zondag 17 februari 2013

Kinderjudo (1) levensfasen

Judo kinderspel?
Ik was graag eerder begonnen met judo, maar mijn vader zei dat ik op de juiste leeftijd begon. Mijn vader nam me niet mee naar een judoles (zelfs niet om te kijken) voor ik 12 werd. Ik wilde vanaf dat moment judo doen, maar het duurde nog 4 maanden voor ik begon te trainen. Ik vroeg me af waarom hij niet met me begon toen ik veel jonger was, vijf of zo, want de meeste jongens van mijn leeftijd die goed zijn, doen al judo sinds ze zeven of acht zijn of soms jonger. Ik dacht dat het een nadeel was om later dan hen te beginnen. Hij zei dat zijn reden was, dat hij zelf begon met zeven en hij wilde dat ik ouder en rijper zou zijn voordat ik iets als judo zou gaan doen. En omdat ik het zelf moest willen, en niet omdat hij wilde dat ik het deed. Het moest iets zijn dat ik wilde doen, méér dan iets anders... Ik denk dat hij zei: "je moet zo graag judo willen doen, dat het alles is waar je aan denkt."
Liam traint in onze dojo
Aldus Liam Yokoyama (Judoforum 15-12-2008) op het moment van schrijven 13 jaar oud. Twee jaar later heeft hij mij bezocht en heb ik hem bezig kunnen zien...

Dit is zeker een grote uitzondering. De indruk kan juist ontstaan dat judo in ons land een kindersport is. Kijk eens in de sportscholen en let op de trainingstijden. Hoeveel groepen voor seniorenjudo zijn er in verhouding tot de jeugdgroepen? Hoeveel toernooien boven 20 jaar zijn er, in verhouding tot toernooien in -12, -15, -17 en -20? Kunnen volwassenen niet meer judoën of is de fut er na de puberteit al uit?
De dagen waarin de leden van een judobond voor 90% volwassenen en voor 10% onder de zestien waren, zijn echt voorbij in de meeste landen die ik bezoek. Judobonden zijn tegenwoordig afhankelijk van de inkomsten van de jonge leden om te kunnen voortbestaan. Kinderen zijn in feite het levensbloed van veel bonden en niet de volwassen leden. Om die reden organiseren de bonden, om inkomsten te hebben, steeds meer kampioenschappen. Niet alleen daarom maar ook omwille van de coaches die daarop aandringen. Dojo zelf zijn ook veranderd. Ik denk dat de dagen waarbij men werkte met gehuurde kerkzaaltjes en andere sportzaaltjes, lang voorbij zijn, speciaal voor kindergroepen. Heel vaak zie ik dat sportclubs met judo afdelingen tegenwoordig hun plaats moeten bevechten en dat de successen en inkomsten van kampioenschappen nodig zijn om hun bestaansrecht te kunnen legitimeren als succesvolle sport.
Mike Hanon, Makoto Judo Forum, 16-12-2008
Het lijkt er dus op dat er ook nog andere redenen zijn dan alleen maar toeval. Toch is judo natuurlijk ontstaan als een ideaal voor volwassenen. De Japanse gevechtskunsten waren veel te hard om geschikt te zijn voor kinderen. Maar daar bracht Jigoro Kano nu juist verandering in. Hij maakte judo minder gevaarlijk en deed er alles aan om judo tot een 'nationale lichamelijke opvoeding' te maken, en dus in het onderwijsprogramma een plaats te laten hebben. En terecht. Judo is een van de beste opvoedkundige hulpmiddelen, voor een evenwichtige fysieke ontwikkeling, en om intellectueel en moreel balans te vinden.
Jigoro Kano stimuleerde dus het jeugdjudo vanuit zijn specifieke doel van lichamelijke opvoeding. Zo deed hij meer dan 'kinderjudo' en werd er ook meteen flink les gegeven in deugden en principes. De Kodokan had bovendien meer een kostschool-atmosfeer, zo streng.
Daarbij moeten we bedenken dat het judo van Kano zich in Japan afspeelde, een land wat overgedisciplineerd is en zeer gezagsgetrouw. Zo voelen de meeste vrijgevochten Nederlandse kinderen het zelf (helaas) niet - kúnnen ze misschien ook niet dankzij de opvoeding thuis en hun fase van ontwikkeling. Toch is jeugdjudo ontzettend goed en belangrijk, al was het maar om orde te scheppen in de chaos van de kinderzielen.

Judo en ontwikkelingsfasen


Wij citeren hier een geweldige bijdrage die verscheen op één van de judofora:

Ik denk dat elke sportieve ontwikkeling altijd moet worden bekeken vanuit een langetermijn perspectief. Ik zou zeggen dat de weg van vooruitgang naar de topvorm kan worden verdeeld in de volgende vier stadia:
1. stadium van het het vertrouwd maken met een sport
2. stadium van de basistraining
3. stadium van de gespecialiseerde training
4. stadium van de top-training
Het laatste stadium kan worden onderverdeeld in twee categorieën:
4.1. stadium van het bereiken van de topvorm (fysiek)
4.2. stadium van de topsportcarrière (Ik geloof dat dit stadium bij judo meer dan een jaar duurt...)
Ik zou denken dat de leeftijd waarop de topvorm bereikt wordt bij mannelijk judo ligt rond 21 – 22 jaar (Ik denk daarbij aan Iliadis, Riner, Yamashita etc.). Ik denk dat deze leeftijd ook correspondeert met de min 23 klasse van de EJU.
De leeftijden kunnen aldus worden toegekend aan de individuele stadia en de doelen voor elk stadium kunnen worden vastgesteld.
1. Het stadium waarbij men vertrouwd wordt gemaakt met judo – 6/7 – 10 jaar
Vooral van 8 tot 11 jaar zijn kinderen extreem capabel om ingewikkelde motorische vaardigheden en snelheid te ontwikkelen. De training zou allereerst plezierig moeten zijn voor de kinderen. De kinderen zouden ook niet alleen moeten focussen op judo. Er is geen reden voor enige stress op die leeftijd. Er is ook geen reden voor enige serieuze competitie op die leeftijd. Ik zou echter toch de mogelijkheid bewaren voor een beperkt aantal kleinere clubtoernooien of mini-regionale toernooien met aangepaste regels ook in dit stadium

2. Het stadium van basistraining – 11 – 14 jaar
Aan het begin van dit stadium zijn de kinderen zeer goed in staat om de complexe motorische vaardigheden als snelheid, flexibiliteit, reactie etc. te ontwikkelen. Pas aan het einde van dit stadium zouden kinderen voorzichtig kunnen beginnen met de systematische ontwikkeling van kracht- en duurtraining. Ik zou willen zeggen dat dit stadium bepalend is voor iemands toekomstige sport judo carrière. De kinderen moeten zich daarbij vertrouwd maken met wedstrijden. Er zijn geen internationale of nationale toernooien voor de categorie min 13. [noot: de schrijver woont niet in Nederland]  Ik heb geen nauw-omschreven opinie over nationale toernooien voor de min 15 categorie. De sport resultaten zijn echter niet zo belangrijk. De sportieve resultaten hangen nogal vaak af van de “biologische” leeftijd van een kind. De coach moet zich bewust zijn van een mogelijke burn-out van de kinderen.
3. Het stadium van gespecialiseerde training – 14 - 17 jaar
De ontwikkeling van kracht en uithoudingsvermogen is gemakkelijk in dit stadium. Samen met de kracht wordt de snelheid ontwikkeld. Het ontwikkelen van flexibiliteit en motorische ontwikkeling d.w.z. het leren van nieuwe vaardigheden is moeilijker in dit stadium. Wedstrijden zijn erg belangrijk aangezien de jonge atleten moeten leren hoe ze omgaan met wedstrijdstress, frustratie van verliezen maar ook hoe ze moeten winnen.
4. Het stadium van top training
Niet van toepassing in dit verband.

Tis, Makoto Judo Forum 3-1-2009

1 opmerking:

  1. Ik denk dat het verhaal van Hanon er één uit de hele oude doos is. En wel zó oud, dat IK het mij al niet meer kan herinneren! Ik schat in, dat het beeld dat Hanon schetste van 90% volwassenen en 10% onder de 16 past bij de 50er jaren. Reeds in de 60er jaren steunde onze club en later ons sportinstituut voornamelijk op jeugd. Ik herinner mij percentages die eerder bijna precies andersom lagen!

    In die tijd draaiden wij hoofdzakelijk op kinderen en hadden veel minder groepen (jong)volwassenen.

    Kinderen met name tussen 8 en 12 jaar. De groep in de categorie van 12 - 16 jaar werd al dun maar daar hadden we toch nog wel een groep of 10 van. Volwassenen een groep of 6. Bijna allemaal mensen die "waren blijven hangen" (en dus inmiddels redelijk gegradueerd waren) en nauwelijks nieuwe intreders. Er was één "zwarte banders groep".
    Ik denk dat misschien wel 75% van het hele bestand uit kinderen bestond.

    Aangezien er weinig onderzoek naar gedaan is (JBN???) blijft het gissen, maar ik vermoed zo dat de reden voor afnemende belangstelling bij volwassenen vanaf de 50er jaren gelegen is in 2 zaken: 1) judo werd aantrekkelijker voor kinderen doordat ouders zich bewust werden van de educatieve voordelen. Als leerkracht heb ik dat in die tijd regelmatig van ouders kunnen horen. Vragen zoals: hij is thuis onhandelbaar, kunt u er iets mee? kwam je nog al eens tegen.
    Er waren ook kinderen die zichtbaar opbloeiden op de mat en weer in hun schulp kropen zodra pa weer opdook om zijn kroost op te halen. Je maakte van ALLES mee, maar vooral werd duidelijk dat judo GROTE INVLOED had op de ontwikkeling van het kind, en er was grote inzet van leerkrachten en assistenten om die invloed zo positief mogelijk te laten zijn.

    2) Voor ouderen werd het judo meestal steeds meer een "opgaaf". Interesse viel weg, blessures namen toe, het educatieve aspect maakte al snel plaats voor botsingen van ego's op de mat waar wij niet zelden tussen moesten springen. Daarnaast waren volwassenen druk met hun werk en hun gezin en was er weinig tijd over om aan judo te besteden. Er was natuurlijk ook veel concurrentie voor judo en sommige andere activiteiten lagen meer "in de mode" of waren dienstbaarder aan het "netwerk" zodat vrije tijd en professie beter samen werkten. Judo heeft ook (geheel onterecht overigens!) nooit het imago van intellectuele bezigheid gehad, meer dat van armlastige vechtersbazen uit een bedenkelijk milieu. In de praktijk echter hadden we die mensen wel, maar die waren toch echt in de minderheid en bovendien viel geen verschil te constateren met de andere judoka. Dat is het mooie van judo: het is voor iedereen, en niet alleen voor hen die de fee's van de golfclub kunnen betalen en door de ballotage komen.

    BeantwoordenVerwijderen