Vandaag bereikte me het droeve bericht dat degene die mij mijn eerste stappen op de tatami liet zetten, overleden is. Louis Pardoel, een judolegende noemt het Brabants Dagblad hem. Zeker in Oss en verre omtrek was hij dat.
Ik was een jaar of zes, zeven, toen ik bij hem binnenkwam in zijn dojo in de Verlengde Torenstraat in mijn geboorteplaats. Een dojo? Het was een soort verbouwde schuur achter zijn huis. Je stapte zo de dojozaal in, met rechts de grote mat onder de balken van de zaal, en recht vooruit... het 'kantoor' van meneer Pardoel. Ik heb nog helder op mijn netvlies hoe hij daar zat. Een soort balie, waaronder de grote zak met judobanden en slippen. Nooit zal ik de sfeer van die eerste judo-ervaringen vergeten. De geur, zijn stem...
Louis Pardoel was een ouderwetse sensei. Een man die ging voor zijn judoka, die ze bemoedigde maar ook keihard onder de kont durfde te schoppen als dat nodig was. Een hart van goud, en hij wist wat judo was. Ja, bijna 40 jaar later realiseer ik me bij veel judo-technieken, zoals ik ze voel, beleef en ervaar... dat heb ik van Pardoel zo geleerd. Het was een goeie tijd met hem. Ik denk met ontzettende veel waardering en dankbaarheid aan hem terug. Elke dag dat ik met judo bezig ben, weet ik: zonder hem had ik nooit zoveel om judo gegeven, denk ik...
Een gek idee dat hij er niet meer is. We worden allemaal ouder en zieker. Pardoel had een aantal jaar geleden een herseninfarct gehad. Hij had ook een eigen weblog, want hij was bij de tijd. Nu is hij er niet meer... een raar idee, je eerste sensei overleden.
Hij werd 79 jaar. Moge hij rusten in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten