Do 道 of jutsu 術 ?

Op Facebook trof ik bovenstaande quote. Ik kan dit begrijpen en toepassen. Maar ook vanuit de geest van het judo, want dat trof me nog het meest. De 'skill' is wat traditioneel wordt vertaald met Jutsu (術) - wat we kennen van jūjutsu (en dus niet het Westerse jiu-jitsu, dat is volgens de klassieke hebonshiki rōmaji-standaard niet correct!) en aiki-jutsu, en bu-jutsu. Skill. Vaardigheid. Het fysieke aspect.

Die vaardigheid is dus heel wat anders als wat we bedoelen met de dō (道) in jûdo en aikido. Daarbij gaat het niet om de vaardigheid alleen, maar om de weg, en de innerlijke houding daarbij. Hé, dat lijkt wel meer op wat Muhammed Ali daar zegt in deze Facebook-quote. Een droom, een visie. Wat Jigoro Kano had met zijn judo, en Morihei Ueshiba met zijn aikido. Respectievelijk een weg van opvoeding en liefde. En daar hoort volgens Ali terecht bij: 

1) de vaste wil om het te bereiken, wat leidt tot

2) een verlangen, een streven, het dynamische element dus van het 'op-weg-zijn', wat eigen is aan de dō. 

Iemand die op de weg staat, zal het niet alleen hebben over zijn kunnen, zijn vaardigheid - die heb je nodig - maar vooral over het mentale aspect van zijn training. Wat wil je nu eigenlijk bereiken? De diepere lagen...

Budo and bujutsu have quite a delicate difference; whereas bujutsu only gives attention to the physical part of fighting (how to best defeat an enemy), budo also gives attention to the mind and how one should develop oneself. (wikipedia)

Waar in bovenstaand citaat 'bu' staat, kun je ook best 'ju' of 'aiki' zetten. 

Helaas moeten we eerlijk constateren dat bij het trainen, zowel in het judo als in mijn kortere ervaring  met het aikido, de 'jutsu'-elementen veel prominenter aanwezig zijn. Eigenlijk zie ik nauwelijks het verschil tussen 'dô' en 'jutsu' in de praktijk. En als ik eerlijk ben, merk ik ook tijdens het 'spel' van judo en aikido dat ik weliswaar veel leer en veel let op het tegemoetkomen van de partners op de tatami, maar dat er verder geen enkel expliciet opvoedingselement in zit, behalve dan de vriendschap, respect en kameraadschap in het algemeen. Nergens wordt in het judo expliciet geleerd wat nou dat 'jû' betekent (tenzij in het meegeven met elkaars energie), en helaas ben ik in het aikido ook tijdens de lessen nog niet expliciet tegengekomen waar dat 'aiki' nou in zit. Het is gewoon meestal een fysiek gebeuren. Heel mooi, daar niet van, maar...

Oh ja, wat het absoluut leert te trainen, is mijn wil. Zowel de ontwikkeling als de beheersing. De balans dus tussen gemakzucht en overgemotiveerdheid, welke ik beide in me heb. Ook dat is het mentale aspect. Vaak wint mijn wil het van de vaardigheid en zou ik wel meer willen dan ik fysiek kan. 

Desondanks besef ik dat Jigoro Kano méér wilde met zijn judo en Morihei Ueshiba méér met zijn aikido. In het alledaagse spel van vechten en bewegen hebben we die echte diepe doelen geen plaats weten te geven.  Terwijl er niet alleen technisch een enorm verschil zou moeten zijn tussen de 'dô'-stijlen en 'jutsu'-stijlen...