Blind randori

foto (c) edmonton journal

Deze week las ik een artikel over een jongen van twaalf uit Canada die meedoet met judowedstrijden, maar blind is. En dan niet bij het G-judo, maar in de gewone competitie.

Als je dat eerst leest, denk je: óf die jongen is gigantisch goed, óf... 

Hij is niet per se beter dan anderen en wint echt niet alle wedstrijden, maar hij laat in zijn blindheid zien dat judo niet aankomt op kijken, maar voelen. Blinden doen álles op de tast. Hun vingers en andere zintuigen zijn top-ontwikkeld. Daarmee komen ze zeker iets tekort als hun partners op de mat wél zien, maar stel nou eens dat men die een blinddoek zou ombinden? Dan denk ik dat de blindgeboren jongen ze er allemaal vanaf gooit!

Op een van de judoforums is sinds enkele weken een discussie gaande over blind randori. Op sommige plaatsen wordt het gedaan als trainingsmethode voor gevorderden, dat wel. Je moet ook de omstandigheden daarvoor scheppen natuurlijk. Een hele mat vol judoka allemaal blinddoeken en dan hajime roepen is vragen om dezelfde problemen als een verkeersplein vol auto's met beslagen ramen. Toch zeggen bijna alle participanten aan het gesprek dat het een excellente trainingsmethode kan zijn.

Eigenlijk zou ik er zelf ook best eens zin in hebben. Misschien beginnen met randori newaza, en daarna randori waarbij alleen tori een blinddoek voor krijgt. Blind vallen als uke (vanuit tachi waza) is de laatste fase wellicht, dan moet je echt goed gevoel hebben voor de afstand tot de tatami, of in een spel waarin tori geen blinddoek heeft - dat leert hem nog meer verantwoordelijkheid te nemen voor zijn uke !

Idee idee ! Het lijkt me dat het heel zinvol kan zijn om ons judogevoel te versterken.