Op een van de judoforums beklaagt een oudere judoka/sensei zich over het feit dat hij in zijn leven als judoka bijna geen plekken op zijn lichaam heeft die niet gewond zijn geraakt. Nu zal dat wel meevallen, maar de draad die daarop volgt is een opeenstapeling van opsommingen van blessures.
Ook in onze sportschool zijn er nogal eens wat mensen die langdurig geblesseerd zijn. Vooral jongere judoka wier lichaam in de groei is, liggen er vaker maandenlang uit. Ook in mijn eigen trainingsgroep komt dat voor.
Is judo nou wel zo gezond, of is het eigenlijk ook 'spelen met je leven en gezondheid'?
Jigoro Kano ontwierp judo als een middel van lichamelijk opvoeding:
"Het moet
het doel van lichamelijke opvoeding zijn, om een gezond en sterk lichaam te
krijgen, dat je in het alledaagse leven goed kunt gebruiken." (Jigoro
Kano: KJT 8, 18-19)
Welnu, al die geblesseerde judoka, waar blijft dat ideaal van Kano dan?
Ik ben zelf iemand die niet bepaald uitblinkt in fysieke lenigheid en ik heb meer medicijnen en hulpmiddelen dan mij lief zijn. Toch ben ik niet bang op de mat te stappen omdat ik geblesseerd zou kunnen raken. Een ongeluk zit altijd in een klein hoekje, maar dat is thuis en op straat ook zo.
Afgelopen week trainden we ondanks de verzengende hitte in onze niet-airconditioned dojo. Op een gegeven moment was de hitte zo intens dat ik het gevoel van overzicht, controle en beheersing ging missen. Toen ben ik meteen gestopt. Want de judoka waarmee ik randori tachi waza deed op dat moment, is sterk en kan mij goed werpen, maar ik wil het zelf ten allen tijde veilig houden. Daarbij wil ik niet alleen afhankelijk zijn van die ander.
Dat is volgens een bekend judoka én medicus ook het probleem.
Ik denk dat lichamelijke en mentale oplettendheid (awareness) heel belangrijk is in het judo. Sommigen hebben dat, anderen niet. Het kan worden aangeleerd, maar het is niet iets wat je gericht aanleert. Oplettendheid kan helpen om veel blessures in het judo te voorkomen. Veel blessures worden veroorzaakt tijdens randori door andere judoka. Sommige judoka vergeten, als ze randori gaan doen, alles wat er rondom hen heen gebeurt. Een minderheid is gezegend met ogen op zijn rug en oplettendheid met betrekking tot de situatie. (situational awareness) Cichorei Kano, 16 mei 2013.
Dit voel ik zelf ook zo. En die oplettendheid is niet alleen dat je ziet waar de muur is en waar de mat eindigt (wat in onze kleine dojo een belangrijk punt is) maar ook instinct in wat de ander aan het doen is met jou. Ik zie ook judoka (en daar train ik niet graag mee) die zó ontzettend strak en sterk gaan staan, terwijl hun spieren daar misschien niet tegen kunnen als ik daar op volle kracht mijn techniek tegenaan zet. Want de kern van ukemi is uiteraard, dat je soepel valt en niet strak gespannen, dan is het gevaarlijk voor lijf en leden. IK ga iemand die als een stijve plank staat en niet genoeg ontspant, dus echt níet werpen. En als iemand mij wil werpen en ik daar geen weerstand tegen kan bieden, neem IK geen risico door me keihard te verzetten en dan alsnog te vallen met alle gevolgen van dien. Dan laat ik het lekker gebeuren, ontspannen en wel. Is dat die 'situational awareness' waar meneer CK het over heeft? Ik vermoed het.
Blessures zijn dus niet en wel te voorkomen. Het zou goed zijn als er wél meer werd getraind op deze oplettendheid. Bij aikido weet ik, dat daar hele 'vervelende' sensei rondlopen die steeds maar roepen "ontspannen! ontspannen!" Maar ze hebben gewoon een punt. Als je bij aikido niet in een ontspannen balans met ademhaling en lijf bent, kun je ook daar alles breken... we moesten er misschien bij het judo ook meer op letten...
Dan nog kan ook ik volgende week pech hebben. Tsja. Maar op zich geloof ik dat judo gezond is voor lijf en leden, míts beoefend met wijsheid. Ja, niet voor niets dat Kano het niet alleen heeft over lichamelijke opvoeding, maar ook over intellectuele opvoeding. Wie snapt wat hij doet, zorgvuldig observeert en zo handelt, maar ook weet wanneer hij moet stoppen, kan veilig de mat op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten