Er is een leuke spreukensite vol martial-arts-tegeltjeswijsheid (Shihan Essence) die ook van allerlei hoodies, t-shirts, en mokken aan de man probeert te brengen. Bruce Lee is natuurlijk flink vertegenwoordigd, maar ook Jigoro Kano en een aantal karate-meesters die ik niet ken.
Ook de stichter van het aikido, O-Sensei Morihei Ueshiba, is goed voor een heel aantal spreuken. Ik heb er vier hier geselecteerd.
"Aikido houdt alle wezens in constante staat van groei en ontwikkeling en dient tot de voltooiing van het Universum."
"Als iemand met me probeert te vechten, betekent dat hij de harmonie met het universum breekt, want ik ben het universum. Op het moment dat hij het verlangen bedenkt om met me te vechten, is hij verslagen."
"Een echte krijger is altijd gewapend met drie dingen: het stralende zwaard van vrede-maken; de spiegel van moed, wijsheid en vriendschap, en het kostbare juweel van verlichting."
"Uiteindelijk moet je vergeten over techniek [te denken]. Hoe verder je vooruitgaat, hoe minder onderrichtingen er zijn. Het Grote Pad is werkelijk GEEN PAD."
Wat moeten we hier nou van denken?
Ik begrijp dat O-Sensei Ueshiba zijn aikido zag als een manier om tot een soort van Boeddhistische verlichting te komen.
Verlichting "kan via een soort bovennatuurlijke weg (takiri) maar ook via een harde weg van training (jikiri). Veel oosterse stromingen raken in esoterische sferen, gaan in onze ogen wat 'zweven' door aan ki (of chi) een soort goddelijke oorsprong toe te kennen. Dat is takiri."
Zeker is dat Ueshiba zichzelf niet alleen als martial artist zag, maar ook als een soort 'goeroe', die een boodschap van universele goddelijke liefde had, die hij ook op een bovennatuurlijke wijze had ontvangen. Hij stond onder invloed van de Ōmoto-kyō beweging, een Shintoïstische sekte.
Maar ik vraag me af hoe aikidoka hier in Nederland dit beleven. Ik vind het mooi dat aikido een geweldloze weg is, dat het niet op pure kracht werkt, en eigenlijk dezelfde principes kent als het judo. Op de mat is aikido best zweten, gelukkig maar. Ik heb het best graag beoefend. Maar verder... sorry, kan het ook zijn dat Ueshiba soms 'zweefde'? Dat hij zich o-sensei (Grote Leraar) liet noemen, vooruit, dat vind ik niet nederig - en nederigheid is volgens mij de basis van vrede, geen ego's meer. Maar goed, dat hij zichzelf het 'Universum' noemt en dan zichzelf een soort 'onoverwinnelijkheid' toeschrijft? Dat aikido bijdraagt tot "de voltooiing van het Universum" voor "alle wezens" (dus ook niet-aikidoka)? Dat een "echte krijger" gewapend is met "verlichting"? Dat de weg uiteindelijk 'geen technieken' zou hebben? Wat vinden we daar van?
Judo heeft opvoedkundige, intellectuele en morele uitdagingen, naast de techniek. Maar Jigoro Kano en zijn volgelingen stonden wel met beide benen op de grond. Judo is aards. Werelds. Niets zweverigs of esoterisch. Als judoka denk ik: droom niet weg, maar ga aan de slag voor de wereld hier-en-nu. Judoka bouwen niet aan een 'voltooid universum', maar aan een betere wereld waarin we zo efficiënt mogelijk elkaar ten dienste staan.
Deze spreuk bevalt me dan ook meer:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten