Randori is een microkosmos van het leven

"In judo doen we randori, en dat heeft iets van het testen van de onderlinge capaciteiten, ideeën en vaardigheden waaraan we hebben gewerkt. Natuurlijk, het gaat om jita kyoei, “jij en ik maken samen progressie” maar het gaat ook over effectiviteit, eerlijkheid en Waarheid met een Hoofdletter. Daarom doen we randori.

Als je alléén maar co-operatief, geven-en-nemen oefeningen doet (yaku soku geiko), leer je nooit om klaar te komen met iemand die alleen maar nemen-en-nemen wil met jou, en daar gaat het dus óók om in gevechtskunsten.

Er zijn gevechts-stijlen die alle competitieve oefeningen hebben verwijderd uit hun curricula. Geen randori, vechten, confrontaties. …

Aan de ene kant heeft het betekenis om de wedstrijdelementen weg te laten...
• De les is een positieve ervaring voor de student, het geeft zelfvertrouwen en brengt liefde en harmonie.
• Het is goed tegen blessures.
• Studenten raken niet zo snel gefrustreerd of vertrekken.

Maarrrr… wat leer je van een gevechtskunst zonder competitief element? Dan kom je terug bij die microkosmos...
• Er komen momenten in je leven dat je een doel wilt bereiken maar dat er iemand je weg kruist en dat wil verhinderen. Je leert door randori om te improviseren, je aan te passen en er overheen te gaan.
• Er komen momenten in je leven dat je iemand anders’ ambities moet verhinderen en randori leert je dat als je daar voor gaat staan en het op tijd beheersbaar maakt, het beter werkt dan dat je het laat sudderen en te laat ingrijpt.

Het is een fijnzinnig balans-zoeken en het is tegelijk een nachtmerrie voor alle leraren met verstand, want je moet gaan voor de juiste balans tussen co-operatief en competitief, frustratie en het opbouwen van de judoka… "

P. Parker

Binnenkort meer hierover en een schokkende analyse van enkele teksten van de Stichter over competitie. Ik ben het echter met de stelling van Sensei Parker wel eens. Ik houd van meegeven en yaku soku geiko (als gezegd) maar helaas is het leven wel eens anders. Wie weten wie ik ben IRL en wat ik doe, snappen dat. Mijn 'makrokosmos' van alledag vraagt alle soepelheid en liefde van yaku soku geiko maar ook de inventiviteit van een steviger randori om staande te blijven als de rest van de organisatie zo onwrikbaar als een betonblok ik. Ook dáárvoor train ik judo en om de hardheid van het 'alledaagse leven' te kunnen tackelen, moet ik óók om kunnen gaan met de hardheid van randori. Niet omdat het dus altijd zo leuk is, maar wel omdat het zo leerzaam en nuttig is.
Judo... een way of life. Goede Tijden, Slechte Tijden... altijd rei, hajime en goede moed.