Daar zijn we dan... De vliegreis viel niet tegen, ik heb goed geslapen in het vliegtuig zodat ik niet uitgeput aankwam op Narita AirPort. Erg interessant was dat niet, we werden met een bus naar de Terminal gebracht (geen niveau voor zo'n maatschappij en AirPort, maar goed...)
Daarna snel door de douane en de Keisei hogesnelheidstrein in die me in drie kwartier nog net niet voor mijn hotel afzette. En dan zie je Tokyo al. Het was nog net niet donker onderweg, maar de zon ging wel bijna onder. Ik snap nu waarom men van Tokyo altijd plaatjes heeft van schreeuwerige reclames en neonlicht. OK, Japannners zijn er gek op, maar het heeft ook praktisch zin. Japan ligt aan de oostgrens van de tijdzone en het is er gewoon vroeg donker...
Verder is opvallend dat het hele land vergeven is van elektriciteitsmasten. Alles bovengronds behalve de mobiele telefonie en WiFi zeker. En dat in een land waar alles elektrisch is. Tsja, als je infrastructuur bestand moet zijn tegen aardbevingen, kun je de draden maar beter niet onder de grond hebben...
Dan kom je aan op Ueno Keisei. Een keurig maar oerlelijk station, en dan sta je buiten in de neonsfeer van Tokio. Overal lichtreclames zoals je het verwacht...
Na mijn hotelkamer te hebben gevonden meteen even sightseeing doen. Voor pinautomaten en de dagelijkse boodschappen is seven/eleven een onmisbare winkel... De kruidenier, soms piepkleine winkeltjes, soms iets groter en bijna op elke straathoek.
En dan eten. Ik heb ook in Nederland vaak bij Japanse restaurants gegeten maar in Tokyo smaakt dat natuurlijk beter. Ach... Maar de sfeer is echt anders. In een schreeuwerig drukke winkelstraat vond ik ergens boven op een tweede verdieping een restaurant dat me we authentiek leek. Ik weet niet of dit gewoon is in Japan, maar apart was het wel. Als je boven komt is er blijkbaar ergens een zoemer afgegaan want zo gauw je de deur opent, staan er twee bedienden uitbundig rei te geven. Schoenen uit, in een kastje, en het houten labeltje van het kastje op tafel. Iedereen buigt bij alles als een knipmes of in onze termen, als judoka (zouden moeten) doen bij een wedstrijd. Ik zat toch maar aan een lage tafel na de lange reis (ahum) maar uiteraard zaten de Japanners zelf op tatami. En een rennen op kousenvoeten! Het overvloedige personeel vliegt over de houten vloer. En het eten? Erg lekker, met een kan warme groene thee erbij, vier heerlijke duck sushi, zelfgemaakte dumplings en een malse beef steak met groenten. En dat alles voor iets meer dan een tientje omgerekend...
Ik zal zeker de komende week een hoop maffe dingen zien in Japan. Een ding heb ik al gezien. Een gigantisch winkelpand waar binnen.... Allemaal volwassen mannen aan honderden speelautomaten zitten, soms zelfs in hun zwarte pak met stropdas, zo van kantoor.
Sowieso een vreemde gewaarwording dat ook jonge mensen gewoon netjes in zwart pak over straat lopen. Alles maar dan ook alles lijkt hier wel veel fatsoenlijker te gaan dan bij ons. Wat iedereen al zei is waar. Geen voordringen op het vliegveld, bij loketten, in winkels. Personeel wat overal netjes gekleed is in bedrijfskleding en buigt naar de klanten. Op straat zomaar door elkaar lopen, nee hoor. iedereen houdt in principe ook op de stoep netjes links, al was het maar om de fietsers op de trottoirs niet voor de wielen te lopen. Een prettige en veilige stad, zo is de eerste indruk. Morgen meer indrukken...
Ik denk dat de foto's bij de artikelen groter zullen zijn dan normaal. Dat ligt aan de Blogger app voor iPad, die niet alle opties kent van de gewone desktopversie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten