dinsdag 23 juni 2015

Les van een kersverse jujutsu-leraar...

Vorige week kondigde ik het al in een klein zinnetje aan: deze week was de dinsdagse judoles van onze groep een jujutsu-les. (Ja, ik blijf eigenwijs en noem deze nobele weg consequent jujutsu in plaats van jiu-jitsu zoals de JBN en zeer veel anderen. Zie mijn argumentatie hierrrr....) Maar goed, onze groep en de groep voor ons, wij hadden vandaag Cees-sensei op de mat en zoals we konden verwachten was het een knallende les!

Zoals ik Cees ken, verwacht ik dat het enorme enthousiasme waarmee hij de lessen verzorgde, niet het 'vuur van het begin' is, maar zal blijven. En dat is meer dan de helft van de hele les. Het enorme plezier dat hij overdraagt bij het doen en overdragen van de technieken, werkt op mij althans aanstekelijk. Alle jujutsu-leraren in onze sportschool hebben dat vuur overigens, en als ik meer tijd had... hmmm... wie weet...

Ik heb genoten! Uiteraard kijk ik ook met een studieuze blik naar elke beweging en techniek, en hoewel ik van Bruce Lee ('Enter the Dragon') nu een draai om mijn oren zou krijgen met zijn beroemde "Don't think, féééél!" kon ik het tijdens het trainen niet laten om beide dingen te doen. Voelen maar ook denken en analyseren. Sorry. Doen en denken is voor mij dubbel genieten zal ik maar zeggen.

de les voor onze eigen groep
Wat deed Cees in de basis? Aanvallen, ontwijken en leuke techniekjes/combinaties vanuit tai sabaki. Tsja, niks bijzonders voor jujutsuka en aikidoka uiteraard. Maar wel exact de dingen die het verschil maken met judo. Enkele judoka in onze groep vonden er niet veel aan, hoorde ik naderhand in de kleedkamer. Jammer voor hen, wellicht hebben ze dan ook minder van judo begrepen dan de grote mond zou suggereren. Want ik heb de basis van mijn eigen judo weer eens op een andere manier gevoeld. 

-- Aanvallen. Ik schrijf de laatste tijd erg vaak dat ik de klassieke aanvalsvormen van de Japanse kunsten in het judo wel eens mis. Technieken voelen en snappen, is het snappen van beweging. Beweging van twee partners. Waar judo soms wat statisch kan zijn, is bij jujutsu net als aikido de rol van uke veel sterker. Heerlijk om het aanvallende eerst op een speelse, en daarna op een steviger manier te kunnen doen. Maar een aanval in jujutsu is veel concreter en sterker dan in het judo vaak, en daarom kan er ook veel meer 'jû' zijn, het overnemen van een beweging en de energie van uke.

-- Ontwijken. Judo stapt weinig weg van de 'aanvaller', dat wil zeggen: ook judo kent tai sabaki als principe, maar dan is het met een andere pakking en vooral een andere ma-ai (afstand). Bij judo is alles van nabij, vanwege de kumikata. Aikido en jujutsu hebben meer met gewapende aanvallen en dus is het wegstappen veel ruimer en vooral realistisch. Als iemand met een katana of tanto aanvalt, moet je echt uit de aanvalslijn wegstappen anders is het "dat vindt-ie niet leuk", zoals Cees dan zegt als het even pijn zou kunnen doen. Balans en beweging komen dan mooi bij elkaar, en de judoka in Cees maakt ook de balansverstoring die er volgt, glashelder. Ja dat is een kwestie van voelen. Wat overigens ook geldt voor je eigen balans en houding.

-- Techniek. De indruk kan bestaan dat er in jujutsu geen beperkingen zijn als de techniek maar effectief is, ondersteund met een lekkere kiai. Nou ja, er moeten geen doden vallen. Maar nog meer dan bij aikido moet uke zijn lesje wel leren. Het spel is wel degelijk: 'als jij mij aanvalt maak ik je af'. Als spel. Uke wordt gecontroleerd, in welke houding dan ook (niet per se op de rug zoals in judo) en waar aikido meestal niet veel verder gaat dan wat polsklemmen, gaat jujutsu toch voor de 'fictieve doodssteek' als slotakkoord. Tsjakka, kiai, ippon, exitus. En daarbij is geen techniek te gek. Erg leuk en leerzaam. Want wat in het judo zo geciviliseerd is geworden, heeft wortels, en daar zie je er dan een paar van in de praktijk. Als je je echter op straat zou moeten verdedigen kun je beter wat van de 'ongeciviliseerde trucjes' van ome Cees toepassen overigens. Een stoot of trap houdt vervelende mensen wel op afstand, zeker als de gevoelige plaatsen open liggen voor een leuke atemi. Een van de judoka in onze groep zei naderhand in de kleedkamer: "ik ben hier toch te lief voor", doelend op de effectieve trucjes. Tsja. Hij heeft het eigenlijk héél goed begrepen. Jujutsu is leuk, maar niet 'lief' voor uke.

Ik zou er nog wel meer over kunnen schrijven. Maar eigenlijk, misschien... moest ik er ook nog maar meer van voelen. Cees-sensei heeft in ieder geval met zijn vurige stijl bij mij wel een snaar geraakt. Ik dank hem hartelijk voor de leuke ervaring en ik denk dat hij voor de budowereld nog heel wat kan betekenen en opbouwen, in onze club en daarbuiten!  Succes, kersverse jujutsu-leraar! :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten