Randori 2011

Na de heerlijke video’s uit 1922, kan ik vertellen dat het ontspannen en zachtmoedige randori ook in 2011 nog gewoon bestaat. Bij mij om de hoek nog wel.
Na mijn sombere perspectieven vijf weken geleden, lijkt het tij gekeerd voor mij. Wonderlijk snel. Na een trombose terug op de mat komen, is geen sinecure. Ook niet voor mij, maar werkelijk mogelijk.
Daarnaast leg ik de lat voor mezelf hoog. Ik wil per se mooi judo, zachtmoedig en vriendelijk. Werken aan harmonie, en geen competitie. Wasei - Mitesco. Bestaat dat nog?

Levensrandori

In de eerste plaats heb ik de afgelopen tijd intens geleerd te randoriën met het leven. Ik heb mijn ziekte en tegenslagen proberen te beleven met dezelfde overgave waarmee ik judo beleef. Als uke. Ik heb geprobeerd om me helemaal te geven aan de interactie met het leven. Het leven was tori, en ik moest leren vallen en weer opstaan. Door de pijn heen, uiteraard. Het kan soms moeilijk zijn om daarbij ontspannen te ademen, en je niet te verzetten. Te blijven geloven. Ik heb een tekst in mijn profiel op het Judoforum staan: Spiel dein Spiel und wehr dich nicht, laß es still geschehen, laß vom Winde, der dich bricht, dich nach Hause wehen. Een stuk uit het gedicht ‘Welkes Blatt’ van Hermann Hesse. “Speel je spel en verweer je niet, laat het rustig geschieden. Laat je door de wind die je breekt, naar huis waaien.” Wat een mooie tekst! Ook al word je losgerukt als een blad van de boom, laat je door de wind meenemen, thuis brengen, zonder je te verzetten. Anders gezegd: laat je door het leven werpen, en wees de meest ontspannen uke die er bestaat. Dan kom je thuis. Dat heb ik geprobeerd… en die overgave heeft me net zoveel rust gegeven als een heerlijke randori met een fijne tori/partner. Degene die me onderwerpt, brengt me thuis - als ik me er aan gééf. Uke voor het leven willen zijn.
Gisteren was het even omgekeerd. Ik die terugstapte op de mat, voelde alsof ik nu eventjes tori mocht zijn, en het leven en mijn lijden op zijn rug mocht leggen. Zachtmoedig en vriendelijk. Geen geweld, alleen liefde. In mijn overgave leerde ik van de ‘tatami’ van het leven te houden, en zo houd ik ook van uke-het-leven als ik even mag werpen. Maar toch… als je met zoveel geestelijke overgave en kracht een gevaarlijke ziekte overwint… dan ben je een tori, al maak je er totaal geen competitie van.
Gisteren bewees ik aan het leven en mijn zieke been dat ik mijn waza nog ken. Ippon voor mezelf, een uur lang in het zweet gewerkt en geen centje pijn, niet tijdens en niet daarna.

Zachtmoedig judo

Ik was een tijd niet meer in deze groep geweest om te trainen. Achteraf vraag ik me af waarom ik er ooit ben weggegaan. Maar het beviel me zeer. Er waren een aantal ‘nieuwe’ leden met wie ik nog nooit gejudood had. Veel G-judoka, hele lieve mensen, en Eddie laat ons dan ook trainen zonder enig geweld. Randori en techniek is puur gericht op leren en ontspannen, ondanks de inspanning. Veel newaza, omdat ik niet de enige ben die minder makkelijk valt. Elkaars energie aanvoelen – zoals dat bij deze groep zo belangrijk is. Elkaar leren vertrouwen, in openheid. Je door liefde en zachtheid laten opengaan naar elkaar en je zo kunnen geven in de techniek. Wat heb ik gisteren een harmonie ervaren! Puur judo. In de stijl die ik zoek. Ik had niet gedacht dit zo snel te mogen terugvinden…