Op Facebook vond ik de volgende foto en het treft me zeer.
Elke judoka kent momenten van angst, op de mat en daarbuiten. Angst om te vallen, angst om te verliezen, angst voor pijn en blessures. Angst soms ook omwille van wie de ander is en wie je zelf bent, omdat je al zo vaak gekwetst bent. Angst om je te geven en partner te zijn van een ander. "Laat me maar alleen..." waarom, waar ben je bang voor?
Ik zie in de judoclub waar ik train steeds meer mensen binnen komen die gekwetst zijn. Mijn sensei zegt zelfs, dat het wel lijkt alsof bijna alle kinderen die nu binnenkomen 'iets' hebben. De een is licht-autistisch, de ander heeft adhd, maar meestal gaat om kinderen die vooral anderen hebben gemist om hun eigen zelfbeeld in balans te brengen. Kinderen uit allerlei gebroken levenssituaties die geen liefde hebben gekend en daarom niet weten hoe ze met hun medemensen klaar moeten komen. Dan gaan ze judoën, daar krijgen ze 'zelfvertrouwen' van. Jaja, opvoeding en toveren.
De meeste kinderen proberen hun angsten en problemen de baas te worden door de eerste optie te kiezen. Men vlucht weg in anonieme internetgames en massa's Facebook 'vrienden' om maar te vergeten hoe eenzaam en ongelukkig ze zijn. Maar als ze dan op de mat komen, gaan sommigen wat open naar anderen, terwijl anderen aan de rand in elkaar duiken en dan worden de angsten van hun hele bestaan zichtbaar in een kramp. Angst om te vallen, te verliezen, pijn. Laatst zat ik naast een heel zielig joch, dat bijna niet mee wilde trainen. "Die andere kinderen zijn zo gemeen!" Dat waren ze niet, maar zelfs in het judospel herkende dit kind alles wat hij misschien al in zijn jonge leven had meegemaakt. Alle angsten kwamen naar boven, tranen met tuiten dus...
De keuze is aan ons?
Soms worden ook judoka volledig geblokkeerd om te kiezen. En inderdaad, omdat ze zo vast zitten in zichzelf en hun angsten niet de baas worden, vallen ze verkeerd, worden ze vernederd en verliezen ze, en raken ze geblesseerd. Eigen keus? Hmmm.
Ja de keuze is aan ons. Wij moeten - als ze zelf niet bang meer zijn voor het leven - onze medejudoka die zo vol angsten zitten, helpen om eerst het leven recht in de ogen te kijken. Dat is nodig voordat ze kunnen opstaan. Optie twee kunnen veel gekwetste mensen tegenwoordig niet meer zelf kiezen. De sterken moeten de zwakken daarin bijstaan. Ze leren te vallen - en op te staan. Opdat ze het leren in het leven en dan ook in het leven opstaan. Leren te verliezen, zodat ze tegen hun verlies kunnen in het leven. Leren pijn te verduren, zodat ze door de pijn van het leven heen kunnen knokken. Ze helpen ervaren dat vluchten geen zin heeft, dat ze dan pas alles verliezen, en dán pas echt pijn zullen hebben. Beter op de mat oefenen met iemand die je partner wil zijn, dan kan angst stap voor stap verminderen en judo bijdragen tot geluk voor gebroken mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten