"Mijn judo zuigt. Echt waar. Ik kan eigenlijk helemaal niks, ik kan zelfs 'verliezen' van een snotneus die mijn kleine zoontje had kunnen zijn. Ik ben niks waard als judoka. Al mijn vrienden zijn veel beter dan ikzelf. Als ik naar ze kijk, dan weet ik dat ik er niks van bak."
"Een goede vriend doet ook judo. Ook hij vindt dat zijn judo zuigt, en hoewel hij dezelfde graad heeft als ik, denkt hij misschien wel dat zijn judo veel slechter is dan dat van mij. En van al die anderen in zijn club. En ik denk dat hij beter is..."
Tussen aanhalingstekens. Dat schiet zo lekker op hè?
Ik trof een mooi stukje uit de Zen-traditie.
Een samurai die bekend stond om zijn goedheid en eerlijkheid ging naar een zen-monnik voor advies. Maar toen hij de tempel binnenging waar de meester aan het bidden was, voelde hij zich minderwaardig en trok de conclusie dat hij - hoewel hij zijn hele leven had gevochten voor vrede en gerechtigheid - zelfs niet in de buurt was gekomen van de staat van genade die de man tegenover hem had.
“Waarom voel ik me zo minderwaardig?” vroeg hij aan de monnik toen die klaar was met zijn gebeden. “Ik heb de dood meermaals in de ogen gekeken, ik heb de zwakken verdedigd, ik weet dat ik me nergens voor hoef te schamen. Maar toch, als ik u zie mediteren, voelde ik dat mijn leven van geen betekenis was. ”
“Wacht. Als ik iedereen die mij vandaag wil spreken te woord heb gestaan, zal ik u antwoorden.”
De samurai bracht de dag door, zittend in de tuin van de tempel, keek naar iedereen die kwam en ging, zoekend naar advies.. Hij zag hoe de monnik ze allemaal ontving met dezelfde geduldige en verlichte blik op zijn gezicht. Maar zijn enthousiasme begon snel weg te ebben, want hij was niet geboren om te zitten wachten, maar om iets te doen.
De nacht viel, iedereen was weg en hij vroeg:“Nou, kun je me iets leren?”
De meester nodigde hem uit en bracht hem naar zijn kamer.. De volle maan scheen aan de hemel en de hele atmosfeer was vol van diepe rust.
“Zie je de maan, hoe mooi die is? Hij doorkruist het hele firmament, en morgen zal de zon weer schijnen. Maar ja, het zonlicht is veel sterker en die kan de details van het landschap om ons heen laten zien: de bomen, de bergen, de wolken. Ik heb daar twee jaar over nagedacht, en ik heb de maan nooit horen zeggen: waarom schijn ik niet zoals de zon? Is het omdat ik minder waard ben?”
“Natuurlijk niet", antwoordde de samurai. “De maan en de zon zijn verschillende dingen en ze hebben allebei hun eigen schoonheid. Je kunt die twee niet vergelijken.”
“Dus je weet het antwoord al. Wij zijn verschillende mensen, allebei op onze eigen manier aan het vechten voor waar wij in geloven en wij dragen er allebei aan bij om de wereld te verbeteren; de rest is maar de buitenkant.”
Tsja. Genoemde vriend en ik zijn allebei op onze eigen manier bezig om judo te doen. Wij hebben beiden geleerd judo te zien als een middel om het leven mede-vorm te geven en hebben kostbare mensen ontmoet door het judo. Het idee van 'meer' of 'minder' is slechts een spiegelbeeld van ons eigen ego. Maar we zitten vaak met de rug naar ons eigen spiegelbeeld toe. We willen ons steeds optrekken aan een ander, of laten ons neerdrukken. Terwijl we dan vergeten dat we allemaal een eigen opdracht hebben in het leven, een unieke missie die met niemand anders kan worden vergeleken. De een is de zon, de ander de maan, maar de een is niet minder dan de ander.
Zo is het ook met ons judo. We zijn niet een ander, we leren van een ander. Niemand is beter dan een ander. Zelfs niet als je in een wedstrijd wint met ippon. Je bent uiteindelijk gewoon een mens die gelukkig moet kunnen zijn met je eigen gaven en talenten. De een is zon, de ander maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten