Ijzer scherpt ijzer

We beginnen het nieuwe judojaar met een 'zondagspreek' :)
De Bijbel spreekt de waarheid met het citaat bij onderstaand plaatje, zij het dat wij slijpstenen gebruiken om onze messen en zwaarden scherp te maken. Maar het zwaard wordt wel ijzersterk door hamerslagen, met vuur en ijzer. De hardheid van het zwaard is niet het soort ijzer, maar hoe hard het is gemaakt, en dat is niet door een softe behandeling. Een Japans zwaard is daarom een kunstwerk, niet zomaar een stukje staal.

Zo is het ook waar dat een mens wordt aangescherpt door een andere mens. Als je niet in de trainingsomgeving bent waar je de 'hamerslagen' op je hoofd hebt gevoeld, waar je in het vuur van het gevecht moet aftikken, waar de mat je aambeeld is, en de partners elkaar als met scherpe zwaarden beproeven op een soort 'leven en dood', heb je geen uitdaging in je judo (tenzij je er een semi-tai-chi van wilt maken). Je trainingspartners zijn het 'andere zwaard' die jou scherper en beter maken. Zonder die scherpe zwaarden ga je niet meer vooruit, verlies je eerder karakter.

IJzer wordt met ijzer gescherpt:
zo wordt een mens gescherpt door zijn evenmens.
Bijbel: Boek der Spreuken hoofdstuk 27 vers 17 

Is het voor mij ook zo?

Aan het begin van een nieuw trainingsjaar kijk ik dan zelf een beetje in de spiegel. Je bent een partner voor je medejudoka. Ik mag me voornemen nog meer van ijzer te zijn en hun te helpen bij hun vooruitgang. (Als de anderen dat willen tenminste.) Maar ik vraag me ook af in hoeverre ik zelf 'ijzer' tegenkom op de mat. Er zijn veel aardige mensen, ik mag ze als persoon allemaal even graag, maar slechts enkelen zijn voor mij een echte hamer. Dikke valmatten zijn geen aambeelden. De hamer van de smid mag hard slaan, maar wél graag gecontroleerd. Alleen dan is hardheid leuk. Ik hoop het, ik hoop echt dat ik nieuwe uitdagingen tegenkom dit nieuwe judojaar... Ik hoop op echte vrienden die ijzersterk willen zijn. Want helaas heb ik momenteel maar enkele trainingspartners die mij scherp kunnen houden... hmmm.

Gelukkig heb ik buiten de mat veel contacten met mensen. Ik krijg nogal eens de opmerking dat ik scherp kan zijn. Met de pen en de tong. Niet iedereen vindt dat leuk. Sorry beste mensen. Het ligt ook aan jullie zelf. Want judo is het hele leven. Ik ontmoet een heleboel mensen die van ijzer en steen zijn, in een verhardende samenleving zelfs steeds meer. Neem me niet kwalijk dat ik jullie dank voor je bijdrage aan mijn ontwikkeling. Jullie hebben me zeer geholpen om mij te smeden en met mij de degens te willen kruisen. Vond ik jullie ook maar op de mat, dat zou me een waar genoegen zijn.

En nu nog eens nadenken over judo en jû. Is dit smeedwerk de weg van de natuur?