Er zijn mensen die het moderne judo vergelijken met een spel van duwen en trekken. En ongetwijfeld is het waar dat veel moderne judoka niet echt goed letten op hun postuur: ze staan niet goed rechtop of in balans op hun voeten.
Ik zat laatst met bewondering te kijken naar foto's van een jeugdige hapkidoka (daar ben je met 13 al tweede dan haha) die poseerde met zijn trap- en stoottechnieken. De photoshoot was perfect, de belichting ook, en dus kon je exact zien met wat voor een kracht de jongen zijn partner kon raken, maar ook de prachtige beheersing van zijn hara, en hoe hij daarbij elke teen op de mat benutte. Ik dacht: dat kereltje kan met zijn teen de bril van mijn neus trappen zonder mijn neus te raken of zelf om te vallen. Dat is mooie kracht!
Dat hebben wij judoka dus meestal niet. Maar zelfs een echte sumoworstelaar is niet de vleesklomp zoals sommigen in een oppervlakkige bui zouden kunnen denken.
Mijn gedachten gaan dan uit naar judo, waarbij zelfs soms oefeningen gedaan worden waarbij de partners bijna tot statische objecten worden waarop alleen maar kracht wordt uitgeoefend. Alsof - wat sommigen wel zeggen - men een auto staat aan te duwen. Lomp gedoe...
Mijn gedachten...
Allereerst lijkt me dat we ook bij extreme toepassing van kracht, als judoka veel meer zouden mogen letten op onze totale balans, want de hapkidoka die ik noemde, of sumoworstelaar, valt écht niet om als hij vol aanvalt. Veel judoka lijken soms inderdaad qua houding precies op die man die zijn Hyundai staat aan te duwen, en dat is inderdaad helemaal niks. Waar is de aandacht van de judoka voor zijn hara? Zijn gebogen benen waarmee hij balansherstel toepast? Als die aangeduwde auto plotseling zou aanslaan en vol gas vooruit zou gaan, ging de duwer gigantisch op zijn snuit, tenzij hij snel een judo-rol / zempo kaiten kon maken.
Ten tweede klopt het niet dat wij de ander op de mat zo zouden willen aanduwen zoals die auto. Dat het toch gebeurt, is puur en alleen omdat de partner met een vergelijkbare kracht staat tegen te houden. Dan kán men met een 'gestrekte achterpoot' gaan duwen, over zijn eigen kantelpunt heenleunend, zonder om te donderen. Maar we zouden af moeten van de foute natuurkundige theorieën van Jigoro Kano die krachtsverdelingen tussen judoka berekende met statische objecten. Een medejudoka is geen Hyundai die alleen naar de duwrichting kan bewegen. Een goede judoka beweegt constant, wat betekent dat hij naar alle kanten kan terugduwen/-trekken.
En dus... moet de judoka ten allen tijde heer zijn over zijn eigen balans. Zijn hele postuur gefocust en beweeglijk om zijn hara cirkelend. Dan ben ik bijna jaloers op die jonge hapkidoka. Ik zou willen dat ik op de bal van één voet staand, volle kracht kon geven. Daarna kun je bij wijze van spreken op een gespannen touw over de rivier lopen zonder een nat pak. Of als judoka powerrandori doen, zonder moe te worden of geworpen te worden.
Ik denk dat heel veel van dat krachtsvertoon in het huidige judo gefaciliteerd wordt door spelregels. Zou je in plaats van het huidige spelletje een partij pas gewonnen geven na vol ippon, en alle andere flauwekul zou afschaffen, dan zouden de krachtpatsers geen schijn van kans maken tegen een goed getrainde technicus.
BeantwoordenVerwijderenAls je ooit de eer hebt mogen smaken om een keertje geworpen te worden door Hirano Tokio Sensei, al is het maar ééns, dan weet je precies dat je dáár niet met zoiets onbenulligs als "kracht" hoefde aan te komen. Kracht is nietszeggend voor judoka van dit soort klasse.
Natuurlijk is er altijd wel ENIGE kracht nodig, anders kan men zich immers niet eens in de gi hijsen. Maar in het tegenwoordige wedstrijd judo heeft kracht een functie. Die functie had het vroeger niet nodig.
Ikzelf was vroeger een aardig getraind krachtbronnetje. En niets deed Sensei meer plezier dan mij te laten voelen hoe weinig belangrijk dat was. Zijn lachje zie ik nog steeds voor mij als ik het weer eens probeerde. Ik heb er even over gedaan om te begrijpen waar het werkelijk om draaide.
Niet dat ik ooit het nivo van een Hirano ook maar tot op een kilometer afstand kon benaderen. Maar dát, dat was waar je naar toe moest werken!