Op Facebook delen we aan de lopende band 'likes' uit. Vertaald met 'vind ik leuks'. Dat is een uitdrukking van waardering en plezier. Dat Facebook daar zelf ook veel 'plezier' van heeft en heel veel geld verdient met onze voorkeuren, is dan ook de enige reden dat we gratis mogen liken wat we willen. Facebook likes us. Omgekeerd werken browsers samen met Facebook, zodat als we zoeken naar een mooie fles whisky bij een online slijter, we na het opstarten van Facebook meteen een advertentie van die slijterij te zien krijgen met die ene fles whisky. We like it or not. Maar goed.
De Engelse taal kent in ieder geval nog het verschil tussen een duimpje omhoog (like) en een hartje (love). Wij vinden iets gewoon leuk, maar to like is in het Engels nét ietsje meer. Als wij echter spreken over onze emotie bij iets wat we leuk vinden, gaat het al snel over "ik hou(d) van..." lekker eten, voetballen, snelle auto's, je werk, Amsterdam, seks, kaarten, kienen, en uiteraard 'Holland'.
Maar we zeggen ook: "ik houd van judo". Je kunt op internet overal voorwerpen en souvenir-achtige prullaria kopen met als opschrift "I love Judo".
Waarom dit blogje?
Omdat ik wel eens het gevoel heb dat we in onze tijd het begrip van liefde uithollen. Liefde is een consumptie-artikel geworden. We houden nog steeds van mensen en dieren, maar het kost steeds meer moeite om lief te hebben zonder de bijbedoelingen om er zelf beter van te worden. De commercie is de baas. Die heeft liefde tot een geregistreerd handelsmerk (TM) gemaakt zoals een zekere hamburgerketen de slogan "I'm lovin' it" wettelijk heeft gedeponeerd. Het is zó de tijdgeest. We houden van it, een ding, een hamburger of welk ander ding dan ook. We houden heel veel van dingen, van alles wat lekker is. Liefde als behoeftenbevrediging. Liefde als werkwoord voor het eigen ik. Zo maken we mensen en dieren ook al snel tot dingen, objecten voor je eigen lust of voordeel.
Als we met die bedoeling zeggen dat we van judo houden, dan vermoed ik dat we de essentie keihard voorbijlopen. Judo is namelijk het tegenovergestelde van behoeftenbevrediging of een lekker gevoel voor jezelf. Dat mag er bij komen, maar niet de hoofdzaak worden. Judo is net als de oorspronkelijker betekenis van het woord 'liefde' gericht op mensen, partners, of de mensheid als geheel. Omwille van het (wel)zijn en niet van het hebben. Het is geen consumptieve liefde, maar gevende, waarderende liefde. Liefde die gegeven wordt omdat hetgeen je doet mooi en waardevol is in zichzelf. Omdat het goed is. Omdat het vrede en harmonie brengt, mensen samensmeedt met diepe banden van kameraadschap en vriendschap. Dát is wat we mogen liefhebben in judo.
Morihei Ueshiba, de grondlegger van het aikido, maakte dat tot zijn doel van de weg. Elke beweging en ademhaling als uitdrukking van een kosmische en natuurlijke liefde. Bij Ueshiba was het: "Alles is liefde", maar niet zoals Blof zingt, hoewel... zij zingen wel van geluk en toekomst voor jou en mij, wat aikidoka en judoka ook zouden mogen zoeken.
Wij mogen van judo houden. Moeten het zelfs misschien. Maar wel op een juiste manier, die recht doet aan de doelen van de nobele weg. Het grootste geluk deel je met elkaar. Op de mat en in het leven. Dat vind je als je beter kunt geven dan nemen. Omwille van welzijn van anderen met jouzelf. Dat noemen we wel eens jita kyoei...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten