Aanpassen, aanpassen, snel!

Het is nu echt snel aanpassen geblazen voor wedstrijdjudoka en scheidsrechters, want binnen een maand zijn de 'nieuwe regels' van de IJF ook in Nederland bindend. Na het NK -15, dus op 10 maart, moet iedereen er klaar voor zijn.

Zijn we er klaar voor?

Een aantal veranderingen zijn eenvoudig te implementeren. De 'buitenspel-regels', het wegvallen van Hantei, de begroetingsregels. Simpel genoeg, eerder een verbetering.

Maar verder zal het gaan over de interpretaties van allerlei moeilijker regels. 

Wanneer verbreekt iemand kumikata? Wanneer vermijdt iemand kumikata? Judowedstrijden spelen zich niet in slow-motion af hoor. Shido op shido op shido stapelen dus? 

Veel erger zijn de nieuwe regels voor het aanraken van het been. Het gaat niet eens over 'beentje pakken'.  De IJF spreekt in haar instructies over 'touching the leg'. En de straf daarvoor is directe hansokumake! Nu is het wel in te zien dat judoka niet alleen bezig moeten zijn met het scheppen van onbalans onder de band door met hun handen daar te grijpen. De onbalans-onder is bedoeld voor het benenwerk. Maar óók bij het overgaan naar newaza is het aanraken van het been verboden. Volgens Neil Adams geldt dat ook de beroemde kanteltechnieken die elke gokyu judoka moet leren! Bij sommige newaza handelingen is het echter onvermijdelijk om het been aan te raken, en zeker voor newaza geldt: probeer dat als scheidsrechter maar eens exact wiskundig-precies waar te nemen... 

Ik geloof niet dat zelfs het ministerie van onderwijs (wat bekend staat om de ene idiote regeling na de ander) dit soort veranderingen in zo'n rap tempo zou durven doorvoeren, zónder voldoende toerusting en uitleg voor zowel toezichthouders, schoolbesturen en leraren, in judotermen: scheidsrechters, coaches en judoka. 

Ik ben benieuwd wat we gaan meemaken de komende maanden. Of er nog veel wedstrijden beslist gaan worden op ippon, waarvan de score-regels ook veranderd zijn. Het beste is, om zo goed te zijn dat je in de eerste 30 seconden de ander meteen zo kunt grijpen dat hij keihard op zijn rug gaat. In één keer goed. Zo niet, zal de judoka met zijn hoofd voortdurend bij de les moeten zijn. "Oh nee, dit niet..." "Oh nee, dat ook al niet..." Het is als een leraar Engels die zijn hele leven Engels schrijft, en nu constant moet nadenken bij elk woord omdat de deskundigen zijn taal veranderd hebben. Een judoka die alles op zijn gevoel doet, kan het vergeten op de wedstrijdmat.

Maar goed, alles past volledig in de dalende lijn van het wedstrijdjudo natuurlijk. Wie het al niet zat was vanwege...

• verplichte trainingen op allerlei plaatsen behalve bij de eigen sensei...
• de peperdure judopakken... 
• andere kosten die de pan uitrijzen, zoals reizen, inschrijfgelden...
• het gemis van rijke ouders/sponsors of ouders die heel veel tijd hebben voor de hobby van de spruit...
• de eenzijdige nadruk op spierkracht die heel wat judoka dagelijks het krachthonk injaagt of het blessureleed in...
• de dingen-des-levens die véél interessanter zijn op de dag na Valentijnsdag...

die kan nu gaan nadenken over zijn/haar judotoekomst omdat de lol er na enkele diskwalificaties volledig af is, en niet meer weet hoe hij bepaalde dingen getraind moet krijgen. Of beter gezegd: wéér opnieuw mag leren judoën...

Keuzes maken, keuzes maken! Ja, zegt het voort, vooral tegen jongeren die gewend zijn meh te zeggen als wat ze doen, blijvend niet leuk is. Dat lukt je niet meer, zonder je eigen vetrouwde sensei, motiverende ouders of vriend(inn)en... want je moet wel érg gemotiveerd zijn om het te blijven zo. MEH en :S !

Hier kan de JBN eens een keer niks aan doen, de regels komen van de IJF. Wat de JBN wél had kunnen bedenken, is een zéér zorgvuldig 'implementatietraject' zoals managers dat plegen te noemen. Tsja.

Gelukkig ziet Neil Adams nog wel licht...