Kangeiko (寒稽古) en de Kodokan hardheid

Naar aanleiding van de berichten over de mishandeling van judoka door de Japanse Olympische Coach (zie blog van afgelopen vrijdag) heb ik nog eens mijn archief nagezocht en vond dit stukje dat ik eerder eens ergens anders had geschreven over de Kangeiko... niet voor doetjes.

Kangeiko (寒稽古) was een traditie die door Jigoro Kano werd opgenomen in de Kodokan:

Het Kodokan gebruik om jaarlijks een maand lang een mid-winter training (Kangeiko) te doen, was aangevuurd door de Kami Niban-cho dojo. Deze gewoonte, die bestond bij de aanhangers van de oude gevechts- en culturele kunsten, was grotendeels in onbruik geraakt tijdens de Meiji Restauratie. Ik besloot echter deze Kangeiko-traditie weer tot leven te wekken, om bij de studenten een geest van doorzettingsvermogen te cultiveren, zowel lichamelijk als geestelijk, om niet alleen de hardheid van de mid-winter te vedragen, maar ook verder, om ze aan te moedigen dezelfde geest te bewaren als ze met andere moeilijkheden in het leven geconfronteerd worden. Ik hield de Kangeiko voor het ontbijt, van 4 tot 7 uur 's morgens, gedurende een periode van dertig opeenvolgende dagen. (Jigoro Kano: Judo Memoirs, verzameld door Brian Watson,  p. 30)

Dat wilde dus zeggen: judo in de sneeuw. 3 uur per dag, 30 dagen lang. Niets voor watjes. Wij zijn blij dat de sneeuw weer even weg is uit ons land, maar in Japan kan het heel wat kouder zijn dan bij ons. Sommigen doen het nog steeds, die Kangeiko, getuige deze foto van een Spaanse judoclub.  Zij liever dan wij?

In die oude dagen werd van je verlangd dat je na je trainingsarbeid je kletsnatte pak buiten hing, zogenaamd om te... 'drogen'. Je kon het alleen weer binnen brengen als het de hele nacht buiten was gweest en stijf bevroren was. Je werd geacht het te ontdooien door hard te trainen. Nou, dat was leuk. *
*P.S.: ze zeiden er niet bij al die die jongens uiteindelijk arthritis hadden voor ze 50 waren - of erger...

Cichorei Kano, Judoforum 24-11-2008, als antwoord op de jonge judoka Liam Yokoyama die graag eens een Kangeiko in de Kodokan wilde meemaken...

De Kangeiko was een soort symbool voor de ijzeren discipline die in de Kodokan verder ook heel straf was. Buiten de trainingssessies had Kano van het begin af aan een strakke dagorde, die bestond uit vroeg opstaan en vroeg naar bed. En corvee. Het was een echte kostschool. Van de judoka werd verwacht dat ze zelf schoonmaakten. Het enige dat ze niet zelf hoefden te doen, was koken. En verwarming was niet nodig...

Ik geloofde dat een gedisciplineerd regime een uitstekende methode is voor karakterontwikkeling en dat alle regels die ik invoerde een middel waren tot dat doel. De reden voor zo'n spartaanse levensstijl was de volgende. Mijn opa van vaders kant had eens les gegeven aan de hogepriester van Jomyo-In, een boeddhistische tempel in Tokyo. Vanwege die band deed de hogepriester soms een beroep op mijn vader. Ik had bij die gelegenheid ook de kans om Jomyo-In te bezoeken. Daarbij viel me op dat het dagelijks regime van de monniken in de tempel streng was. De monniken mochten maar één maaltijd per dag gebruiken. Ze stonden op om 4 uur elke morgen, om de dagelijkse oefeningen te doen. Dat betekende ook: het schoonmaken van de binnenkant van de tempel, en alle bladeren in de tuin opharken. Dat schoonmaakproces was zo grondig, dat de oude tempel en de voorhoven er altijd schoon en opgeruimd uitzagen, alles wat nodig was, stond ordelijk op zijn plaats, en er werd goed voor gezorgd. Ik realiseerde me al snel welke voordelen dat zou kunnen hebben voor de karakterontwikkeling van mijn studenten en ik nam dezelfde gebruiken van vroeg opstaan en corvee dan ook over. (Judo Memoirs, p.33-34)

Kano gebruikte als inspiratie voor zijn Kodokan dus de spirit van de oorspronkelijke dojo: de boeddhistische kloosterdisciplines. Maar niet omdat hij in het judo een soort boeddhisme wilde promoten. Orde en deugd kan alleen worden gecreëerd door volharding en training. Elke dag opnieuw de juiste keuzes maken. En tegen de eigen neiging tot wanorde en gemakzucht vechten. Opstaan uit een warm bed in een koude zaal is een keuze tegen het comfort van je lichaam en de luiheid. Hard werken voor het huishouden schept orde - en orde is altijd efficiënt. Luiheid en wanorde betekenen dat de mogelijkheden van de dag en het lichaam niet optimaal worden benut en zo wordt energie verspild. Energie die je nodig hebt voor de training...

Iets wat de meeste mensen moeilijk begrijpen is, dat het bereiken van vertrouwen en een geest van tevredenheid - die kan voortkomen uit het beheersen van de judo-vaardigheden - pas bereikt kunnen worden na lange jaren van inspannende oefening tegen sterke tegenstanders. Net als in het geval van traditionele jujutsu-training. Iemand die dat goed wil beheersen moet er op voorbereid zijn om harde training te ondergaan. Ik ondervond zelf zo'n regime tijdens mijn eigen jujutsu-training, en ik denk dat het me beter voorbereidde om les te geven, en mijn eigen leerlingen meer discipline en motivatie bij te brengen in het judo. (Judo Memoirs p. 73)

Maar de de gedisciplineerde oefening heeft ook een sterke psychologische en opvoedkundige waarde. Hoe kan het ook anders:

In mijn manier van denken, zijn de studenten die wat agressief of ruziezoekend van natuur zijn, waardevol als objecten van studie als het gaat over de psychologie van judoka. De studie naar het gedrag van zulke woeste typen is een belangrijk gebied van onderzoek. Verrassend genoeg was het voor mij persoonlijk niet zo'n groot probleem om ze feitelijk meer geneigd te maken zichzelf op te voeden. Aan de andere kant waren er anderen die wat gereserveerd waren, meer studieus, en volhardend in hun judo training, waarbij het niet altijd een gemakkelijke taak was om ze te maken tot goede wedstrijdjudoka.

Als we kijken naar de duizenden die hebben getraind in de Kodokan in al die jaren, zijn er maar een paar die soms gewelddadig of dwars waren, die ook misdaden hebben begaan. De grote meerderheid van de Kodokan leden is samengesteld uit alle geledingen van de samenleving. Daarmee is gezegd, dat als we allen die verkeerde dingen deden zouden hebben weggestuurd van de Kodokan, ze niet blootgesteld waren geweest aan de goede invloeden van de meerderheid van de gezagsgetrouwe leden. Daarom geloof ik dat hun aantal en dus hun illegale activiteiten alleen maar zouden zijn toegenomen. Terwijl deze mannen trainden in de Kodokan, kregen ze niet alleen morele training van hun leraren, maar ook scherpe reprimandes als zij één van de Kodokan regels overtraden. De allerergste schenders van de regels werden ofwel geschorst of weggestuurd van de Kodokan, of ze werden niet meer toegelaten tot promotie-examens. Zulke sancties waren effectief om hun wangedrag te beperken en ik geloof dat deze maatregelen een grote impact hadden om hen te veranderen. Vanwege hun regelmatige contact met de Kodokan leden, kregen deze mannen over het algemeen (of tot op zekere hoogte) minstens adequate begeleiding om een een braaf leven te leiden. (Judo Memoirs p. 73-74)

Het oorspronkelijk judo was een harde leerschool, maar meer om je karakter te vormen en je lichaam sterk te maken. De afranselingen die nu in het nieuws zijn gekomen, passen echter zeker niet in de weg van het Kodokan judo. Integendeel.