat ook meetbaar, en er zijn ook echte voetbalfamilies. 

De relatie tussen muziek-beoefenen en sport is overigens geen onzinnige verbinding. Ik weet waar ik over spreek. Het motorische gevoel voor bijvoorbeeld een orgel (in mijn geval) en de mogelijkheid om door eindeloze oefening muziek te maken van de noten, is een vorm van training die bij de een beter slaagt dan bij de ander. Waarom is dat zo? Kwestie van spieren, al zijn die in je orgelvingers anders dan in je benen...

Bij judo merk ik hetzelfde. Ofschoon dit blog anders zou suggereren, is mijn lichamelijke motoriek/aanleg voor judo zeer beperkt. Ik kan bepaalde dingen een miljoen keer trainen, maar het lukt me vaak niet. Terwijl ik ook judoka ken die alleen maar even hoeven te kijken en hun lichaam kan het al doen. Als die dezelfde training doen als ik, ben ik na honderd keer maar 10% gevorderd en zij 100%. Intellectueel en moreel heb ik zeker judo-genen (haha) maar fysiek een stuk minder.

Uiteindelijk zit hem dat dus niet alleen in inzicht en gevoel, maar ook wel degelijk in de mate waarin de spieren de training oppakken. Veel is te leren, maar spieren gehoorzamen niet allemaal hetzelfde bij dezelfde oefening.

Van paarden en honden weten we overigens wat de kwaliteiten zijn van bepaalde rassen. Omdat we bij de mens huiverig zijn voor genetische selectie, willen we dat niet helemaal weten. Maar uiteraard is dat struisvogelpolitiek. Een ras-renpaard brengt ras-renpaarden voort, terwijl de mooie knol verderop nooit dat renpaard wordt, hoe hard het ook wordt getraind, die breekt alle benen.

Mij lijkt dus, dat wat we normaal gesproken 'talent' noemen, ook een vergaarbak is voor lichamelijke gegevenheden (predisposities) als mogelijkheid of onmogelijkheid, die meegegeven worden met de genen. Het onderzoek hiernaar staat uiteraard in de kinderschoenen, maar het lijkt me niet dwaas een voorlopige samenhang tussen genen en de mogelijke resultaten van training en oefening te veronderstellen.

Tokui Waza

Interessant is, dat je in het klein ook ziet dat sommige judoka uitblinken in specifieke technieken. De zogenaamde favoriete of tokui waza. Waar de ene judoka ernstig geblesseerd raakt als hij techniek A inzet, lijkt het lichaam van een andere judoka daar voor gemaakt, reden waarom hij die ook steeds perfect doet. Zo kan de een ook fenomenaal vallen (als uke) zonder ooit iets te bezeren, terwijl hij niets bakt van de meest simpele worpen als tori. Waar zit hem dat in? Kan ook dat iets zijn van de aanleg, hoe de spieren werken en wat ze graag doen, aankunnen, en 'snappen'?

Blessureleed

Voor wedstrijdjudoka betekent dit, dat het mogelijk is om te trainen tot je genetische level of incompetence. Tot een bepaald niveau, en daarboven kom je niet. Niet op de mat, niet in de fitness. Het vervolg van genoemd onderzoek zou ook kunnen inhouden, dat hierin een hypothetische verklaring kan worden gevonden voor de aanwezigheid van herhaalde sportblessures en het herstel - al dan niet. Als een judoka verder gaat dan zijn/haar genetische codekaart toestaat, zullen spieren en conditie dat niet aankunnen en dan knapt of scheurt er iets. Steeds opnieuw. Het herstel via artsen, fysio en fitnesstraining, kan nooit meer terug-opbouwen dan wat het lichaam genetisch 'wil'. Behalve, zoals de auteur op het judoforum suggereert, met kunstmatige of 'verboden middelen'. Maar aangezien dat tegen de geest van het judo, de regels én je gezondheid is... doen we dat niet. Waarbij ook duidelijk is wat de schade voor de gezondheid is: alles wat ingaat tegen je genetische paspoort is per se niet goed.

Judoka die lijden onder (herhaalde) en specifieke spier-gerelateerde blessures, zouden zich met dit onderzoek in het achterhoofd mogen afvragen of hun 'talent' zoals we het vroeger noemden, wel voldoende is voor dat (te) hoge niveau van krachtsinspanning. Dat gaat lang goed, maar eigenlijk moet je dan eerder je grenzen kennen en respecteren. 

Het is mooi om te streven naar de hoogste plaats op het belangrijkste ereschavot van de sportwereld. Maar het zou best eens kunnen zijn dat daar degenen staan die er letterlijk voor 'geboren' zijn en dat alle andere mindere goden al eerder zijn afgevallen door pech met de judotechniek, maar ook omdat het lichaam het gewoon niet aankon. 

Judo is meer dan 'beulen' en discipline. Judo is in deze zin nog meer: luisteren naar je lichaam. Medisch bekeken: je genetische paspoort meten door natuurlijke spiergroei in kaart te brengen?

Japan en een judo-renaissance (5)

Vorige week begon ik met stukken van een interview van Owaga met Yasuhiro Yamashita, voormalig Olympisch Kampioen en tevens oud-official bij de IJF. Yamashita is ook wereldwijd de aanvuurder van een herstel van het judo naar de oorspronkelijke bedoelingen van de stichter, de 'Judo Renaissance'.

• Vandaag deel 5 van een zondagse serie.

Bezorgd om de commercialisering van het Internationale Judo

Toen ik in 2004 lid was van het IJF bestuur, was er een junior wedstrijdjudoka die de derde plaats won in het Paris International Tournament, en zijn judojas uittrok en daar halfnaakt mee in  de lucht zwaaide als uiting van zijn feestvreugde. Die actie resulteerde in zijn diskwalificatie. Er was een hoop discussie over naderhand. Sommigen argumenteerden als volgt: “voor judoka is het doel van hun leven te winnen. Als zoiets kan bij voetbal, waarom dan niet bij Judo?” Of:  “Zo’n optreden trekt publiek aan en media-aandacht en dat is niet slecht voor judopromotie.”

Anderen zeiden echter: “Veel kinderen en jonge atleten komen kijken naar sportevenementen. Die jongelui imiteren het gedrag van de kampioenen die ze bewonderen.” “Media en het publiek kijken liever naar opvallende optredens dan naar correct gedrag.” “Voetbal is voetbal, Judo is Judo.” “Judo is een weg van opvoeding.” De laatste argumenten wonnen die dag en ik was daar blij mee.

Judo is erg populair in de wereld. Er is echter een aantal arme landen of landen waar judo nog niet zo sterk is. Hoewel het Grand Slam systeem een zekere waarde heeft in het voorzien van prijzengeld, leidt het tot commercialisering. Topatleten genieten van de aandacht, maar er is geen aandacht voor degenen in arme ontwikkelingslanden. Voor de gezonde ontwikkeling van het wereldwijde Judo, is het belangrijk dat zorg en aandacht wordt gegeven aan zowel de armere als de rijkere landen. Er moet ook aandacht zijn voor het judo-onderricht in hulpbehoevende landen.

Het is ook een punt van zorg dat voor sommige judoka het winnen van prijzen(geld) een doel kan worden wat het gedrag van de judoka of degenen rondom hem, verandert. In gecommercialiseerde wedstrijden zijn de deelnemers vaak meer geneigd om zich over te geven aan ongecontroleerde emoties.

Bij het aansturen van wedstrijden moeten de organisatoren goed letten op de deelnemers. IOC President Rogge heeft daar terecht naar verwezen. Ik was zelf een wedstrijdjudoka. Ik snap dit goed. De IJF moet altijd nadenken over de omstandigheden waarin de judoka geplaatst worden als ze beslissen over het managen van wedstrijden.

-------------------------------

Commentaar van Mitesco

Helaas ken ik een aantal voorbeelden van judoka die inderdaad veranderden na het starten van een topsportcarrière in het judo. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen, zegt het spreekwoord. Eigenlijk zou ik de gedachte van Yamashita nog scherper willen formuleren. Judo zou een judoka zó moeten opvoeden in humane innerlijke kracht, dat hij/zij niet alleen perfecte beheersing op de mat zou laten zien, maar vooral daarbuiten als het grote geld lonkt. Dat het ook in Japan vaak niet lukt, bewijst de foto. De kampioen in kwestie, Ishi, zwichtte voor het grote geld van de MMA en K1, en verkwanselde aldus zijn judo-idealen voor... voor wat? Hard vechten voor veel geld. 

Eigenlijk zou judo zo low-budget mogelijk moeten blijven. Ik snap wel dat Yamashita als oud-IJF official niet te hard van leer kan trekken tegen de bron waaruit hij zoveel jaar heeft gedronken, maar de IJF is natuurlijk de eerste instantie om van judo een goudmijn te willen maken. Als we echter terug willen naar de idealen, weten we dat commercie lijnrecht staat tegenover jita kyoei. Waarom? Omdat wederzijds profijt en welzijn niet het doel is van commercie. Daar is persoonlijke winst belangrijker dan de ander... en dat geldt voor de IJF en voor de judoka die ze verleiden met het grote Grand-Slam-geld.

Judo zou altijd anders moeten zijn dan andere sporten. Opvoeding en gedrag. Niet zoals andere vechtsporten dus. Wij vechten niet voor geld, maar voor een betere wereld.

Seiryoku zenyo met een hybride auto

Vorige week heb ik mijn gewone benzine-auto ingeruild voor een Toyota Yaris Hybride. Jazeker, een mooie auto, zuinig en alleen wat duur in de aanschaf. Maar goed dan heb je ook wat. Uiteraard een prachtige wagen, Japans-degelijk en hoogwaardig afgewerkt. 

Toch lopen de Japanners technisch volledig voorop als het gaat over het optimaal gebruik van de energie en dat is wat me ook aantrekt in deze wagen. Ik reed al een behoorlijk zuinige Yaris met een fijne zesbak, maar het kan nog beter, zo bewijst deze nieuwe. 

De hybride Yaris is uitgerust met een CVT. Continu variabele transmissie. Ik begon mijn autoleven met echte Dafjes en de vinding van meneer van Doorne was voor die tijd (1958) al geniaal, omdat door de oneindige serie overbrengingen, de kracht van de motor altijd optimaal werd overgebracht. Toch waren de Dafjes niet overdreven zuinig, zeker niet als ze gekoppeld werden aan het beroemde motorblok van de Renault 4 (in de Daf 55 en 66). Een zwaar gietijzeren blok met een loodzware Variomatic met zware poelies. Nee dat was echt nog de beginfase.  In de Yaris en andere moderne hybrides, is de CVT helemaal geoptimaliseerd. Omdat hij altijd de perfecte combinatie maakt tussen de vereiste kracht/energie en de nodige versnelling, maar ook - door de computergestuurde bediening van gaspedaal en motoren - de 'paardenkrachten' dáár haalt waar ze met de minste energieverspilling te halen zijn. Het enige waarmee je nog energie kunt verspillen in deze auto, is met een te enthousiaste rechtervoet...

De elektromotor van Toyota's hybride techniek is verder een listig kunststukje. Als hij kracht moet geven, werkt hij als motor. Als hij kracht ontvangt, werkt hij als dynamo. Kort door de bocht is het dat. Wat betekent dat als je het 'gas' loslaat (ook bij remmen) en de auto wel rijdt, de energie die van de wielen terugkomt, niet verspild wordt, maar de accu oplaadt. De computer is continu bezig om ieder beetje energie die hij kan vinden, nuttig te maken om de accu's te laden. Je kunt een display aanzetten als je de navigatie niet gebruikt, waarmee je van seconde tot seconde kunt zien of hij energie geeft of ontvangt. Prachtig!

De verbrandingsmotor werkt alleen dán wanneer dat nodig is. Niet als je voor het stoplicht staat natuurlijk, maar ook niet als je gewoon elektrisch kunt rijden. Niet meer vervuiling brengen dan nodig is...

Vanuit mijn filosofische inslag van het judo, vind ik deze techniek geweldig. Optimaal gebruik van je energie is niet alleen in het fysieke judo-spel van belang, maar in je hele leven. Dat ordent als je daar bewust mee bezig bent, je hele leven. Een judoka is daarom niet alleen een slimme vechter, maar ook iemand die in alles energie wil besparen. Ook en juist daar waar zoveel energie wordt verspild: in het verkeer.  Het enige wat nog ontbreekt aan deze wagen zijn de zonnecellen in het dak. Niet leverbaar. Mijn Yaris heeft een glazen panorama-dak waardoor mijn kale koppie door de zon wordt verwarmd als die schijnt tenminste. Maar als ze nu eens standaard zonnecellen zouden maken die de vorm van een dak kunnen aannemen, ja... dan was er nog meer te besparen.

Jigoro Kano zou al dit soort concrete toepassingen van judoprincipes toejuichen. En trots zijn dat Japan zo vooroploopt met deze technologische vindingen. Europa en de VS volgen op grote afstand... niet dat ze het niet kunnen. De Yaris wordt in Frankrijk gebouwd met Japanse discipline.  Waarom wij nog steeds massaal zweren bij technieken waarmee we zoveel energie verloren laten gaan, is me een raadsel. Het scheelt flink in de beurs en ofschoon sommigen wat meewarig doen over het geluid van een CVT en 'lease-Priussen', kan ik geen enkel nadeel bedenken. Hooguit de vraag hebben, of we met steeds minder CO2 uitstoot niet een kouder klimaat over ons afroepen en dus weer harder moeten gaan stoken. Haha. Nou ja, daar denk ik maar even niet aan als de dag waarop ik mijn Yaris in ontvangst nam weer een van de tropische zomerdagen van 2013 was...

Dus heb ik mijn mini-judopakje vol trots aan de spiegel van deze judo-wagen gehangen!

Japan en een judo-renaissance (4)

Na drie weken het woord te hebben gegeven aan Gotaro Owaga, wil ik nu stukken publiceren van een interview van Owaga met Yasuhiro Yamashita, voormalig Olympisch Kampioen en tevens oud-official bij de IJF. Yamashita is ook wereldwijd de aanvuurder van een herstel van het judo naar de oorspronkelijke bedoelingen van de stichter, óók in het wedstrijdjudo.

• Vandaag deel 4 van een zondagse serie.

Promoten van een Judo Renaissance beweging in Japan

Yamashita: Sinds de Olympische Spelen in Sydney in 2000, heb ik gewerkt aan het promoten van een “Judo Renaissance”-beweging die er op gericht is, de idealen van Mr. Jigoro Kano, stichter en grootmeester van het Judo. Zoals men weet, heeft grootmeester Kano judo geschapen door verschillende vormen van martial arts – die gericht waren op het grijpen en overwinnen van de tegenstander – om te vormen tot een nieuwe discipline. Het doel van deze nieuwe discipline was om menselijke opvoeding te ontwikkelen, bestaand uit lichamelijke opvoeding en de vorming van een gezonde balans tussen lichaam en geest. We zien echter een heel aantal problemen in de hedendaagse situatie van het Japanse Judo. Het lijkt er bijvoorbeeld op dat het belangrijkste doel van Judoka is om alleen wedstrijden te winnen, en soms ook tegen elke prijs. Dat heeft geleid tot een gedrag waarbij spelers alleen kijken naar de uitkomst van een wedstrijd. Ten gevolge daarvan zijn de manieren en de moraal van het Judo verwaarloosd. Grootmeester Kano leerde dat in Judo, de tegenstander geen vijand is: de tegenstander is iemand die moet worden gerespecteerd. Als ik echter kijk naar het hedendaagse judo, denk ik dat het gedrag van zowel de judoka als de toeschouwers, is verslechterd. Daarom waarschuw ik de Judo autoriteiten hierover.

Aan het begin van deze eeuw, in 2001, hebben de Kodokan en de All Japan Judo Federation samen een Judo Renaissance-beweging gelanceerd, bestaand uit vier comités. Ik werd voorgedragen en heb een zetel in een van die comités aanvaard. Later zijn de vier samengevoegd tot één en ben ik de voorzitter.

Ik beschouw het beoefenen van Judo alleen als de opvoeding van een menselijk wezen. Judo betekent letterlijk: de weg (dô) van flexibiliteit (ju) omdat het effect van de oefening erg nuttig kan zijn in iemand alledaagse leven en het hele leven. Bij de Judo opvoeding is het een belangrijk leerdoel en kwalificatie om aandacht te hebben voor andere mensen als persoon. Door judo te doen, wordt iemand verondersteld die beleefdheid te leren, zoals het aanbieden van een zitplaats in de trein, anderen te helpen een zware tas te dragen, of om anderen te stoppen als ze gaan pesten. Als je iemand ziet die een wedstrijd heeft verloren, of die niet is geselecteerd voor een toernooi, moet je medelijden voelen met hem of haar. Aan de andere kant is het belangrijk voor judoka om er alles aan te doen om een doel te krijgen met hun judo en overeenkomstig te handelen. De wil te hebben om sterk te worden en hard te werken door weloverwogen methodische inspanning, en er aan te werken om samen te werken met anderen om betere omstandigheden in de samenleving te realiseren. Dat zijn de lessen die geleerd worden door de stichter Kano met de principes van Seiryoku Zenyo en Jita Kyoei.

------------------------------

Commentaar van Mitesco

Het is mij eigenlijk een raadsel waarom buiten Japan deze Judo Renaissance zo weinig bekendheid heeft gekregen. Ik ben zelf nu vijf jaar bezig met de 'missie' om de terugkeer naar de oorspronkelijke judo-idealen van Jigoro Kano vorm te geven. Ik ben heel blij met de belangstelling voor  mijn blog en website en de support van nogal wat hogere dangraadhouders die trouw mijn stukken bijhouden. Maar wat zou het goed zijn als de oproep van Yamashita in het Nederlands judo echt breed gedeeld zou worden...