Maak u geen zorgen, ik heb niks te bekennen. Degenen die mij kennen, weten dat ik nog steeds erg gelukkig leef met een bruin bandje om mijn buik gewikkeld. Zeg nooit nooit tegen de eerbiedwaardige dangraad, maar onderstaande tekst van een zekere Dave op één van de Engelstalige judofora laat zien dat het ware meesterschap meer gelegen is in… nederig bekennen dat je een leerling bent, niks meer dan een leerling. En dat je klasse toont als je dat ook eerlijk toegeeft.Vandaag was één van die dagen dat ik me schaamde om een shodan te hebben. Dit had nu eens niks te maken met prestaties in randori, als wel met kennis. Vanmorgen bezocht ik een Judo club waar ik nog nooit geweest was [note: de auteur leeft in Tampa, FL, een stad met 335000 inwoners]. Ik verveelde me en ik wilde eens iets anders proberen. Ik wist dat deze club meer een traditionele club is, terwijl de meeste clubs in mijn omgeving wedstrijdgericht zijn. Er waren alleen een van de instructeurs (een 4e dan) en ik aanwezig. Hij gaf me een fantastische les over kuzushi en het gebruiken van je handen en het stappen. Een les die ik nooit eerder had gezien of meegemaakt. Ik heb wel gelezen over dingen als kuzushi en het gebruik van je handen, maar als het je echt onderwezen wordt door een sensei… en ja, deze kerel was echt een sensei.
De reden waarom ik me zo schaam, is, omdat wat deze man me leerde eigenlijk iets is wat hij waarschijnlijk aan al zijn studenten leert, inclusief de beginners. Zij worden geconfronteerd met principes en lessen die ik niet krijg. Ik ren heen-en-weer tussen allerlei clubs in mijn eigen omgeving en de meeste van hen zijn allemaal hetzelfde. Ze doen allemaal aan wedstrijdjudo en zijn gefocust op training van atleten. Het is zo vreemd voor me om een les te krijgen om efficiënt te zijn in Judo. Er zijn zo veel mensen die er over praten, maar zo weinig mensen die het echt kunnen onderwijzen. Ik kan het aantal lessen zoals deze tellen op de vingers van één hand. De meeste clubs doen warming-up, laten een worp zien, en dan doet iedereen dat na. Daarna zien we misschien nog een paar worpen, gevolgd door oefening en wat randori. Misschien grip-fighting gemengd met uchi-komi. Dat is wat mijn programma was voor het merendeel van mijn vijf jaar in judo. In die situatie heb ik best aardig uitgeblonken in de zin dat ik de dingen die men beoefende, goed deed. Mensen met een lagere graduatie kunnen me meestal niet werpen, tenzij ze idioot atletisch zijn. Maar ja, sinds ik tot shodan ben opgeklommen voel ik wel dat ik méér wil. Eigenlijk voel ik dat mijn judo op een soort dood punt kwam. Ik weet dat er een heleboel mensen zijn die zeggen dat een doorbraak vaak pas komt als je op een dood punt bent aangekomen. Maar daar twijfelde ik aan, omdat elke vooruitgang die ik zou kunnen maken, alleen maar kon verbeteren wat ik altijd al doe.
Ik heb het gevoel dat er nu een hele nieuwe benadering van het Judo aan me is voorgesteld. Toen ik dat allemaal leerde, dacht ik: "My goodness, ik weet dat dit allemaal relatief basaal gedoe is en wáárom heb ik daar nooit wat over gehoord?” Alles wat hij me leerde, was zinvol alveronderstel ik dat het begrip en de uitvoering voor een beginner nog niet binnen bereik kan zijn.
Dat allemaal terwijl ik als shodan in de club waar ik normaal kom, beschouwd word als een persoon die onderhand moet assisteren bij het lesgeven! Nee, daar ben ik het dus niet mee eens. O ja, ik kan wel assisteren bij basistechnieken als ukemi, maar ik moet duidelijk nog heel veel leren. Eigenlijk… als ik zie wat ik nu heb geleerd, moeten de meeste leraren waarbij ik heb gestudeerd óók nog geel veel leren. Het klinkt misschien hard om dat zo te zeggen, maar als zij deze principes zouden begrijpen, zouden zij die ook onderrichten in plaats van te zeggen: "eronder en laten knallen". Natuurlijk, dat werkt wel voor iemand van twintig, maar als je 36 bent zoals ik, merk je dat je wat langzamer wordt. Vandaag heb ik voor het eerst ervaren dat als het op judo aankomt, al dat grip-fighting erg inefficiënt is. Ik ga nu begrijpen wat mensen als Cichorei Kano [op het judoforum] bedoelen als ze zeggen dat ze hun partner toestaan elke pakking te doen die ze willen en vanuit die situatie werken om hun judo te laten verbeteren…
Tot zover de ontboezeming van een bekeerling voor het echte judo. Maar ook iemand die binnenkort van dojo gaat wisselen, lijkt me. Je moet het maar ontdekken...
Een echte leraar kan méér dan alleen het standaardlesje. Hij is in staat om met alle principes te spelen en ze toe te passen vanuit een basis. Helaas moet ook ik zeggen dat ik wel eens lessen meemaak waarbij de leraar er zelf niet alles van lijkt te snappen. En ik hoor meer van dergelijke verhalen. De judoka die daaraan overgeleverd zijn, krijgen een zelfde ervaring als Dave als ze dan op een dag een dojo binnenstappen waar de sensei het écht blijkt te snappen…
Daarom is het zoeken naar een Sensei nog steeds actueel. Je KRIJGT geen les, maar je ZOEKT les van een Sensei. Belangrijk is dan, dat je de juiste Sensei tracht te vinden. Dat is niet altijd automatisch "de lesgevert" bij "de club om de hoek", alhoewel je er van uit mag gaan dat je de basis overal waar je een rijkserkend leerkracht aantreft wel bijgebracht kunt krijgen. Wanneer je echter buiten die basis uit wilt reiken, ja..... dan zoek je een Sensei. Als het goed is, heb je door die tijd in de basis al een aardig begrip ontwikkeld van de Sensei die je zou willen vragen om toe te mogen treden als zijn leerling. Ikzelf heb het zo gedaan, en nooit spijt gehad van deze handelwijze.
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf een paar jaar geleden de cursus Jeugdjudoleider gevolgd. Meer dan helft kon niet fatsoenlijk valbreken zonder benen te kruizen, omdat zij dit ook nooit correct hebben geleerd van hun leraar (sensei).
VerwijderenIk weet dus ook dat als leraren hun lesgeefpapiertje van de JBN hebben gehaald dat niet automatisch wil zeggen dat het goede leraren zijn. Je moet er vanuit kunnen gaan dat ze veilig les kunnen geven, maar beheersen ze ook de andere taken van een judoleraar?
Er is een behoorlijk aantal judoleraren met beperkte kennis van de diepere betekenis van judo, die louter focussen op de techniek. Daarvan zijn dan ook nog leraren die de techniek alleen voor kunnen doen, maar niet begrijpen en/of uit kunnen leggen.
Ik zelf reis dan ook 2 tot 3 keer per week zo'n 3 kwartier heen en 3 kwartier terug voor een sensei waarvoor ik veel respect heb, daarnaast train ik regelmatig bij andere leraren om kennis op te blijven doen.
Als je serieus wilt bezig zijn moet je goed zoeken naar een of meerdere sensei. Sommige leraren hebben alleen verstand van wedstrijdjudo, andere hebben meer verstand van kata en de diepere betekenis van judo. Sommige uitzonderlijke leraren hebben zelfs ervaring/kennis van beide aspecten van judo.