zondag 25 juni 2017

De band van kameraadschap

Twee weken geleden schreef ik een blogje over echte vrienden die niet bang zijn om elkaar hard te gooien. Dat stukje werd enorm veel gelezen en riep herkenning op. Vandaag ga ik op dat thema nog wat door, want wat maakt judoka die hard met elkaar trainen en vechten, vaak tot zulke goede vrienden?

Lezers die bij defensie hebben gediend zullen het antwoord wel weten. Dat zit hem in een vorm van kameraadschap. Je maakt samen iets mee, soms iets heel heftigs en levensbedreigends, en je leert elkaar in die barre omstandigheden door en door kennen, én totaal op elkaar vertrouwen. Je durft je leven in de handen van je kameraad te leggen en wie dat heeft meegemaakt, heeft een levenslange vriend - waar vele veteranen van kunnen getuigen. Wat ze onderling hebben meegemaakt, is meer dan een serie sterke verhalen uit andere tijden. Het is een band die tot de dood in stand blijft.

Een voorbeeld van zo'n militaire kameraadschap vind je in een artikel op de website van defensie, waarbij ex-Uruzganganger majoor Tuinman de militaire Willemsorde kreeg:
"Majoor Tuinman wilde Kevin niet achterlaten, maar wilde ook zijn team geen onnodig risico laten lopen. Hij en zijn mannen werden van 3 kanten onder vuur genomen door een overmacht van de Taliban. Tuinman behoudt het overzicht en organiseert in korte tijd een reddingsactie, waarbij zijn mannen met gevaar voor eigen leven hun gewonde kameraad halen.
Het was een zwarte dag, want ondanks de dappere reddingspogingen overleefde Kevin de gevechtsactie niet. Zijn maten hebben hem echter niet in de steek gelaten. Onder levensbedreigende omstandigheden hebben zij er alles aan gedaan om Kevin te redden. Dat toont niet alleen leiderschap van majoor Tuinman, maar ook kameraadschap. Het toont een onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar!
Majoor Tuinman zei daar later zelf over: "Niemand stelt achteraf de vraag: was dit de moeite waard? Iedereen doet het, omdat je het rotsvaste vertrouwen hebt dat de ander het ook voor jou zou doen”.
Zijn uitspraak is kenmerkend voor militairen. Opkomen voor anderen die hulp nodig hebben; dat geldt voor de missies waar militairen voor worden ingezet, maar zeker ook voor onze collega’s met wie we die missies uitvoeren. Never leave a man behind’, is daarbij een leidend motto. Je laat je maten niet in de steek. Je blijft doorgaan."

Judoka als kameraden

Nu zouden wij kunnen denken: maar wij vechten toch mét elkaar, en niet samen tegen een gemeenschappelijke vijand die je naar het leven staat? Dat is dus de valkuil.

Ik kan me voorstellen dat er geen kameraadschap ontstaat tussen judoka die bij wedstrijden als tegenstanders tegenover elkaar gaan staan en elkaar alleen gunnen dat ze - bij wijze van spreken - kapot vallen. Harde concurrentie schept geen band.
Maar dat is dus tegen de geest van het judo. Want judo is een 'spel' van aanval en verdediging, waarbij afwisselend de ene judoka de andere in 'levensgevaar' brengt - zeker als er hard wordt gegooid of gewurgd/geklemd is dat zo. Degene die het ondergaat legt zijn leven als het ware in de hand van de ander. De ander, die de techniek doet, is op hetzelfde moment de kameraad, de partner, degene die vecht voor de veiligheid van de ander. Wie werpt laat net als de militaire maat, zijn maat nooit vallen. Never leave a man behind Ook op de mat werkt dat zo. Je vertrouwt elkaar volkomen. En dus, hoe meer je met elkaar doet, hoe meer je aan elkaar gewaagd bent, hoe langer je met elkaar traint, hoe meer je elkaar aanvoelt en partner wordt met elkaar, hoe sterker de kameraadschappelijke band kan worden. Als je daar voor openstaat tenminste. Zelfs mensen van hele andere sociale afkomst of leeftijd, kunnen elkaar op die manier soms vinden.

Judoka die zo met elkaar hebben gewerkt, kunnen als ze eenmaal 'veteraan' zijn en onderscheiden met hogere banden, een levenslange band hebben met hun kameraden van toen, ook als ze misschien jaren niet meer op de mat staan. 

Samen hard knokken schept een band. Je vergeet je bloed, zweet en tranen. Je weet dat je elkaar door en door kunt vertrouwen en wie dat meemaakt, heeft een vriend gevonden. Was die verbroedering niet één van de doelen van judo? Juist in een tijd waarin zoveel (jongere) mensen onzeker een eenzaam zijn, is een judo-kameraad misschien kostbaarder dan we ooit kunnen bedenken...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten