Compleet judo

De afgelopen dagen heb ik nogal eens getreurd om mijn recente aandoening, vriend trombose die zich weer heeft gemeld in mijn linkerbeen. Je leven staat sowieso al behoorlijk op zijn kop, en het perspectief om in je judo nooit meer zo frank en vrij te kunnen vallen als ik wil – geen ukemi – is nogal… zeg maar: deprimerend. Voor iemand die net zo lekker op weg was om te genieten van het uke-zijn althans.

Het is misschien een afwijking, maar als ik eerlijk ben, genoot ik op zich meer om uke te zijn bij een goede tori, dan dat ik zo nodig iemand anders moest domineren. Niet omdat ik zo’n rotzak ben als uke in nage no kata, hoor, maar toch. Ik geef me gewoon graag helemaal, zaliger jezelf te geven dan te nemen, zoiets. Dan is het loslaten van juist dát aspect extra zuur.

Is dat alles?

Ik heb uiteraard mijn verdriet uitgesproken bij de vrienden op judoforum.com. En zoals je van judovrienden mag verwachten, regent het bemoedigende woorden. Er zijn er die gewoon ukemi nemen mét antistollingsmedicijnen. Hmmm… ik ben graag uke, maar of ik daarvoor bont en blauw moet worden? Maar het is waar: als je goede ukemi doet, is dat uiteraard minder gevaarlijk dan een valpartijtje op het ijs zoals ik afgelopen winter meemaakte. En als je dan moet doodvallen, dan nog liever op de mat dan op de stoep. Geen mens gaat voor zijn tijd, zeggen we dan. Verder is ukemi natuurlijk ook niet extra gevaarlijk als je rolt. Wat een kwestie van techniek is. Maar ja, of het goed gaat hangt erg af van een goede tori. Je kunt je niet zomaar aan iedereen geven. Dat was overigens al zo…
Verder is het natuurlijk ook zo, dat er volop judo is waarbij je helemaal niet valt. Alle newaza is relatief onschuldig, ook als uke. En ofschoon ik dus graag uke ben, kun je ook altijd nog tori zijn in tachi waza en nage no kata.
Om dan niet te spreken van de vele judo-kata die ik nog helemaal niet ken. Katame no kata, ju no kata… daarbij kan ik zelfs volop uke zijn!

Compleet judo?

Mijn grootste verdriet is, dat ik zo graag een compleet judoka zou zijn. Compleet. Met alles er op en er aan. Aan de andere kant… wat is nou compleet judo? Wie beoefent dat nou eigenlijk? De meeste judoka boefenen ook maar een klein stukje van het judo en dat is niet nieuw.

“Ik heb gehoord van de meesters en anderen dat het niet anders was in het verleden, maar de meesten die judo beoefenen in de dojo zetten hun zinnen op randori en neigen ernaar om kata-oefening te verwaarlozen. De reden is dat, omdat randori competitie in zich draagt, het veel leuker is dan de erg geformaliseerde training van kata.” (Mind over Muscle, blz. 140)

Nu we het daar tóch over hebben. Onze vriend Jigoro Kano was te trots als stichter en Japanner om het toe te geven, maar er zijn weinig of geen getuigenissen van de oude Kano te vinden dat hij lekker aan het randoriën was. Integendeel. Het is zeer de vraag of Kano op iets latere leeftijd zijn judogi nog ooit uit de kast haalde. Hij deed eigenlijk alleen nog (ju no) kata en zag daarin de perfectie van het judo. Mooi gezegd, maar weten wij of hij fysiek de rest nog wel kon? Zei hij daarom deze ware woorden:

“Een andere reden waarom ik kata-oefening aanbeveel is, dat als je alleen randori doet, je wel zonder veel moeilijkheden kan doorgaan tot op hoge leeftijd, maar als je halverwege ophoudt, zul je meer lichamelijke moeilijkheden ondervinden als je ouder wordt. Kata kan echter met relatief gemak worden beoefend tot gevorderde leeftijd. Maar omdat kata minder enthousiasme oproept dan randori, is het zo dat als je er niet vaardig in bent, je de interesse in kata-oefening zal verliezen. Precies om die reden is een consistente en geëngageerde kata-oefening essentieel vanaf jonge leeftijd, om interesse te kweken, vaardigheid te bevorderen, en de student in staat te stellen om te genieten van een volwaardige en uitdagende bezigheid in het judo, tot op hoge leeftijd.” (Mind over Muscle blz. 142)

Volwaardige en uitdagende bezigheid? Jazeker.

Ambities

Misschien moet ik mijn ambities maar een beetje bijstellen. Ik ben geen twintig meer en na de lichamelijke ongemakken die we maar gemakshalve de veroudering van het lichaam noemen *kuch* zal ik – ondanks dat er judoka zijn die langer alles kunnen – mijn stapje terug moeten doen. Judoka zijn in de judovormen die veilig kúnnen – en dat zijn er nogal wat! Als ik me wil geven, is er genoeg te geven, nog steeds! Aangepast aan leeftijd en beperkingen. Vergeleken met zeer veel andere judoka in ons land, hoe succesvol ze ook zijn, weet ik wel zeker dat ik (ook door mijn studiematige aanpak van judo in alle facetten van de weg) op zich al redelijk compleet bezig ben. Oké, ik mis de wedstrijden, maar dat dééd ik al niet, om vele redenen. Ik mis vanaf nu stukken van de ukemi. Maar ik wil de rest wél, en wat ik kan, dat zál ik doen als God het me geeft. Dat is (sorry om te zeggen) al heel wat meer dan de beperkte visie van de velen die wél wedstrijden doen, wél hard randoriën en vallen, maar verder zo ongeveer alles missen: het kata, de studie, de levenswijze, de diepere aspecten.

Wanneer ben je nu een compleet judoka? Als zelfs de Stichter meer dan de helft niet meer deed, waar heb IK het dan over? Judo is ‘ju’ en als je natuurlijk bent, luister je naar de natuur. Laat de kids maar hard gooien, en laat mij maar hard mezelf zijn.

Partner

Mijn grootste probleem is momenteel eigenlijk niet mijn pijnlijke lichaam. Niet mijn medicijnen. Niet het gemis van stukken judo. Nee, ik mis een partner/partners met wie ik dit allemaal zou kunnen beleven. Judoka zijn er zat. Maar in onze club is het seniorenjudo zo goed als afwezig. Er is zoveel judo te doen voor mij. Compleet judo, méér dan ik gedacht zou hebben. Maar… wie kan mijn judo completeren?