In deze dagen rond Pasen is Mitesco (uiteraard) bezig met de grote thema’s van het christelijk geloof en daarbij hoort ook een toepassing van zijn filosofie rond judo en aikido. Want de zachtmoedigheid, de verhouding tussen jezelf en andere mensen is een thema, wat fundamenteel is voor iemand die een ‘dô’ gaat. Judo en aikido zijn geen simpele vechtsporten die je een paar uur per week beoefent. Net zomin als dat een gelovige alleen christen is als hij in de kerk zit. Je bént waar je voor staat, in alles wat je denkt en doet.
Vandaag deel 1 van: yurusu. Vergeving, barmhartigheid.
Japanse taal
“Yurushimasu” betekent ‘vergeven’ en het wordt gewoonlijk zo geschreven: 許します maar het eerste kanji kan verschillen. Want er bestaat ook 赦します en beiden betekenen “yurushimasu”, en het is duidelijk dat de Japanners hebben geprofiteerd van de overvloed aan Chinese karakters, om nuances aan te brengen. 赦します is dieper en sterker dan het gewone 許します. Het woord 赦します wordt vooral ook gebruikt in de katholieke betekenis: Ego te absolvo, “ik ontsla je van je zonden”. De Japanse absolutieformule is dan ook あなたの罪を赦します of あなたを赦します.
Het verschil tussen beide is volgens een ‘kenner’ dat vergeven met 許します betekent dat je iemand niet meer op zijn fouten aankijkt, maar ze worden niet vergeten. Het vergeven van 赦します betekent: echte verzoening en ‘vergeven en vergeten’. Het laatste kan gewoonlijk alleen God. In die zin kent het Japans dan ook 赦免 (shamen) als woord voor ‘absolutiem, begenadiging, amnestie’ en 赦免状 (shamenjō) als ‘aflaatbrief’. Christelijke begrippen dus die in het Japans een plaats hebben gevonden!
De aikidoka Francis Takahashi schreef daarover (aikiweb):
Yurushimasu in het Japans, is de beslissing en de handeling om iemand te vergeven voor een handeling of bedoeling die slecht of schadelijk is. In een samenleving die zo over-gecontroleerd is zoals Japan dat is, is de waarde van vergeven en vergeven-worden, met geen goud te betalen, en misschien wel onmisbaar voor die samenleving. Voor mij betekent het vergeven van de persoon in kwestie geenszins dat ik automatisch wegkijk van de schade die de ander heeft aangericht, of de gevoelens die dat heeft teweeggebracht. Het is ontzettend belangrijk om dat te onderscheiden, om op een goede en redelijke manier de conflicten en misverstanden op te lossen tussen alle betrokken partijen. Aan de ene kant worden dus de fundamentele verhoudingen tot de ander bewaard en hersteld, terwijl aan de andere kant constructieve maatregelen worden genomen om de situatie te herstellen, en verzoening te brengen tussen echte emoties, gevoelens en houdingen. …
Laten we daarbij niet vergeten te kijken naar het misschien wel belangrijkste aspect van "yurusu", wat is: de essentiele vaardigheid en bereidheid om jezelf te vergeven, als je een misstap of fout hebt begaan. Hoe vaak zien we niet dat mensen enorm veel tijd verliezen, angsten hebben, kansen missen, simpel omdat ze weigeren met zichzelf in het reine te komen, hun eigen feilbaarheid, gebrek aan visie, hun persoonlijke voorkeuren, en er dus niet in slagen om een gezond zelfbewustzijn op te bouwen, gebaseerd op echte liefde en waardering voor dat bekende gezicht dat ze elke dag in de spiegel zien. Ja, die ene, die ene die er altijd is en altijd bij je is, door dik en dun, die verdient altijd een nieuwe kans! De beste vriend die je hebt, staart je aan en die kun je nooit buiten sluiten tot in lengte van dagen. Jezelf vergeven is nogal zwaar, maar uiteindelijk een wezenlijke houding die je moet koesteren en opbouwen.
Als we Aikido technieken beoefenen, bewegen, en open-minded houdingen hebben op de mat, moeten we ook de lessen insluiten die 24 uur per dag de toepassing van de aiki principes vragen, waar we ook zijn, wat we ook besluiten. We moeten onze commitment aan de aiki idealen niet beperken tot het uurtje op de tatami, maar ze onvoorwaardelijk, consequent en constant toepassen in alles fasen van ons leven en in alle relaties die we aangaan.
In zijn boek over Aikido, Yurusu Budo, wilde Shoji Nishio Sensei proberen uit te leggen wat zijn idee was over hoe Morihei Ueshiba’s wens voor welwillendheid (benevolence) in Budo kan worden gerealiseerd. Een echte en realistische verandering in gedrag, strevend naar verzoening en het geweldloos oplossen van verschillen in woord en daad. Dat kan alleen beginnen met een verandering van inzicht bij degenen die serieus trainen in een traditioneel Budo systeem, en die kunnen echt besluiten de vergeving een plaats te geven in hun keuzes en reacties. Dat zou een verandering van instelling betekenen.”
Ik ben het er helemaal mee eens. Als judoka en aikidoka, gelovig of niet, zouden we een diepe houding moeten hebben van barmhartigheid en verzoening met onszelf en de anderen. Er kan gerust een gezonde rivaliteit bestaan, zeker als judoka randori doen. Je meet je kunnen met elkaar. Maar diep in jezelf zit meer dan ‘respect’ voor de ander.
Je neemt een ander van harte aan zoals hij is, mét alle tekortkomingen en vervelende houdingen. Je houdt van je mede-beoefenaars als mens, en je wilt zelfs van hen leren. Judo en aikido-technieken werken vanuit partnerschap, en daarbij mag uke weliswaar als aanvaller de ‘bad guy’ spelen, maar hij wordt desondanks niet genadeloos verpletterd als hij geworpen of gecontroleerd wordt. Tori is nooit onbarmhartig. (Het is waar wat Morihei Ueshiba zegt: “degenen die wedijver zoeken, maken een grote fout. Om iemand te verpletteren, verwonden of vernederen is de grootste zonde die iemand kan begaan. De echte weg van de Krijger is het voorkomen daarvan, het is de kunst van vrede, de kracht van de liefde.” En dat is dus niet het technisch foefje, maar de hele houding die hij heeft. Zijn uke wordt ‘vergeven’ voor zijn aanval, zijn misstap, en al wordt hij geworpen met ura nage (judo) of weggeslingerd met uchi kaiten nage (aikido), het is nooit hard, maar zachtmoedig. Van harte barmhartig en tot het uiterste gecontroleerd.
In alles wat we doen, beleven we dat zo. Wie we ook ontmoeten, wat ze ook doen, hoe akelig, agressief of vervelend mensen ook kunnen zijn, wij zetten ons hart open. Wij veroordelen niet, wij schrijven niet af, wij zijn niet wraakzuchtig of hard. Wij hebben geleerd van onze technieken om anders te zijn dan de onverzoenlijke wereld om ons heen. Wij hebben geleerd alle anderen als partners te zien, en harmonie en liefde te scheppen door de energie niet keihard af te blokken, maar op te nemen. Wij leggen de fouten van de anderen als het ware op onze schouders en brengen verzoening. Op de mat, in het leven, in ons hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten