De leraar heeft het altijd gedaan

Ja ik zie het probleem. En ik denk dat veel judoleraren het probleem ook zien. Assertieve ouders. Ze willen allemaal het állerbeste voor hun kind. In de schoolklas en op de judoles. Het kind is zó speciaal, het verdient alle aandacht en al het niet goed presteert, dan...

Normaal zou je gewoon moeten zeggen: "tsja, dan heeft het kind niet goed gepresteerd dus." Maar omdat het kind geweldig en speciaal is, kán het gewoon niet aan het kind liggen dat het desondanks toevallig niet gelukt is. En aangezien ouders als opvoeders al evenmin graag de hand in eigen boezem steken, is de zondebok snel gevonden. De leraar. Op school of in de dojo. En wááág het eens om een kind te corrigeren of het niet te 'bemoedigen'. Als het kind faalt, heeft de leraar/sensei gefaald.

Ik was laatst in een klas waar een echte moderne juf een klas echte hedendaagse ettertjes les moest geven. En aan het eind van de les tegen diverse kinderen ging zeggen:  "Ik ben zó trots op jou, want je hebt zó goed je best gedaan!" Wat best een kern van waarheid zal bevatten, maar er aan voorbij gaat dat dezelfde juf na de les zuchtend toegaf dat de leerlingen bijna allemaal een gedragsprobleem hebben. Tsja. Deze juf houdt dat denk ik zo niet vol tot haar 67e. Niet eerlijk tegen de kinderen zeggen wat ze mankeren, maar ze nog meer over de bol aaien? Daarmee de ouders bevestigen in hun 'opvoedingsrol'? Zodat die ouders als je dan helaas wel slechte punten moet geven, of ze er een keer straf moet geven, verhaal kunnen komen halen bij jou. Heel slim. Die lieve woordjes werken dan als een boemerang en als de juf niet van beton is, zit ze na verloop van tijd ziek thuis.

Zo is het in menig dojo ook. Of niet? Ten overstaan van de ouders aan de kant zeggen dat Joeri niet slaagt voor zijn groene slip omdat hij de gevraagde technieken nog steeds laat zien alsof hij een maand op judo zit? Tsja. Wees maar eerlijk, zouden we ook kunnen zeggen. Daar help je een kind meer mee, want daar leert het van. Je kunt dat best bemoedigend en lief zeggen, heus wel. Ook een strengere judoles kan heel leuk zijn. Een sensei die 'het' heeft, en een 'klik' heeft met zijn judoka, kan alles zeggen. Tegen het kind/de judoka.

Alleen, durven we ook nog op te treden tegen ouder(s) die op de stoel van de leraar of sensei willen gaan zitten? Wie neemt de leraar in bescherming tegen het front van leerling en ouder(s) en wie zorgt er voor dat de leraar nog iets kan zeggen tegen een kind wat met de ouder(s) verhaal is komen halen waar het kind bij is? Dat kind kan grijnzen, net als in de cartoon, want vanaf dat moment is de leraar vogelvrij. Kan een sensei optreden tegen ouders die zich met de les willen bemoeien, die de sensei de schuld geven voor een verloren toernooi of een mislukt bandexamen? Of zoeken ze mee naar uitvluchten om de schuld weer door te schuiven naar iets anders?

Bij judo is denk ik juist het leren omgaan met kritiek en tegen je verlies kunnen cruciaal. Wat ik afgelopen zondag schreef: leren. Leren van je fouten. Bereid zijn daarvan te leren. Het op jezelf betrekken en dan weer opstaan na de val. Dat is judo. Het lijkt wel het tegenovergestelde van modern onderwijs...

Opvoeding van je eigen kinderen is een enorme opgave. Maar opvoeden van andermans kinderen nog veel meer. Als je daarbij onvoldoende steun hebt van de rechthebbenden, heb je het als leraar altijd gedaan. Als een leraar zichzelf wil zijn in deze tijd, moet hij - als hij het zich kan permitteren - eigenlijk zulke kinderen definitief verwijderen omwille van die ouders. En dat vind je dan weer zonde voor dat kind met al zijn eventuele (judo)talent... tsja.