Renma 練磨

Laatst kreeg ik een berichtje op Facebook waarin het woord renma (練磨) mij werd aangeprezen als een mooi levensmotto. Dat zeg je tegen mij maar één keer en ik duik er in natuurlijk.

Renma is een woord wat door sommigen inderdaad in verband wordt gebracht met Japanse gevechtskunsten/- wegen. Allereerst ga ik dan uiteraard naar de afzonderlijke kanji kijken. 

-- Ren (練) is hetzelfde kanji als het eerste in 練習 (renshuu), en dat betekent zoveel als 'trainen'. Maar dan wel op een drillende manier, technisch, 'stampen' zou je mogen zeggen.

-- Ma (磨) betekent in de eerste plaats 'polijsten'. Je zou ook mogen zeggen: verfijnen, cultiveren.

Renma wordt in de woordenboeken exact hetzelfde vertaald als renshu, (training, onderwijs, oefening) terwijl dat toch nét iets anders betekent door het kanji shu (習) wat niet zozeer 'polijsten' is, maar 'tot een gewoonte maken.' Vandaar dat men in aikido wel iets kent als Ki no Renma (気の練磨 / Cultivering van Ki) zoals dat door Hiroshi Tada Shihan werd verspreid in Europa. Het wat ingewikkelde begrip ki en ademhalingsles is uiteraard iets wat je niet drilt, maar wel verfijnt.

Wat is dan dus het verschil tussen renma en renshu? Nou... voorzover wij het Japans enigszins kunnen begrijpen in alle fijne nuances, zou ik zeggen: het zijn twee visies op trainen. In beide gevallen gaat het om het herhalen van oefeningen. Voor judo en gevechtskunsten: technieken onder de knie krijgen, er in stampen door veel te oefenen. Uchi komi tot je er bij neervalt. Bij renshu gaat het er dan om dat je het je 'eigen' maakt, dat het zo gewoon wordt dat het 'zit' zoals we dan zeggen. Bij renma gaat het meer om het cultiveren en verfijnen door het stampwerk. Renma geeft wat meer gevoel erbij, zou je mogen zeggen, vraagt meer bewustzijn wat je er in aan het stampen bent. Renma is gericht op verbetering, terwijl renshu alleen blijft repeteren wat al goed was. (Hoewel je dat laatste in judo eigenlijk nooit kunt zeggen, maar goed.)

Tsja, is wat wij bij judo doen dan renma of renshu?

Hmmm....

Renma of Keiko?

Bijna 3 jaar geleden schreef ik daar al eens iets over.  En ik sta nog steeds achter wat ik toen schreef. Want ik denk bij judo meer aan keiko dan aan renma /-shu. Ik herhaal dus nog een deel van wat ik toen schreef... en de rest leze men nog maar eens terug haha!

Bij het judo spreekt men liever over 稽古 (keiko) wat een diepere betekenis van oefening en training betekent. Kei is namelijk ‘stilstaan bij, vergelijken, overdenken’, terwijl het kanji 古 (ko) altijd in verband staat met het verleden, de traditie, vgl. het kata van de antieke vormen: Koshiki-no-Kata (古式の形).  Ko is een kanji wat het Japanse getal 10 combineert met een 'mond', en sommigen zeggen dan: ko "is de wijsheid van tien generaties". Zo zou je het kunnen zien ja.

Het studeren van keiko is dan ook een bezigheid die niet alleen repeterende bezigheid is, maar een totaalpakket van educatie in zich draagt, en vooral een intellectuele en analytische benadering is. Leren in perspectief van verleden, heden en toekomst. Keiko is een trainingsmethode van de weg… Een mooi artikel daarover vindt men hier. Bij keiko trainen we de juiste 'spirit', het is als "in een snelstromende rivier stappen en je onderdompelen in iets dat van oorsprong ver voor jou ontstond en veel groter is dan jijzelf..."

Nogmaals  Jutsu of do, vaardigheid of weg? 

Zoals ik vorige week schreef mogen we echter als judoka, jujutsuka, aikidoka, kendoka etc. niet een te grote kloof scheppen tussen  Jutsu 術 en do 道. Op de weg heb je vaardigheid nodig, niet alleen visie. Verkeersinzicht vertaalt zich niet alleen in een perfect theorie-examen, maar in de praktijk. Beide elementen hebben we dus ook nodig.

Zodoende hebben we als judoka ook beide vormen van training nodig. 

Vanuit de do 道 weg hebben we keiko 稽古 nodig.

Vanuit de Jutsu 術 hebben we renma (練磨) of zelfs het meer 'domme' renshu (練習) nodig.

Het een kan niet zonder het ander.

Dus, Erik en Cees, inderdaad is dat renma wel iets voor mij. Alleen krijg ik daarvan meer spierpijn dan van de keiko, hoewel...?