Toen ik 12 was, had ik een Japanse Sensei die ons helemaal kapot maakte als we randori deden. "Opstaan, laat je werpen, opstaan, laat je werpen!" Maar iedere keer schreeuwde hij erbij: "Opstaan, je kunt het!" En weet je wat, het voelde alsof dat onmogelijk zou zijn, maar elke keer stónden we weer op en we gingen er keer op keer voor tot we op zijn niveau vertrouwd met hem werden. Zo trainde hij ons voor de nationale kampioenschappen.
Mijn vader, die hem heel vaak zag omdat we vijf keer in de week judo deden, zei hem eens: "ik wil u bedanken voor alles wat u voor de jongens doet." De coach zei hem: "Het is niet voor de jongens. Ik doe dit voor als ze later man zullen worden. Als ze dán tegenover mislukking komen te staan in het leven, als ze tot op de bodem zullen gaan als volwassenen, dán zullen ze zich herinneren: toen ik 12 was, deed ik het onmogelijke. En dan zullen ze opstaan..."
Nee, dit is niet geschreven door iemand van onze sportschool, maar het is wél exact wat Judo moet zijn en zoals het bij ons wordt beleefd.
De dojo-etiquette zoals die van oude Budo- (krijgskunst-) tradities is overgenomen, gaat uit van de eerbied voor het universele principe dat alles en iedereen tot een uiteindelijk onverbrekelijke en universele eenheid behoort. Aan deze eenheid en alles wat daar onder valt, behoort daarom geen geweld te worden gedaan. In Budo wordt dit standpunt uitgedrukt in een gedragscode van beleefdheid en respect voor de ander. En zelfs de omgeving, de ruimte (Dojo), waarin men zich op ‘de weg’ (DO) begeeft, behoort volgens deze code met eerbied te worden betreden.
BeantwoordenVerwijderenDe dojo-etiquette kan worden gezien als een ondersteuning van het tot uitdrukking brengen van de ware Budo gedachte: “Budo is het leven leiden van liefdevolle bescherming, en leven schenken aan alles wat is” (O Sensei Morihei Ueshiba, grondlegger van Aikido). Deze gedachte is in feite zowel het uitgangspunt als het doel van iedere andere Budo-(krijgs)kunst.
De dojo-etiquette die spontaan wordt nageleefd, doet bij de beoefenaar vanzelf een oprechte en positieve houding ontstaan: een innerlijke houding van aanvaarding van het eenheidsprincipe. Dit vormt een eerste en belangrijke basis van harmonie en vreedzaamheid.