Voorgeschiedenis
Zoals bij de lezers van dit weblog wel bekend is, ben ik als judoka nogal principieel, met veel nadruk op deugden, moraal en opvoeding in het judo. Het moderne judo staat soms niet echt dicht bij de idealen, en dat steekt me zeer.
Het was voor mij daarom erg fijn om wat te gaan ‘winkelen’ bij het aikido, krachtig gestimuleerd door bevriende judoka en mijn eigen sensei. Aikido is namelijk geweldig mooi, in alle opzichten! Ware het niet dat mijn recidive trombose daar nu even een stokje voor steekt. Anti-stollingsmiddelen betekent: ukemi zoveel mogelijk vermijden. Een blauwe plek interesseert me niets, maar een inwendige bloeding na een harde confrontatie met de mat, is niet zo onschuldig. Aaargh! Het liefst liet ik me flink werpen, in judo en aikido – zoals ik in mei mocht ervaren, voor mijn ziekte. Heerlijk, wat een vrij gevoel! Maar helaas. Geen aikido nu. Hoe zachtmoedig aikido ook is, even oppassen. Jammer hoor! Wie weet eens nog eens, er komen medicijnen aan die niet – letterlijk – dat rattengif zijn waarvan je kunt doodbloeden…
Judo kan wél, en vooral newaza. Vooral in de groep waarin ik nu kan meedoen, is er veel newaza, en zijn er meer judoka die om lichamelijke redenen niet alles kunnen meedoen in tachiwaza. Komt dat even mooi uit! Ik verheug me nu al weer op komende dinsdag.
Braziliaans Jiu Jitsu (BJJ) is nooit echt mijn interesse geweest, dankzij en ondanks de aandacht die judoka er aan geven op het Judoforum waar ik veel aan meedoe. Heel vaak klinkt in de bijdragen vanuit de BJJ-hoek een sfeer door, die met mijn judo-idealen niet compatibel is. Het zit vaak meer tegen de Mixed Martial Arts (MMA) aan, het is erg veel sport en competitie, en dus… al is het ontstaan uit het judo, het is geen judo. Sommige BJJ-beoefenaars op het Judoforum lijken wel eens holle vaten zoals ze over BJJ praten versus judo. Zij creëren een kloof tussen beiden, op een Amerikaanse manier weliswaar, maar zij geven BJJ een slechte naam. Alsof BJJ voor vechtmachines is die hun verstand met hun zori aan de rand van de mat achterlaten.
Verleid
Desondanks kom je in contact met BJJ-boefenaars uit Nederland. Mijn beste judovriend heeft me naar het aikido gebracht (wat hij zelf ook beoefent) maar heeft ook BJJ gedaan. Wat positief te merken was bij onderlinge randori newaza. Hij deed BJJ met veel plezier, en hij is toch ook een echte idealist. Hmmm…
Een ander lid van het judoforum daagde me nu echt uit. “Je bent welkom in onze training…” In Eindhoven nota bene, bij mij om de hoek dus. Hmmm… dan komt het dus wel heel dichtbij. BJJ… veel grondwerk en dus medisch mogelijk. Zou ik het doen? Waarom eigenlijk niet?
En, was het wat?
Ik heb eigenlijk bijna de hele training gewoon meegedaan. Iets minder warming up dan de rest en af en toe even een kleine pauze ingelast. Maar dat deden er meer… Conditioneel kom je als judoka snel in het gedrang, omdat ik sowieso niet in top conditie ben na mijn trombose, maar ook omdat je automatisch probeert te verdedigen met judo-technieken tegen typische BJJ-controles. Die dan niet werken, waardoor je veel kracht zet. Lekker zweten en uitputten dus... dat schijnt elke judoka te hebben als hij voor het eerst BJJ doet.
Ik heb best een paar interessante techniekjes geleerd. Uiteraard bijna allemaal gerelateerd aan de ‘guard’, de typische positie waarbij uke tussen de benen van tori terecht komt. Het BJJ doet daar veel mee, ziet dat ook als een soort ideale positie. Waar judoka liefst niet op hun rug komen, een BJJ-er des te liever. En eerlijk gezegd: ik heb er als judoka niet meteen een technisch antwoord op, al die typische grondcontroles… judoka draaien zich er van nature uit, maar ik heb wel geleerd dat je een BJJ-er dus nooit ‘je rug moet geven’ want BJJ stopt pas bij een submissie...
Sommige dingen snap ik gewoon niet, andere dingen die we oefenden leken me niet logisch omdat ze geen optimaal gebruik maken van de energie van je partner, al werken ze in de BJJ-context uiteraard prima. Andere technieken leken me ronduit gevaarlijk voor hoofd en nek, waar mijn partner van moest toegeven dat mijn constatering zou kunnen kloppen. Die techniekjes deden we dus prompt anders. Hmmm…
Er waren in deze groep verschillende ex-judoka, die net als ik terecht met een witte band om beginnen. Het lijkt wel wat op elkaar, maar het is echt héél anders.
De groep was leuk, een aantal mensen erg wedstrijdgericht (niet mijn ding dus) maar wel sportief. Men hield prima rekening met mijn beginnersniveau, qua vriendelijkheid en sportiviteit was het allemaal net zoals ik bij judo en aikido gewend ben: open, sportief en behulpzaam.
Ga ik dit blijven doen? Op zich weet ik wel zeker dat ik het zou kunnen leren. Zou ik het leuk vinden? Ik houd zeker van het grondgevecht en het toewerken naar submissies. Wat ik eerder betoogd heb, dat compleet randori bestaat uit nagewaza en katamewaza achter elkaar, met idealiter een eindcontrole met overgave (19 maart: mitesco.blogspot.com/2011/03/katamewaza-voltooiing-van-judo.html), zie je in BJJ. Nagewaza is er niet echt, maar het complete verhaal wél: waar judo het afkapt, gaat BJJ door tot het einde. Prima, vind ik. Die dingen mis ik in het judo, en het aikido kent dat helemáál niet, dat is eigenlijk allemaal kata.
Mis ik dingen? Absoluut. BJJ is een echte gevechtssport. Effectief, maar het is zeker geen ‘dô’. Het is sport, het is een vorm van technische vaardigheid. Maar er zit geen verhaal achter. Het heeft niet de mooie tradities en Japanse sfeer, en die mis ik echt. De technieken hebben geen namen, en dus geen coherente principes die in mooie Japanse woorden worden weergegeven. Individueel en in de groep is iedereen aardig, en de groep is zeker harmonieus bezig met elkaar. Maar in de technieken zelf zit niet de ‘rei’ en de ‘wa’, al moet ik zeggen dat veel judoka daar ook niks meer van beleven - helaas.
Ga ik dit blijven doen? Nee, ik heb er geen tijd voor om dit structureel te doen... en het is té anders dan judo. Ik kies voor judo en áls ik er een tweede weg bij moest doen, werd dat tóch aikido. Uiteindelijk ligt mijn hart bij de ‘dô’ en al die filosofische onderlagen… Judo is voor mij een weg van idealen en opvoeding. Soms tegen de bierkaai, maar desalniettemin. Judo kent de kata met hun schoonheid en behelst een diep doordachte logica, judo zit qua educatie op mijn lijn, judo heeft de vloeiende lijnen die in het aikido nog harmonieuzer en diepzinniger tot uitdrukking komen. Judo heeft het totaal-pakket van bewegen en lichamelijke opvoeding, gecombineerd met diepere doelen en opvoedingsidealen. Het is meer dan een sport, ongeacht wat men er soms ook van maakt.
Hoe dan ook is mijn beeld van BJJ positiever geworden na deze avond. Goed dat ik het geproefd heb.
Het was dus een leerzame avond…
------------------------------------
Nawoord op dinsdag, in de loop van de dag. Leuk, die bloedverdunners. Bont en blauw... dat heb ik na judotraining nooit zo gehad. Het is wel anders dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten