Nederland geen judoland meer?

Wegener Dagbladen, sportkatern 31-8-2015

Au

De kop van het artikel in de Wegener-dagbladen, naar aanleiding van het trieste 'resultaat' van de Nederlandse judoploeg bij het WK in Astana (Kazachstan), is pijnlijk hard. "Nederland is geen judoland meer". Au.

Ik heb de WK wedstrijden niet echt gezien, ik heb me met wat shots en samenvattingen tevreden gesteld. Waarom? Ik had helaas al geen gelegenheid om naar Amsterdam te gaan voor het uitstekende Kodokan Kata Weekend waarover ik alleen maar mooie dingen lees, maar dus zeker niet om dan met streaming een WK te volgen. Degenen die er bij waren, of die alles gezien hebben, weten zeker hoe het werkelijk is gegaan, en wie er domweg pech had, of wie echt tekort kwam om te winnen. Ik heb daar geen oordeel over dus.

Wat het stukje van Hans Klippus in de krant keihard stelt, en wat ook NOS.nl aangeeft, is wel waar: Nederland stelt teleur in het internationaal wedstrijdjudo en het woord 'debacle' is niet overdreven. Wat Maarten Arens stelt: "Het was een heel slechte week voor ons. We hebben gelukkig één medaille en we zijn trots op Marhinde, maar voor de rest moeten we het maar snel vergeten." (...) "Nou, er is werk aan de winkel voor een aantal sporters." (NOS.nl)

Klippus heeft het in de krant over de sterke Aziaten. "Met name de hardheid van de Aziaten, zowel fysiek als mentaal, is enorm. Daar zijn de Nederlanders vaak niet tegen bestand." Zou daar de uitdaging moeten liggen voor de Nederlanders? Harder worden, willen ze in Rio het beter doen dan nu? Ik heb geen oordeel over de huidige trainingsprogramma's van de nationale selectie. Maar wel krijgen we soms wat mee over de bezwaren die de centrale training in Papendal oproept. Verhuizen of reizen, en andere persoonlijke voorkeuren. Ik weet niet in hoeverre men die vragen in China en Korea, of Japan, ook stelt. Mijn gevoel zegt dat in die landen de cultuur minder comfortabel is voor het individu. Ook in bedrijven is er bijvoorbeeld in Korea geen 32-urige werkweek met drie weken zomervakantie en ADV-dagen. En als je klaar bent na een lange dag, word je verondersteld om met de baas en de collega's te gaan eten (en drinken). Er worden andere eisen gesteld aan commitment dan bij ons. Men heeft sowieso geen zesjescultuur en falen is een schande. Misschien moeten topsporters nóg meer opofferen en zich nóg meer totaal geven om de wereldtop te kunnen verslaan? Nog meer teamgeest buiten het normale programma? Nog beter luisteren naar de coaches? Geen idee of dat de formule is. Ik vermoed dat wij in Nederland niet graag horen dat er nog harder moet worden gewerkt of meer gehoorzaamd - want we doen toch zo ons best - of dat we dat onmenselijk vinden, slaafs, of wat dan ook. Maar ja, wat willen we? Wereldtop worden? Ambitie hebben? Dan is 'Papendal' misschien maar het begin... Een Koreaan invliegen als trainer wellicht?

De krantenkop verder

Verder steekt de titel van het krantenartikel me zeer. 'Nederland geen judoland meer?' Hmmm... misschien momenteel niet de wereldtop voor wedstrijdjudo. Dat is weliswaar het enige waarmee judo in de media komt: wedstrijdjudo. Maar niet het enige judo in ons land. De top is maar een top van een hoge berg. Waar veel massa onder zit, die de top ook draagt. Ook al steken de cijfers van de judoka in ons land kwantitatief negatief af bij andere sporten, of hebben we minder Olympisch goud, wát we op de mat doen, is op ons niveau goed. Er wordt hard gewerkt, de JBN zit beter op koers dan jaren geleden, en ook het kata heeft in Amsterdam weer laten zien dat het leeft. Ook bij jongeren.

Nederland is wél een judoland. Kwaliteit is iets wat goed is in zichzelf, niet alleen om te vergelijken met anderen of in medailles te meten. Voor de topjudoka geldt hetzelfde als voor de speel-judoka: hard werken en plezier hebben. Dan doen we het goed.