Ueno Kōen

Vlak bij mijn hotel ligt Ueno Station, het enorme treinstation waar ook de Keisei Skyliner stopte en waar ik gisteren mijn Yamanote-trein pakte voor de grote Tokyo-Tour. Ik kijk al de hele week naar de enorme bomen achter het station en vandaag, de laatste volle dag dat ik in Tokyo ben, ging ik die van dichtbij bekijken: het oudste stadspark van Tokyo. Ueno Park (上野公園, Ueno Kōen). Het ging in 1873 open en past bij de wijk Ueno, waar nog authentieke huizen en winkels zijn bewaard, meer inderdaad dan in de rest van de stad waar rommelige laagbouw nog het enige oude is, en de rest torenhoge nieuwbouw.  

In het park zijn prachtige musea te vinden, zoals het Tokyo National Museum  (東京国立博物館, Tōkyō Kokuritsu Hakubutsukan), en ook de dierentuin van Tokio - maar dat is niet zo mijn ding.

Samurai

Aan het begin van het park staat een enorm standbeeld.Takamori (Takanaga) Saigō (西郷 隆盛 Saigō Takamori) (1828-1877) was een van de invloedrijkste Japanse samurai, in de late Edoperiode en vroege Meijiperiode. Hij deed mee met de Satsuma-opstand in 1877 en kwam daarbij op 'eervolle manier' om het leven - zo zeggen de legenden. Ja zo was hij dus en held van de samurai-traditie en van de modernisering van Japan in de 19e eeuw, waarvan ik gisteren bij de Meiji-schrijn kon zien hoe belangrijk die wordt gevonden. Saigo wordt wel "de laatste echte samurai" genoemd en van hem staat er dus in het park een enorm bronzen standbeeld. Van een parate vechter met zijn hand op het zwaard - en zijn hondje! Jaja, niet alle stereotype gedachten over Samurai zijn waar, en ik kon me ook al niet voorstellen dat zwaardvechters tegelijk een soort heiligen waren. Toch koestert Japan zijn samurai alsof het goden waren, en stoere Japanners zien hen toch als helden. Op heel wat plaatsen kun je ook als toerist samurai-prullaria kopen, zoals in Asakusa, en gisteren bij de Tokyo Tower. Als je het samurai kanji nog niet kende 侍 dan nu wel want het staat op allerlei t-shirts, petjes en whatever. Wat zag ik dus als eerste toen ik vanmorgen mijn rondtocht door het park begon? Een klas schoolkinderen die vol trots op de foto wilde bij hun 'held'.

In het prachtige nationaal museum zag ik later nog meer over de deze militaire klasse, die tot het begin van de Meijiperiode in 1868 zo dominant aanwezig was in de Japanse samenleving. 

Het park

Maar eerst nog wat verder door het park. Allereerst moet ik zeggen dat ik niet snap waarom Uneo park niet standaard wordt genoemd door mensen die Tokyo bezoeken als een must do. Ik heb 'de beste wijn tot het laatst bewaard' om het maar eens bijbels te zeggen, want Uneo overtreft op veel punten de klasse van veel andere plekken in Tokyo. Allereerst is het een prachtig park met oude bomen die goed bewaard zijn. Ook hier moet het in het voorjaar prachtig zijn met de sakura want de grillige prunussen zijn hier ook zeer opvallend aanwezig. 

Schrijnen

Maar verdere biedt het park mooiere schrijnen en tempels dan Asakusa, moet ik zeggen. OK daar zijn de grootste poorten en tempels op een complex bij elkaar en de rode lampionnen zijn daar groter. Maar wetend dat het bijna allemaal betonnen naoorlogs herstelwerk is, zie ik in Ueno wel wat anders. Hier zijn de tempels weliswaar van later datum (1651) dan de achtste eeuwse oorsprong van Asakusa, maar wel nog oorspronkelijk qua gebouw en qua sfeer... Een plaatje.

Het mooiste wat ik daar zag, was een Tōshō-gū (東照宮) , een Shinto schrijn waarin Tokugawa Ieyasu is neergelegd met de naam Tōshō Daigongen (東照大権現). Hij was de grondlegger van het Tokugawa shogunaat (1603-1868), in de Edo periode dus, eindigend met het Meijitijdperk. Deze schrijn was echter uit 1651 dus en prachtig met bladgoud en rijke versieringen afgewerkt. Schitterend houtsnijwerk, en gaaf. Dat had ik zo in Tokyo nog niet gezien. Maar de hele omgeving als zodanig was ook geweldig. Een toegangsweg door torii uiteraard, maar ook een weg met beelden, lantarens en prunussen. Door de kale bomen heen kon je een pagode zien, ook weer prachtig afgewerkt met goud.  

En dat was dan niet de enige schrijn/tempel in het park. Een stukje verderop stond de Hanazono inari schrijn, niet zo'n groot heiligdom van tempeltjes, maar wel een prachtige toegangsweg door een rij van torii. 

En dan is er nog de boeddhistische Kiyomizu Kannon do tempel uit 1631, ook nog gewoon van hout en in gebruik. 

Het museum

Tenslotte ligt in dit park het Tokyo nationaal museum, een must do zou ik zeggen. Er liggen nog meer musea, zoals het natuurwetenschappelijk museum, en een museum voor moderne kunst. Maar het nationaal museum is echt een klassiek overizichtsmuseum met kunst en topstukken uit alle periodes van Japan. Van de eerste tijd van het boeddhisme, tot en met de periodes van de samurai, en de moderne Meiji tijd en de hedendaagse kunstwerken. Allemaal heel mooi en ruim gestorteerd, en toch zo opgezet dat je niet het gevoel hebt dat je er in verdrinkt. Heel knap om zoveel bijeen te brengen en je te beperken in wat je doet.

Het is te veel om allemaal te beschrijven, enkele foto's moeten het verhaal maar maken.

samurai-harnassen

de mooiste kakemono

Wel heel interessant vond ik de tuin bij het museum waarin men een paar theehuizen en stijlhuizen heeft bewaard. Een ervan was in gebruik met mensen die gekleed waren volgens de tradities, maar de theehuizen, het was zoals ik het hoopte te zien op mijn reis. Ik heb ritueel thee gedronken in Asakusa, maar de echte nijiri guchi heb ik dan toch in het museum gezien.

theehuis met links nijiri guchi - het houten luikje om door te kruipen

En daarmee zit het er op. Morgen vlieg ik weg van hier, met honderden foto's en nog meer indrukken die niet meer weg vliegen. Ik heb veel gezien, veel genoten en lekker gegeten, veel geleerd en dat zal ik blijven gebruiken tot nut van anderen, de rijkdom van cultuur en levenswijze blijven delen.