Ik schreef dit weekend over 'doorgaan' en niet stoppen.
Wat velen niet zullen weten is, dat Jigoro Kano in het eerste begin van de Kodokan, zijn judoka een eed in bloed liet zweren, waarvan de eerste regel was:
"Ik beloof plechtig dat ik zal volharden in judo en nooit zal stoppen met training om enige onverantwoorde reden" (John Stevens, The Way of Judo, p. 22)
"de studenten altijd het nodige respect een aandacht moesten opbrengen voor de leraar, naar elkaar en naar gasten. En ze moesten beloven dat ze niet zouden relaxen en niet dagdromen..." (idem p. 24)
Dat laatste was omdat Kano bekend stond om eindeloze betogen die slaapverwekkend konden zijn, zeker als de judoka dan al die tijd in seiza moesten zitten in soms bloedhete ruimtes, met een kimono en een hakama aan.
Dat waren nog eens tijden zeg!
Maar ook is bekend dat deze 'Kano academie' in de zomer wel wat vrijheid gaf, om te gaan zwemmen, basketballen en andere lichaamsoefeningen doen.
Toch sloot deze strenge variant van de Kodokan in 1919. Waarom? Kano merkte op: "de tijden veranderen. Studenten zijn niet zo ijverig als voorheen." Hahaha Kano was toen 59 en al een oude mopperaar geworden. 'Die jeugd van tegenwoordig toch ook...'
"De studenten die ze me tegenwoordig sturen komen meestal uit rijke gezinnen en ze zijn meestal verwend, eigenwijs en lui. Het is dan mijn taak om ze te vormen en dat willen ze dan niet. Ik moest taai voor ze zijn. Anderen kwamen uit echt arme gezinnen en ze waren dankbaar en blij dat ze een dak boven hun hoofd hadden. Deze studenten werkten het hardst en ze klaagden nooit." (idem p. 26-27)
Kunnen we het ons voorstellen? We zijn nu bijna een eeuw verder en wat is er eigenlijk veranderd?
Judoka zijn nu net zo als toen, denk ik dan. Je moet alle zeilen bijzetten om ze vast te houden. Slechts een enkeling is echt gemotiveerd en dat zijn niet de verwende nesten. Een eed kun je niemand laten zweren, want weg is weg, vrijheid blijheid. Maar ja, was dat in Kano's tijd anders?
Hoe dan ook. Gisteren hadden we in onze dojo de
laatste les voor de zesweekse zomervakantie (die in het Zuiden pas komend weekend begint). Ik hoop zelf in de
vakantieperiode toch regelmatig te kunnen trainen, al is het maar in
mijn eigen zolderdojo...
Als de mussen maar niet van het dak vallen op zo'n dag, is het best te
doen met de ventilator aan en de ramen in de tochtstand. De sportschool
waar ik train heeft ook geen airco, en dat was wel te merken gisteren...
Hopelijk komen de judoka die deze week hun bandexamen hebben gedaan, ook allemaal weer terug. Maar ja, er is niets nieuws onder de zon, dus niet iedereen blijft levenslang op de weg.
Iedereen een fijne vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten