Wij hebben in onze judogroep voor de kerstvakantie een paar nieuwe judoka mogen verwelkomen, en ook nu na de vakantie weer. Ik ben daar enorm blij mee, want hoe meer gevarieerde trainingspartners, hoe beter. Maar een gemengde groep met gewone judoka en G-judoka is bovendien een speciale uitdaging om het voor iedereen leuk en aantrekkelijk te houden. Zeker omdat sommigen die wel fysiek 'gewoon' in elkaar steken, toch mentaal wel eens wat extra aandacht nodig hebben, is het extra belangrijk om de sfeer onderling goed te hebben. Judoka die soms iets 'anders in elkaar zitten dan doorsnee', hebben extra hartelijkheid nodig om zich thuis te voelen in een groep.
Ik weet van een andere judoclub waar een goede maar gevoelige judoka zich in de groep nooit opgenomen voelde. Men was niet aardig tegen hem (en elkaar), eerder lomp en ruw. Hij is gestopt met judo. Hij kon de sfeer in de groep niet verdragen, niet omdat die groep als zodanig niet goed was of slechte trainingen deed, maar gewoon omdat hij zich nét niet welkom voelde zoals hij wilde judoën.
Wat kun je bijvoorbeeld doen?
1) Als er iemand nieuw is en/of komt kijken, uit je eigen groepje treden waarmee je normaal optrekt, om de nieuwe judoka tenminste te begroeten, je voor te stellen, en een praatje mee te maken. Kijken of een ander wat loskomt, wat een teken zou kunnen zijn dat hij zich thuis voelt. Dat eerste contact is vaak bepalend. Ik ben eens gaan kijken bij een aikido-groep maar mede omdat iedereen daar alleen met zijn eigen 'vrienden' bezig was en niemand met mij praatte, ben ik nooit meer teruggegaan, zelfs niet om te kijken. Een nieuweling voelt meteen of een groep open of gesloten is, en dat is niet alleen voor de gezelligheid belangrijk, maar ook om in een training te kunnen ingroeien.
2) Train uitdrukkelijk met de nieuwe judoka en nodig ze ook uit voor randori, en daag ze uit om je te laten zien wat ze kunnen. Laat je eigen 'favoriete' trainingspartner maar eens met een ander judoën zodat de nieuwe nooit aan de kant hoeft staan - tenzij hij dat zelf wil om even op adem te komen. En prijs de nieuwe judoka voor wat hij meteen goed doet, dat voelt dan voor hem ook prettig bij het leren van nieuwe dingen.
3) Bij het trainen de nieuwe judoka tegemoet komen. Niets is zo vervelend om in een bestaande groep binnen te komen en nog geen enkele techniek te kennen die anderen al jaren doen. Niet om dan meteen de leraar uit te hangen, maar wat is dan normaler om wat extra uit te leggen wat je samen doet, en extra op te letten op de veiligheidsaspecten van het vallen. De ander op zijn gemak te stellen bij het valbreken, of de basistrucjes die iedereen al lang kent, gewoon te vertellen.
4) Deel met elkaar ook vreugde en verdriet. Als een van de judoka jarig is (geweest), wordt er getrakteerd en gezongen. Als er iemand ergens om treurt, wordt dat vaak gedeeld met degenen waar je je bij thuis voelt. Om dan even een extra schouderklop te kunnen geven.
Of andere judoka zelf zo aardig en sympathiek zijn, is niet van belang dan. In elke dojo zijn judoka die je wel of niet mag. Maar het is zo'n kleine moeite om zelf gewoon aardig te zijn tegen iedereen, behulpzaam, vriendelijk. Voor een van de nieuwe judoka had ik bij zijn eerste optreden een leen-judogi geregeld bij de leraar - ik weet immers de weg in het magazijn. Het was voor deze stoere maar toch ook nog onzekere nieuwe judoka nét dat wat hem over de streep trok om echt de mat op te stappen. Na de les bedankte hij uitdrukkelijk voor die hulp. Of hij judo echt leuk blijft vinden, zal de toekomst uitwijzen, maar bij de tweede les voelde hij zich al vrijer, dat kon je goed merken. De nieuwe judoka moet niet het ijs voor zichzelf hoeven te breken, dan moet je wel heel sterk zijn.
Het leukste is als je door de training ook echte judovrienden kunt maken. Waarmee je dan meer deelt dan alleen op de mat. Was judo daar niet mede voor bedoeld? Vrede bouwen, bruggen slaan tussen mensen, elkaar gelukkig maken. Via eenvoudige dingen in een dojo kun je in het klein zo veel doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten