Op een Facebookpagina vol Oosterse gevechtsswijsheid, vond ik ook deze afbeelding met een quote van de (niet-onomstreden) Taekwondo-stichter 'generaal' Choi Hong Hi (최홍희) wat me wel aan het denken zette. Waarom doe je judo of om het even welke gevechtskunst? Waarom geef je daar les in, of waarom schrijf je er meerdere keren per week stukjes over?
"Anderen helpen zich te ontwikkelen en te slagen in het leven is een beloning in zichzelf en heeft alleen waarde als er niets voor terugverwacht wordt."
Met idealen verdien je geen geld, al weet iedereen dat alleen echte idealen de wereld veranderen. Met idealen krijg je geen succes of levensvreugde als zodanig. Met judoles of het schrijven van blogjes krijg je niets terug van anderen, af en toe feedback, maar verder? Waar doe je het voor?
Natuurlijk, we weten dat veel Japanse oer-judoka trotse mensen waren, en uit waren op promotie in de vorm van dangraden en eeuwige roem. Maar als we kijken naar het leven van Jigoro Kano, dan zien we in feite ook een leven van desillusies en gebroken idealen. Waar hij zoveel energie in stak (enkele kata en lichamelijke opvoeding in Japan) liep op niets uit en hij stierf onverwacht zonder ogenschijnlijk veel gerealiseerd te hebben. Hetzelfde geldt voor mijn judoleraren. Rijk werden ze er niet van, en wat was/is het dan wat ze gelukkig maakt? Trots? Medailles?
Ik weet zeker dat hun beloning is (geweest) dat ze de lach op de gezichten hebben gezien van judoka, kinderen soms nog, die door het judo in hun leven vooruit kwamen. Als een medaille nodig was om hun ambities te scherpen of ze meer uit hun talenten te laten halen, dan is dat een middel, maar geen doel. Het doel is: dat deze mensen een stukje geluk en opvoeding konden krijgen.
Mijn eigen sensei kan stralen als hij mensen ontmoet die hij decennia geleden in de klas of op de mat had en dat ze dan nog dankbaar zijn voor de (levens-)lessen. Als mensen dan nog zo'n goed gevoel hebben, al kunnen ze nooit iets terugdoen, of ook als hij ze nooit meer had teruggezien. Aan de andere kant ken ik zijn verdriet als hij in mensen zo veel investeerde en dezen alsnog op een verkeerd pad terecht kwamen. Zonde van zoveel ontwikkeling en kansen...
In feite komt het hier op neer: als je echt om mensen geeft, ga je voor ze door het vuur, ongeacht wat je er voor terugkrijgt. Want die ander is belangrijk. Dat is het kenmerk van de ware (judo-)leraar. Als het moet gaan om klinkende munt of andere vormen van beloning die de leraar zelf kietelt in de eerste plaats - hou dan maar op.
We hebben vandaag wat 'Koreaanse les' gekregen: Help anderen zich te ontwikkelen zodat zij geluk vinden. Dat zal ook jou zelf gelukkig maken. Meer zal het niet opleveren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten